Genoeg geblogd

Met een archief van honderden concerten en ruim 500 stukjes gepost sinds 2006 voelen we dat het tijd is om onze activiteit hier op een lager pitje te zetten. De schrik om in herhaling te vallen, het gevoel dat we alles al eens hebben geschreven, niet kort genoeg meer op de actualiteit zitten, we zelf vooraf al een beetje moe beginnen te worden om hier onze zoveelste mening te willen poneren, begint ons in de weg te zitten. Dus drukken we de pauzeknop in; ruimte latend om, als de goesting er wel is, toch nog eens iets te posten. Of niets meer. We zien wel.

Aan iedereen die hier trouw, slechts af en toe of toevallig vandaag éénmalig halt hield: onmetelijk veel dank. Samen met U wellicht gaat ook bij ons de liefde voor muziek onverminderd verder – wie weet: tijd voor nieuwe avonturen misschien - en daarvan zal er, gesteld dat u daar interesse voor heeft, op diverse media zeker een spoor van te vinden zijn.

“De muziek begint daar waar de woorden stoppen” (Richard Wagner, 1841).

Onze 20 van '23

Onze muzikale staalkaart van 2023 (volgorde niet van belang):

Inhaler – If you’re gonna break my heart
Stilaan wordt geen verwijzing meer gemaakt naar… (ja, naar wie nu eigenlijk ook weer?).

Jimmy Diamond – In the dark
Strand Of Oaks huurt dit Hollandse trio al jaren in als begeleiders. Wij zijn ook fan zonder Timothy Showalter erbij.

DeWolff – Nighttrain
Er sporen tegenwoordig nachttreinen richting enkele Europese grootsteden, al zouden we déze afraden voor wie de afstand slapend wil overbruggen. Uit het meest “classic” Classic Rock album van het jaar.

Nothing But Thieves – Overcome
Geen nieuwe plaat – hun 4^e nu - zonder alweer een anthem op het lijf geschreven van een volle festivalweide. Wedden dat ze met hun volgende album het Sportpaleis vullen?

BLUR – The Narcissist
We schrijven het hier niet graag maar voor ons loste het comeback album de verwachtingen, die waren gecreëerd met de singel, niet in. Het is dan ook een géweldige singel.

Wilco – Evicted
Weer zo’n pittoresk nummertje uit de koker van Jeff Tweedy dat in de nazomer dagenlang op repeat stond bij ons.

Dylan LeBlanc – No promises broken
De grote singer-songwriters kijken in het peloton even achterom en zien dat deze Dylan hen alsmaar dichter op de hielen zit.

Cleo Sol – Please don’t end it all
De Londense was in het afgelopen jaar minder zichtbaar dan Raye, ook een opgemerkte verschijning, maar kaapte met “Gold” wel onze felbegeerde titel van “Album van het jaar” weg.

Queens Of The Stone Age – Emotional Sickness
Waar een flinke dosis echtelijke en medische problemen niet allemaal goed voor is. Ook aan het live-front bleken de Queens nog steeds een certitude te zijn.

Iggy Pop – All the way down
Jammer genoeg zag Iggy zijn laatste plaat live nagenoeg helemaal over het hoofd op Werchter. Niettemin toch een 5* concert (zoals u in onze vorige blogpost kon lezen).

Rival Sons – Mosaic
Een groep die wat ons betreft beter zou aarden op een Brabantse dan op een Kempense (Graspop) weide. Ze overstijgen immers al lang het genre waarin ze te gemakkelijk worden gecatalogeerd, ten bewijze deze en nog veel andere songs van hen.

Steven Wilson – What life brings
Niet alles wat onze helden voortbrengen omarmen we onvoorwaardelijk, een stelregel waarmee Wilson ons op meesterlijke wijze blijft uitdagen. ‘The Harmony Codex’ drukten we alvast weer iets steviger tegen de borst dan voorganger ‘The Future Bites’.

The National – Tropic Morning News
We zijn geen fan van het concept “twee platen in één jaar” omdat dit veelal een gemiste kans is om er één straf album uit te puren. Dit gezegd zijnde: in ’23 was er geen ontkomen aan The National.

Gaz Coombes – Long live the strange
Minstens goed voor 1 ‘Greatest Hits’ album met Supergrass maar solo minstens even boeiend.

Peter Gabriel – i/o
De man die ons 21 jaar liet wachten op nieuw werk. Voor deze ’20 in ‘23’ was er keuze ten over op ‘i/o’.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song
Eén release was voldoende om deze lijst te halen: een overweldigende cover van een Nick Drake nummer voor hommage-album ‘The endless coloured ways’.  

Grian Chatten – Fairlies
Alleen écht grote groepen hebben ook een zanger die niet opgemerkt een straffe soloplaat uitbrengt.

The Lathums – Say my name
Aanvankelijk hadden we het wat lastig met de stem van zanger Alex Moore maar sinds we daar voorbij zijn kunnen The Lathums niet veel meer verkeerd doen voor ons.

City and Colour – Underground
“Treat each day as the gift it is - I don't wanna be running -  Until I'm underground” 
Uithuilen en troost vinden bij de charismatische Canadees Dallas Green.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Open the door, see what you find
Liam – sorry voor ons taalgebruik – suckte voor veel volk op Werchter maar Noel schitterde in Stekene voor veel minder. U kan beslist veel grotere onrechtvaardigheden bedenken van het voorbije jaar.

Update #13 december 2023: Living Colour – #5albumsfinal – Jaarlijstje Albums ‘23 - Het Concertief Geheugen – Concerten ‘23

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Een paar onverwoestbare songs, een debuut dat het tot klassieker heeft geschopt (‘Vivid’), een zanger met een krachtige stem én charisma (Corey Glover), en muzikanten die op hun respectievelijke instrumenten elk als een autoriteit worden beschouwd. Dat deze combinatie niet garant staat om hier de hoogste waardering weg te kapen bewees Living Colour (9/12, **) laatst in De Casino. De groep startte immers zo rommelig (‘Middle Man’) dat we even dachten dat enkele beginnelingen uit de plaatselijke muziekschool het voor de grap van de heren Glover, Reid, Calhoun en Wimbish hadden overgenomen, ook achter de mixtafel trouwens. Niet dus. Ook ‘Memories can’t wait’ (een Talking Heads nummer dat de groep zich al sinds hun begindagen toe-eigent) was een oorlogsverklaring aan onze gehoorgangen. Het samenspel werd naarmate de set vorderde gelukkig wel wat hechter maar dat leverde helaas niet meteen een beter concert op en dat had alles te maken met de discutabele keuze om hun derde langspeler (en niet hun eerste zoals verkeerdelijk op de site van De Casino aangekondigd) in het midden van de set te parkeren. ‘Stain’ is allerminst een hapklare brok muziek en bevat met ‘Nothingness’ en ‘Bi’ slechts twee bescheiden hitjes die ook destijds al het grote succes niet konden verlengen. Neen, om daar nog een glimp van op te vangen was het wachten tot diep in het concert wanneer ‘Cult of personality’, ‘Love rears its ugly head’ en ‘Solace of you’ voorbij kwamen en gelukkig de avond op de valreep nog van de ondergang hebben gered. Frappant hoe dezelfde rommeligheid die we ervaarden in Sint-Niklaas ons ook was bijgebleven van hun bezoek aan de Gentse Vooruit in 1989. Dan besluiten we hier gemakkelijkheidshalve maar dat Living Colour ons op plaat beduidend beter ligt dan live.

U zal er de slaap niet voor gelaten hebben wellicht maar om onze november update niet te overladen schoven we de afloop van de #5albums polls door naar december. Met het jaareinde in zicht is het nu immers toch “lijstjes-tijd”. Zelf gaven we samen met honderden andere Tweeters de voorbije twee-en een half jaar ook periodiek onze top 5 per muziekjaar (vanaf 1963) door. Dat resulteerde onlangs in een “much anticipated” finale met de 100 beste albums van de voorbije 60 jaar. Daarin was het debuut van The Stone Roses volgens de stemming de meerdere van The Beatles (‘Revolver’) en Radiohead (‘OK Computer’). De top 10 werd vervolledigd met albums van (in volgorde) The Cure (‘Desintegration’), The Smiths (‘The Queen is dead’), David Bowie (‘Ziggy Stardust’), Pink Floyd (‘Dark side of the moon’), opnieuw Bowie (‘Hunky Dory’), The Clash (‘London calling’) en Velvet Underground & Nico (s/t). Stof tot discussie, dat zeker, maar het meest opmerkelijke feit van deze online poll was toch dat de top 100 geen enkele plaat bevatte die na de millennium wissel was uitgebracht. Een klassieker wordt je dus klaarblijkelijk niet op jonge leeftijd of – zo gek nog niet - de voorbije 23 jaar werd gewoon geen plaat gemaakt die werken van oudere datum in de schaduw zet. Ook al zijn we aan enkele recentere albums écht wel verslingerd geraakt, wanneer ons gevraagd wordt om ze “aller tijden”  te rangschikken belanden deze van recentere datum ook bij ons achteraan in de rij. In dit stadium geldt dat evenzeer voor de in 2023 verschenen albums. Naar goede gewoonte hebben we ook die in een jaarlijstje gezet:

1.  Cleo Sol – Gold
2. Dylan Le Blanc – Coyote
3. Noel Gallaghers High Flying Birds – Council skies
4. City And Colour – The love still held me near
5. Dewolff – Love death & inbetween

Op (5) capteert het Hollandse trio in de studio eindelijk wat hen live onweerstaanbaar maakt. “The most classic ‘Classic Rock’ album of the year” haalde met dat perfect definiërende compliment zelfs de eindejaarslijst van het gezaghebbende Britse magazine met dezelfde naam. Op (4) kunnen tranen vloeien en troost worden gezocht voor alles wat verlieslatend was in het voorbije jaar. Ook live was City And Colour een revelatie voor ons. Het sfeervolle (3) stond voor en na dat de oudste Gallagher op Crammerock had gezegevierd wekenlang op repeat.  Met (2) maakte de 33-jarige Amerikaan uit Louisiana een flinke sprong voorwaarts in het peloton van singer-songwriters en zit daarmee de grote namen alsmaar dichter op de hielen. Het bedwelmende (1) roept Sade- vergelijkingen op maar staat vooral geheel op zichzelf. Door amper op te treden hangt er rond De Londense met Servische, Spaanse en Jamaicaanse roots bovendien ook een ferme waas van mysterie die wanneer het dan toch gebeurt (bij Jools Holland), haar ster alleen nog meer doet schitteren.

Ook in de podcast ‘Het Concertief Geheugen’ wordt een lijstje aangelegd al moet daar gelukkig geen  volgorde worden bepaald. Nog persoonlijker is immers een keuze voor een concert dat door één praatgast memorabel genoeg wordt bevonden om er een uur zendtijd (op Urgent FM, zaterdagochtend van 10 tot 11) aan te besteden én in een afgeleide podcast te worden vereeuwigd. Zelf mochten we er met het Nick Cave concert op Werchter 2013 de spits afbijten maar er volgden inmiddels tal van eerbiedwaardigere lieden uit allerlei hoeken die concerten kozen van Bruce Springsteen, Underworld, TC Matic en The Rolling Stones. De gastheer geraakt steevast tot achteraan de tong van elke praatgast om de concertbeleving van toen terug op te roepen. Wie anderen even gepassioneerd als zichzelf over concerten wil horen vertellen mag zich blindelings abonneren op deze podcast of op zaterdagmorgen afstemmen op Urgent.fm.

Volgende concerten van 2023 vullen alvast ons concertief geheugen aan: Sam Fender, Danielle Ponder, Iggy Pop, Gabriels en The Haunted Youth (Werchter), Ryan Adams, Natalie Merchant, Glen Hansard (Koninklijk Circus), Paul Weller (Rijsel, De Roma), Devon Allman, Robert Jon & The Wreck (Blues Peer), My Morning Jacket (De Roma) en Dewolff (AB). In één van onze maandelijkse updates doorheen het afgelopen jaren waren ze allemaal verzekerd van de hoogste waardering (*****) wat de volgorde hier dus wat willekeurig maakt. Alleen Fender staat daar misschien niet zo toevallig als eerste. Als we daartussen één concert moeten aanduiden als het beste is het toch weer de Newcastle Springsteen. Voor het eerst in onze bloggeschiedenis zetten we dus 2 opeenvolgende jaren dezelfde op kop want na de afzegging vorig jaar (maar we hem gelukkig wél hadden gezien in Frankfurt), blies Fender in ’23 ons opnieuw van de sokken op Werchter. Zelden ook zo lang naar een concert uitgekeken om dan nog eens alle verwachtingen te zien worden ingelost. De kroniek van een aangekondigde triomf zeg maar.  

Alvorens 2023 definitief onze archieven wordt ingeduwd brengen we u hier weldra nog een laatste post waarin we voor de 10^e opeenvolgende keer 20 songs van het afgelopen jaar op een rij en in een afspeellijst zullen zetten.

Update #12 november 2023: Glen Hansard – Young Gun Silver Fox – Rival Sons – Nathalie Merchant – Marillion – Laurence Jones

Glen Hansard (3/11,*****) schrapte vorig jaar al zijn toerplannen om tijd te kunnen doorbrengen met familie. Verdere details werden toen niet prijsgegeven maar bij bronnen die daar naar op zoek gaan hoorden we dat er (voor het eerst) gezinsuitbreiding op komst was ten huize Hansard. Dit jaar beviel de Ier dan eindelijk ook nog eens van een nieuwe plaat. Afgaande op de titel ‘All that was East is West from me now’ heeft het kersverse vaderschap hem een ferme draai gegeven maar bij beluistering komen we uit op wederom sterk songmateriaal zoals Hansard dat nu al enkele jaren aflevert. In een rechtvaardigere wereld – maar ook U weet intussen dat we daar verder van af zijn dan ooit – was Hansard een grote naam op alle podia. Met een immer doorleefde performance laat de Ier ons immers zelden onberoerd en ook deze keer was dat niet anders. Sterker nog: deze passage in het Brusselse Koninklijk Circus zet zich naast onze Hansard ontgroening op Rock Werchter ’16 mee op kop. Met een beperkte begeleidingsband in vergelijking met toen, erg sobere belichting en een wat dieper zingende Hansard werd in opener ‘Sure as the rain’ onmiskenbaar de sfeer van Leonard Cohen opgeroepen. ‘The Feast of St. John’, ook uit zijn nieuwe plaat, heeft iets van een luid dronkenmanslied, best geschikt nét voor sluitingsuur en ‘Down on my knees’ klonk als vintage dEUS waarvan we er een paar misten op de jongste van Barman en co. Nog voor het half uur was verstreken sloegen we onze buurman al een arm om de schouder bij ‘My little ruin’ en ‘When your mind’s made up’ en dan moest, op eenvoudig verzoek van iemand uit de zaal en dus exclusief voor Brussel, ‘Bird of Sorrow’ nog komen. Hansard, eenmaal aan de praat, kreeg de zaal aan het lachen toen hij de namen van zijn groepsleden met elkaar verwarde maar liet even goed geen gelegenheid voorbijgaan om hen ook in het applaus van de zaal te laten delen. Muisstil werd het echter toen hij een cover van ‘American Townland’ (van de Ierse folkgroep Interference) te midden van de set zonder versteking bracht en ondubbelzinnig verwees naar het conflict tussen Israëli en Palestijnen. Liever op deze manier nog eens aan die waanzin te worden herinnerd dan via de dagelijkse overload op alle mogelijke mediakanalen dachten we terwijl onze gedachten richting Midden-Oosten gingen. De toonzetting van deze avond was aldus wat zwaarder dan op vorige gelegenheden maar met ‘Bearing witness’, ‘Wedding ring’ en ‘Fitzcarraldo’ bleef de aanvoer van hoogtepunten tot aan de bissen verzekerd. Daarin zat alweer een tot in elke vezel beklijvend ‘This Gift’ en het van het Koninklijk Circus door prachtige samenzang voorziene ‘Her Mercy’. Als er concerten zijn die een mens altijd maar opnieuw zou willen beleven dan was dit er zo één.

Als u de thermostaat van de verwarming het jaar rond graag op een mooie 25° instelt moet u toch eens overwegen om het complete oeuvre van Young Gun Silver Fox (10/11,***1/5) in huis te halen want dit zou wel eens een pak kunnen schelen in de stookkosten. Dit Londense duo heeft zich immers toegelegd op muziek die geografisch mijlenver van hen te situeren is en alvast in onze verbeelding ook de sfeer van de late jaren 70 oproept. Als u thuis een platenkast heeft met Steely Dan, Toto, The Doobie Brothers en Hall & Oates erin – zij met zekerheid wél – dan omarmt u deze Britten als een stel oude vrienden die u al jaren niet meer heeft gezien. Niet toevallig klonk net voor de start van hun concert in de Gentse Vooruit een classic van de laatsten uit dat rijtje (Rich girl) om helemaal in de sfeer te komen. Ook al delen ze met hen nog niet hetzelfde palmares aan hits, ‘Still got it goin’ on’, ‘Midnight in Richmond’, ‘West Side Jet’ en ‘Kids’ zijn het soort singels die instant bekend in de oren klinken. Dit heeft vast te maken met de referenties die ze oproepen maar minstens ook met het talent van Andy Platts en Shawn Lee. Dat Platts ooit een songschrijverssessie met de befaamde Tod Temperton (Michael Jackson) mocht doen en ook Diane Ross bij hem is komen aankloppen voor nieuw materiaal (ook al nam ze dat niet op) is zeker geen toevalligheid. Aan die eerste gelegenheid hield Platts overigens het niet onaardige ‘Moonshine’ over wat weliswaar de setlist haalde in Gent maar nog niet op een plaat van YGSF te vinden is. Hoe goed dit duo, aangevuld met een drummer en een bassist, live wel is bewezen ze door in de Vooruit moeiteloos de blazersectie te doen vergeten die op hun plaatwerk prominent aanwezig is. Na een op stapel staande toer naar Amerika – met jawel de westkust op het programma – en de opnames voor plaat 5 op de planning in ’24 zien we deze Londenaars dan ook met plezier terug. Benieuwd tegen dan wat dat hier in huis al zal hebben opgeleverd via de energie jaarrekening.

Blues-rockers Rival Sons (12/11, ****) komen van aan die befaamde Amerikaanse Westkust maar tappen muzikaal uit een gans ander vaatje. Het vervult ons op vandaag met trots dat de heren uit Long Beach (Californië) inmiddels een vaste waarde zijn geworden aangezien we ze ten tijde van hun debuutjaren meermaals eigenhandig de hemel hebben in geprezen. Dit jaar brachten ze zelfs 2 albums uit (‘Darkfighter’ en ‘Lightbringer’) waarop de inmiddels beproefde formule iets te makkelijk in herhaling wordt genomen. Het legioen fans dat de groep hier inmiddels voor zich heeft gewonnen zal het echter worst wezen want de AB was de snelst uitverkopende zaal van hun Europese toer en dat zorgde een avond lang voor een opvallend extatische sfeer. Wij zijn van het soort dat dan denkt dat de prestaties van een groep daar alleen maar wel bij varen en we dat dan ook bevestigd horen in het concert (‘Electric Man’, ‘Rapture’, ‘Pressure & Time’ en ‘Nobody wants to die’). Ons scepticisme voor het jongste werk speelde de groep in die laatste overigens op verschroeiende wijze naar de prullenmand. We kregen er een live-favoriet voor het leven bij. Her en der moeten de heren echter opletten niet in langdradigheid te verzanden maar de grootsheid waarmee ‘Feral Roots’ werd gebracht liet andermaal vermoeden dat ze nog niet zijn afgeschreven voor veel grotere zalen dan de AB. Zanger Jay Buchanan zat van pure overgave tegen de bissen al los door zijn stem heen wat hem overigens bij het Brusselse publiek een nog groter applaus opleverde. Gelukkig was het akoestische ‘Shooting stars’ dat alle 2000 aanwezigen in een waar gospelkoor transformeerde en te boek mocht als het ware hoogtepunt van de avond dan al achter de rug. Snel groeien deden deze zonen tot dusver niet, geruststellend om te zien was evengoed dat ze wellicht nét daarom nog lang niet opgebrand zijn.

In de zomer van 1988 stonden we vol bewondering vooraan op de weide van boer Achiel Eecloo in Torhout voor het Belgische live debuut van 10000 Maniacs. Charme, stem en songschrijverstalent, het huisde toen reeds allemaal in frontvrouw Natalie Merchant (14/11, *****) die sindsdien een meer dan succesvolle solocarrière heeft uitgebouwd nadat ze in 1993 de Maniacs de rug toekeerde. Ondanks die instant crush van toen hebben we – 35 jaar fast forward – tot nu gewacht om Merchant nog eens live te gaan zien in het Koninklijk Circus. Beter laat dan nooit dachten we toen de Amerikaanse van Italiaanse origine al met het eerste nummer (‘Lulu’) op innemende wijze imponeerde. Door veelvuldig naar de ons geliefde albums ‘Tigerlilly’ en ’Ophelia’ te grijpen werden we op onze wenken bediend maar ook wat ze putte uit ‘Keep your courage’, haar dit jaar verschenen 9^e plaat, bekoorde ons meer dan gemiddeld. Merchant straalde een soort moederlijke warmte uit en maakte het in de zo goed als volle zaal huiskamer-knus door tussendoor anekdotes boven te halen en meermaals haar verwondering uit te spreken voor de beleefde respons die haar in Brussel te beurt viel. Zo was het prachtige ‘King of May’ ook een song die ze had gebracht op herdenkingsdiensten ter ere van de in ’97 overleden schrijver en stadsgenoot van Merchant, Alan Ginsberg en vormde een oudere dame uit haar entourage die in de lockdown was komen te overlijden de inspiratie voor het al even mooie ‘Sister Tilly’. Voor een wulpse nachtclubsfeer was het die avond duidelijk elders aankloppen al onthield Merchant zich er niet van om gracieus doorheen haar eigen nummers te dansen met een knalrode plooijurk aan. Met ook een strijkerskwartet die mee voor de muzikale omlijsting zorgde viel het geheel in een haast betoverende sfeer die de pas 60-jarige Merchant aan het einde van één van de mooiste concerten van het jaar oververdiend een staande ovatie opleverde.

Met muziek van het Britse Marillion (21/11,****) moeten we bij onze huisgenoten niet komen aankloppen. Hun muziek is gelaagd, de songs duren lang(er), gaan van zacht(er) naar hard(er) en terug en zijn niet vies van een beetje bombast. De extraverte frontman Fish uit de jaren ’80 werd inmiddels al ruim 3 decennia geleden opgevolgd door Steve Hogarth die met een meer theatrale persoonlijkheid het gezicht van de groep drastisch veranderde. Beide formaties zijn eigenlijk perfect van elkaar te onderscheiden ook al zitten achter beide kopmannen nog steeds dezelfde 4 muzikanten. Zalen vullen doet Marillion tegenwoordig voor de latere versie die van de groep is ontstaan. Gelukkig, want voor alle anderen was het – zonder enige garantie, want de groep skipt meestal die eerste jaren - nagelbijtend wachten tot in de bissen of er überhaupt nog een spoor zou leiden naar Marillion 1.0 . Met (échte hit uit 1987) “Sugar Mice” was dat op hun passage in de Roma wel degelijk het geval maar tegen dan hadden de heren van hoge progrock stand de zaal al lang aan hun kant met een uitgelezen en technisch superieur uitgevoerde selectie uit grofweg een viertal latere platen. Daarvan vielen zeker ‘Care’ en ‘Reprogram the gene’ uit hun laatste ‘An hour before it’s dark’ bijzonder goed in de smaak alsook titelnummer ‘Sounds that can’t be made’ uit wat misschien wel hun strafste album is van de voorbije 30 jaar. De publieksreactie erop deed overigens allerminst vermoeden dat het latere werk van de groep Antwerpen nooit zou hebben bereikt, zoals Hogarth (wellicht plagerig) suggereerde. Feit is wel dat de groep hier in tijden niet meer was geweest wat bij hen ongetwijfeld die veronderstelling in het leven had geroepen. Tegengesteld aan Hogarth die soms iets te opzichtig naar aandacht hengelde stonden de overige groepsleden bescheiden op de achtergrond hun job te doen. Daartussen ook gitarist Steve Rothery die een avond lang de mooiste solo’s uit zijn mouw schudde en daarmee minstens evenveel krediet opeiste als de frontman voor wat een gedenkwaardige terugkeer was van Marillion naar de Belgische podia.

In de lente zaten we nog met troost bij de hand in een lokale stamkroeg in Verviers toen ons, luttele uren voor Laurence Jones (24/11,****1/2) er die avond zou aantreden in The Spirit of ’66, het nieuws bereikte dat het concert niet zou plaatsvinden. Voor een nieuwe poging om de Brit live nog te pakken te krijgen dit jaar hadden we met Muziekcafé The Crossover (bij ons om de hoek) gelukkig beduidend minder kilometers af te leggen. Jones, nog maar 31 en al 8 albums op zijn conto, timmert al enkele jaren aan de weg. Met ook enkele Britse en Europese blues awards op de schouw wordt hij nog steeds getipt als de coming man in het genre. In vergelijking met zijn voorgaande meer gepolijste platen vertoont nieuwe ‘Bad luck & the blues’ een ruwere aanpak. Dat vertaalde zich met een trio bezetting (zonder toetsenman) ook naar het podium van The Crossover. Als een wervelwind jaagde Jones er nagenoeg dat ganse nieuwe album door met slechts een handvol oude nummers én wat covers erbovenop. Daartussen leverde zijn interpretatie van ‘Voodoo Chile’ ongetwijfeld het luidste applaus van de avond op én terecht. Met voldoende sterk eigen materiaal en door nooit de focus op de song uit het oog te verliezen – ook niet wanneer er zoals het genre voorschrijft lang moet gesoleerd worden – werden bovendien ook nog eens alle valkuilen van het genre slim vermeden. Deze Laurence Jones bewees in Langerbrugge aldus een volbloed bluesrocker te zijn die, in een wereld waar Joe Bonamassa stevig op de troon zit, zeker een plek in diens hofhouding verdient.

Update #11 oktober 2023: Dexys – City And Colour – Inhaler – platen (Steven Wilson, Glen Hansard, Rival Sons) – concertnieuws (Soulwax, The Boss) - Kula Shaker

Toen het succes van hun 2^e plaat ‘Too-Rye Aye’ in 1982 losbarstte waren Dexys Midnight Runners (1/10,**1/2) immens populair. Daar houden ze vandaag – op die ene trouwfeestkraker ‘Come on Eileen’ na – nog weinig van over getuige een slechts karig gevulde Roma voor het eerste Belgische concert in ruim 40 jaar. Toen frontman zanger Kevin Rowland en band zich eind jaren ’70 uit de punk een weg baanden richting Northern Soul kwam ook het eerste succes met debuut ‘Searching fort the young soul rebels’ om vervolgens, lang voor er sprake was van Mumford & Sons, met banjo’s daar aan toe gevoegd de wereld te veroveren. In hun beginjaren haalde de groep zelfs de affiche van het legendarische Jazz Bilzen festival. Dat we in De Roma waren om nostalgische redenen gaan we hier niet verhullen. Na één beluistering van de laatste plaat ‘The Feminine Divine’, die het eerste deel van het concert vulde, hadden we voldoende om te beseffen dat het niet meer is als toen, ook al kwamen in De Roma nog een handvol leuke nummers eruit voorbij. Rowland en zijn huidige collega’s hadden er zelfs wat acteren bij bedacht terwijl ze dat live ten gehore brachten; helaas van een niveau dat Het Echt Antwaarps Theater moeiteloos zou hebben overklast. Gelukkig konden we in deel 2 ons hart ophalen met verrassend fris klinkende uitvoeringen uit de eerder vermelde succesalbums. ‘Come on Eileen’ was de crowdpleaser bij uitstek maar de rest (‘Plan B’, ‘I’ll show you’, ‘Geno’, ‘Jackie Wilson Said’) vervulde ons met zoveel méér plezier. Dat ook dit deel van de avond (bissen incluis) afklopte op een spaarzame 45 minuten zette dan ook een flinke domper op de feestvreugde. Een wat armoedig bod vonden we het na ruim 40 jaar wachten.

Beduidend minder wachttijd zat er op het concert van City And Colour (13/10,****) eveneens in de Antwerpse Roma. De groep rond Dallas Green (een stad en een kleur, heeft u hem?) maakte immers op Werchter al zo’n goede beurt dat voor ons een herhaling in een zaal, liefst zo snel als mogelijk, onvermijdelijk was. Vaak treffen we dan net een tikkeltje minder magie aan dan op de heilige Brabantse weide maar deze avond vormde één van de uitzonderingen. Door het wegvallen van het concert in Parijs was Antwerpen de eerste halte op hun Europese toer wat ons, zo bleek achteraf, geheel onnodig extra bezorgd maakte. De groep stak intens mooi van wal met ‘Meant to be’, één van de beste songs uit het laatste album ‘The love still held me near’ en wat volgde was een XL reprise van hun recente festivalpassage in ons land die ook in de herinnering van Green en zijn kompanen in positieve zin was blijven hangen, weliswaar met als extra pigment de uitstekende ontvangst die hen in Werchter backstage was overkomen (…“cause some of these festivals suck”). Green heeft een zijdezachte stem die weliswaar broos maar tegelijk onberispelijk toonvast klinkt.  Tussen de nummers door bleek hij ook nog eens een begenadigd verteller te zijn wat voor een gewijde stilte zorgde wanneer de half gevulde Roma luisterend aan zijn lippen hing. Pas dit jaar inpikkend op het werk van de Canadees is ieder concert voor ons vanzelfsprekend een nieuwe ontdekkingstocht langsheen ouder werk. Zo bracht het Roma concert vooral het album ‘Little hell’ voor het voetlicht en waren ook ‘Lover come back’ en ‘Northern blues’ uit ‘If I should go before you’ hoogtepunten in een concert dat geen overbodig moment kende, zelfs één straffe cover (Alice in Chains ‘Nutshell’ opgedragen aan support Ruby Waters) en ook visueel mooi in elkaar stak met videopanelen die achter de groep stonden opgesteld. Green stak een pleidooi af om elkaar – tot zelfs de buren naast ons in de zaal – wat meer te verdragen. In een concert als dit dat 2 uur lang aanvoelde als een warm deken waar het – desnoods met meerderen – lekker onder verwarmen is was die boodschap eigenlijk geheel overbodig. Tot ver buiten De Roma echter kan ze stilaan niet genoeg worden gepredikt.

“Dat ene onvergetelijke concert zit erin maar het kwam er nog niet uit”, dat vat onze bescheiden mening na 4 afspraken met het Ierse Inhaler (22/10,****) goed samen. Nochtans hebben we aan hun 2 platen al veel luisterplezier beleefd en zijn de uitstekende singels die met regelmaat onze radiogolven domineren niet meer op één hand te tellen. In een volle Roma trad de groep al voor de vierde keer dit jaar in ons land aan. Op de voorste rijen hadden gillende fans plaats genomen waarvan de eisprong zich bij het verschijnen van Elijah Hewson en vrienden wellicht nog sneller voltrok dan dat Vlaams-Nationalisten de Vivaldi regering zouden willen zien vallen. Hewson sprak meerdere keren “the boys in the back” en “the people on the balcony” aan (“this song is dedicated to you”) om te onderstrepen dat het met zijn groepje echter om meer te doen is dan alleen posterboys worden. Vaste setopener ‘These are the days’ (“I don’t miss the feeling of being alone”) – weinig songs van Inhaler bevatten géén goede catchphrase – schoot raak in alle aanwezige puberharten en deed ook ons alvast in gedachten wat jaren afdalen op de leeftijdsladder. Een verfijnde klankbalans was jammer genoeg niet tijdig op de afspraak maar dat verbeterde gelukkig gaandeweg. Dwingender en gedrevener dan Hewson – het bloed kruipt waar het niet gaan kan - hebben we frontmannen evenwel niet gezien in het bijna afgelopen concertjaar. Enkel met ‘The things I do’ en het aan Dylan schatplichtige ‘If you’re gonna break my heart’ werd even de voet van het gaspedaal gehaald, voor de rest werd in een rotvaart een set afgewerkt die slechts met één song meer in het voordeel van de nieuwe ‘Cuts & Bruises’ plaat uitviel. Meer adempauze had aldus gemogen en lijkt ook ons de sleutel naar dat ene onvergetelijke concert waar we ook na deze 5^e afspraak met deze geweldige Ieren zullen blijven voor gaan.

In een maand waarin na 18 jaar opnieuw een vers Stones album op de wereld wordt losgelaten lijken alle andere releases futiel maar laat dat net bij ons niet het geval zijn (een knipoog emoji is hier op zijn plaats). We genoten onder meer van de nieuwe Glen Hansard (nooit minder dan goed), hoorden Rival Sons op ‘Lightbringer’ beduidend meer horizonten verkennen dan op voorganger ‘Darkfighter’ en onderwierpen ons aan ‘The Harmony Codex’ van Steven Wilson. De eigenzinnige Londenaar die ons zowel solo als met Porcupine Tree al een stapel classics bezorgde weigert meer van hetzelfde af te leveren en slaagt er ook nu in ons – weliswaar niet voor het volle pond – toch gewonnen te krijgen voor zijn nieuwe project. Benieuwd of aan dat werk ook een tour zal gekoppeld worden. Het Gentse Soulwax dat onlangs in hun tijdlijn de 25^e verjaardag van ‘Much against everyone’s advice’ voorbij zag komen zette alvast een resem Europese data op de kalender, daarvan zal de 3^e avond in de AB (31/01) er één met ons erbij zijn. Wie of wat de heren (volgens de aankondiging wel mét band) zullen brengen was bij het ter perse gaan nog niet bekend. Ook een herneming van de Miles Kane triomf op Crammerock skippen is geen optie. De Brit staat op 3/04 in de Balzaal van de Gentse Vooruit. Nog in staat van overweging: het Amerikaanse Dave Matthews Band dat op 1 mei volgend jaar Vorst-Nationaal aandoet. Matthews heeft een onberispelijke live reputatie, de zaal waarin hij wordt geprogrammeerd helaas niet. Op de valreep, net voor het ter perse gaan van deze blogpost, bevestigde ook The Boss aan De Schuer dat hij in 2024 op zijn stappen terugkeert. De weide van Werchter ontvangt Bruce Springsteen op dinsdag 2 juli maar daar staat voor iedereen die er wil bijzijn een stevig prijskaartje van 138€ tegenover. Wie met zijn juwelen wil rammelen vooraan in zo’n verfoeide “Golden Circle” (nu verdokener geformuleerd als “Front Field Standing”) wordt vrijdag in de voorverkoop 208€ lichter gemaakt.

Bol van de sixties invloeden en bijgekruid bij de Indiër was Kula Shaker (26/10,****) in de tweede helft van de jaren 90 een Britpop geval apart. Het mooie liedje kregen ze echter niet over het millennium getild want na amper 2 platen gaven ze er de brui al aan. De groep rond Crispian Mills is inmiddels al lang op dat besluit teruggekeerd maar, enkele nieuwe albums en regelmatige concerttours ten spijt,  het grote succes van weleer tot dusver (nog) niet. Goede herinneringen aan toen deden ons alvast blindelings De Casino in Sint-Niklaas boeken. Met ‘Hey Dude’ beschikken de Londenaars al sinds hun debuutjaar over een set-opener waar ieder beginnend groepje een arm of een been voor zouden willen verruilen. En om alle fans van het eerste uur verder te plezieren – waren er eigenlijk wel andere daar in De Casino? – gooiden ze er het hitje dat destijds plaat 2 inleidde (‘Sound of drums’) meteen achterna. Nieuwe songs ‘Natural Magick’, ‘Waves’ en ‘Indian Record Player’ sloten daar goed op aan en bevestigden dat Kula Shaker na de reünie stijlmatig geheel trouw is gebleven aan zichzelf. Alleen zijn niet alle latere songs van dezelfde kwaliteit en hadden vanavond sommige ervan inwisselbaar geweest voor andere én betere. ‘Infinite sun’ en ‘Whatever it is (I’m against it)’ wogen duidelijk wat te licht in een concert dat met ‘Gratefull when you’re dead’ (een prijsbeest uit debuut ‘K’) en ‘Song of love/Narayana’ uit ‘Strangefolk’ (2007) veel slimmer grasduinde in het verleden. De groep zag met toetsenman Jay Darlington (ex-Oasis) onlangs ook een oudgediende weerkeren wat Mills na 24 jaar schertsend “He’s back from a long weekend” ontlokte. Nu alle originele leden terug verenigd zijn lijkt het vertrouwen in de toekomst aldus opnieuw groot en zo speelde de groep ook. Met dat nieuwe album (en het leuks dat we er in Sint-Niklaas van te horen kregen) en een uitnodiging voor één van onze grotere festivals is aldus niet uitgesloten dat dit Kula Shaker weldra weer helemaal op de kaart wordt gezet. Niemand in de volle Casino die na dit fijne concert daar protest zou tegen aantekenen.

Update #10 september 2023: Crammerock (Noel Gallagher, Miles Kane, SONS, The Haunted Youth,...) – Keane – Mr. Big – Strop the music (podcast) – Elvis Costello

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Wie zich op Crammerock (1-2/09) over het “Noel is geen frontman”-syndroom kon tillen rekende de voormalige Oasis kapitein en zijn High Flying Birds (****1/2) in Stekene ongetwijfeld  tot de hoogtepunten. De oudste van de Gallaghers bracht immers een mooie nieuwe plaat mee (‘Council skies’) waaruit enkel in het begin van het concert werd geput om pas nadien uit te pakken met het beste van zijn solo werk en in de rijke Oasis archieven te duiken. Daar zat ook het verrassend mooie ‘Going nowhere” tussen. “Do you know ‘Stand by me’?” vroeg Noel (de ganse tent luidkeels “YEAH!”) om er meteen treiterig “We’re not gonna play that one tonight, we’re taking the B-side” aan toe te voegen. Heerlijke vent. Waar de Liam passage op Werchter nog een saaie dip in het midden vertoonde bouwde grote broer mooi op naar de voorspelde apotheose met ‘Live forever’ en ‘Don’t look back in anger’. Een welgemeende “Sorry not sorry!”  aan iedereen in Stekene en wijde omgeving die in de nacht van zaterdag op zondag wakker is geworden door de collectieve samenzang die beiden op Crammerock ontketenden. Opnieuw een gedenkwaardig moment overigens dat de inmiddels goed gevulde annalen van het Waaslandse festival mag vervoegen. Met het dubbele van de sterren geeft Noel Gallagher wat ons betreft alvast voor deze festivalzomer ook broer Liam ferm het nakijken. Ook op vrijdag waren Britpopliefhebbers in Stekene aan het juiste adres trouwens want Miles Kane (****) mocht er eveneens zijn nieuwe plaat komen voorstellen (‘One Man Band’) en deed dat op de energieke wijze die we inmiddels van hem gewoon zijn, alleen ditmaal nog een niveautje hoger. Hadden ze tijdens het concert van Kane naast het podium enkele paletten plat water gezet, het was wellicht spontaan beginnen bruisen. Geen wonder dus dat alles waar Kane mee voor de dag kwam - nieuwe songs, oude bekenden van hemzelf en slim ook 2 stuks van The Last Shadow Puppets – er op Crammerock ingingen als koek. De ultieme bekroning voor de man’s inspanning kwam aan het einde toen iedereen luidkeels ‘Don’t forget who you are’ hervatte wanneer de groep het spelen al had gestaakt. Het meezingen zit duidelijk in het Stekense grondwater.

Een parade van uitstekende Belgen stak echter een stokje voor de conclusie dat het louter “Britannia rules” was op Crammerock. Op vrijdag kwamen zowel Daan (****) als Selah Sue (***1/2) even in de verf zetten dat vele festivals hen afgelopen zomer schromelijk over het hoofd hadden gezien. Er werd in vele concerten op een hoogtepunt afgeklopt maar bij Daan was dat met ‘Swedish Designer Drugs’, ‘Victory’ en vooral ‘Housewife’ buiten categorie. Hoe zwaar het leven afgelopen jaar op Selah Sue ook heeft gewogen, in Stekene blaakte haar concert wederom van levenslust. De Leuvense en band straalden een wellicht voor velen benijdenswaardige internationale klasse uit die de S10s en Merols van het weekend met de vingers in de neus overklaste. Bij Goose (**1/2) hebben we stilaan het gevoel dat de tijd blijft stil staan. Alle concerten die we van de Kortijkzanen de afgelopen 10 jaar hebben gezien zijn onderling inwisselbaar geworden, de Pavloviaanse respons van eender welk festivalpubliek op ‘Can’t stop me now’, ‘Words’ en ‘Synrise’ meegerekend. Oh ja, tegen de klok van één was er vrijdagnacht ook nog een vermeldenswaardig ‘Noodgeval’ in een - zelden meegemaakt op Crammerock - propvolle tent. Hulpdiensten waren gelukkig overbodig, de eerste zorgen werden meteen toegediend door Goldband (**1/2).

Met garantie op dat ene hitje (‘T-shirt weather’) aan het einde deden Circa Waves (***) wat van hen vroeg op zaterdag werd verwacht: Stekene met goed in het gehoor liggende indie pop wakker maken voor een goed gevulde tweede festivaldag. De laatste toevoeging aan de affiche van dit jaar was Absynthe Minded (***1/2). De tijd waarin de groep rond Bert Ostyn met elke singel stormenderhand de Afrekening domineerde lijkt voltooid verleden tijd te zijn maar de maker van ‘My heroics Pt.1’ en ‘Envoi’ is het metier nog lang niet verleerd zo bewezen ‘Empowerment’ en ‘Epic fail’, uitstekende songs die voorbijkwamen uit het nieuwe album ‘Sunday painter’. Met een moshpit van bij de furieuze opener (‘Family dinner’) die doorging tot aan het einde van hun set (‘Ricochet’) kroonden de zonen uit het naburige Melsele (SONS, ****) zich tot koningen van deze alvast in Stekene erg geliefde festivalsport. En te zien aan de variëteit van mensen die er in doken (quasi een halve tent aan het einde) is het kwestie van tijd dat ook ieders bomma hiervoor enthousiast de zetel uitkomt. Geen over de hoofden zwevende lijven even later, wel een met volle teugen genietende tent van het ook op Crammerock bedwelmende The Haunted Youth (****). Ook nu galmden de gitaren loepzuiver tot in alle hoeken van de tent en klonk Joachim Liebens zalvender dan zijn teksten doorgaans doen vermoeden (‘Broken’). Jaren 80 geluiden en donkere gedachten zijn ook de hoofdbestanddelen bij White Lies (***) die er in Stekene van bij de start (‘Death’) een ontvankelijk publiek voor hadden. Toen de volle tent “Let’s grow old together and die at the same time” bleven scanderen na ‘To lose my life’ greep de groep jammer genoeg hun kans niet om het concert pas écht onvergetelijk te maken. Een trucje dat de heren van Blackwave (***1/2) niet moet worden geleerd. Geen nummer ging voorbij of tot rijen diep in de tent werd op aangeven van het hiphop duo zingend, klappend of armen-wiegend geparticipeerd. De albumtitel van hun laatste worp (‘No sleep in L.A.’) verraadt overduidelijk de internationale ambities van de Antwerpenaren die ze weldra alvast in Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Nederland op hun najaarstoer mogen gaan waarmaken. Op Crammerock zagen en hoorden we dat het daar zeker niet hoeft bij te blijven voor Blackwave.

We moeten daar geen boog proberen rondmaken: verjaardagstours zijn lucratieve recyclage. Ook het Britse Keane weerstaat niet aan de verleiding en gaat volgend jaar opnieuw de baan op met ‘Hopes & Fears’, de plaat waar het voor hen in 2004 allemaal mee begon en waarvan songs ook vorig jaar op Werchter nog de grootste reikwijdte bleken te hebben. Verder dan het startscherm zijn we in de voorverkoop niet geraakt om tickets binnen te halen voor 1 van hun 2 concerten in het Koninklijk Circus, we kunnen dus enkel hopen dat ze er ook nog een rondje festivals mee gaan doen in 2024. Minder storm loopt het voor The Big Finish, de afscheidstournee van Mr. Big die op 25 maart de AB aan doet. De Amerikanen kenden hun moment de gloire net voor grunge zijn intrede deed en groepen als Mr. Big op Libische wijze overspoelden. Niettemin maakte het viertal dat met Billy Sheehan (op bas) en Paul Gilbert (op gitaar) niet 1 maar 2 virtuozen in de rangen heeft enkele uitstekende platen waar ‘Lean into it’ de succesvolste én de beste van is, niet in het minst door de kampvuurparel ‘To be with you’ die wereldwijd alle hitlijsten heeft bestormd. Het nummer is echter niet exemplarisch voor de rest van het oeuvre want Mr. Big staat voor (hard-)rock met een stevige groove en is dankzij de soulvolle vocalen van Eric Martin allesbehalve een gratuit schreeuwerige boel. Nog een leuk wist-je-datje: Sheehan en Gilbert bewerken in enkele songs hun snaren met een Makita boor om de solo’s nog sneller te laten klinken. Niet meteen iets wat u snel op Dobbit tv zal te zien krijgen.

Vrije tijd, een mens moet er weloverwogen mee omspringen. Net daarom dat muziek beluisteren het bij ons vaak haalt van een podcast opzetten. Niettemin wordt ook daarvan het aanbod met de dag alsmaar interessanter. Met praatgasten Tars Lootens, dEUS drummer Stephane Misseghers, Senne “Amai Zeg Wauw!” Guns, Pieter-Jan de Smet, Lily Castel, Bobby Setter, Koen Crucke, Sioen en Dirk Blanchart (om slechts enkele namen te noemen uit een veel langere lijst) legt ‘Strop the music’ Gentse muziekgeschiedenis vast. Interviewer Wim Verbeke (URGENT.fm) praat met zijn gasten alsof hij al jaren bij hen over de vloer komt en geraakt daarmee vlot voorbij de obligate opsomming van successen. Vooral het uur met Dirk Blanchart is een aanrader. De voormalige spilfiguur van Luna Twist blijkt als bonus op de gepassioneerde gastheer een meester-verteller te zijn wat resulteert in een podcast die voor ons op gelijke hoogte kwam met een uur muziek luisteren.

Zowel onze leeftijd als de leeftijd van onze muzikale helden wordt stilaan een criterium om concerten uit te kiezen. Fanclubleden geven we voorrang, maar er is veel van de 69-jarige Elvis Costello (27/09,****) waar we met grote bewondering naar luisteren. Zijn talent strekt zich immers ook uit over vele genres wat de discografie van de Londenaar voor meer dan één stemming geschikt maakt. In BOZAR trad Costello aan met enkel Steve Nieve, zijn kompaan van bij The Attractions, aan zijn zijde. Piano en gitaar, daar was het dus grotendeels mee te doen al liet Costello af en toe ook een backing track meelopen om het instrumentarium wat artificieel aan te dikken. We zijn koele minnaars van zo’n procedé maar in opener ‘When I was cruel’ werkte het wel. Nog beter was een flink vertimmerd ‘Waiting for the end of the world’ waar Costello in de introductie ervan herinneringen ophaalde aan de jaren ’70 en het begin toen van de samenwerking met Nieve. Doorheen de avond zouden nog vele verhalen uit de mond van een erg enthousiaste Costello volgen waarmee hij voor de omstandigheden waarin we ons bevonden – een zaal met 2000 man – een erg intieme sfeer creëerde. Een inspirerende ontmoeting met Dylan en John Cougar Mellencamp (waar hij de titel voor een nieuwe song oppikte), zijn afschuw voor Pink Floyd, het gemis om de overleden Burt Bacharach; alleen wat haardvuur ontbrak bij wijle om het nog knusser te maken. In deze unieke sfeer sloten we niet alles wat hij uit zijn rijke oeuvre opdiepte in de armen. Het voor de gelegenheid opnieuw geïnterpreteerde ‘Veronica’ leverde immers onverwachts geen blij weerzien op. Een gevoelige snaar, zowel bij hem als bij ons, werd dan weer wél geraakt bij het samen met Burt Bacharach gecomponeerde ‘Toledo’ dat later op de avond met ‘I still have that other girl’ – ook van hen beiden - zelfs nog werd overtroffen. Costello, af en toe eens kuchend tussen de nummers door, miste wonderwel geen noot in die laatste. Naarmate het concert vorderde werden publiekslievelingen alsmaar talrijker (‘She’, ‘Accidents will happen’, ‘(What’s so funny ‘bout) Peace, Love & Understanding’ en ‘I want you’) en met een onversterkt ‘Couldn’t call it unexpected’ en Costello die op wandel ging in de statige zaal leek aan een bijzonder concert een einde te komen maar dat was buiten ‘Alison’ gerekend die iedereen finaal uit het pluche deed recht veren. Een zichtbaar tevreden Costello beval Steve Nieve naast hem te komen staan en beiden namen buigend afscheid. Nu al hopen we hartsgrondig dat Costello, in welke gedaante dan ook, nog gauw eens op zijn stappen terugkeert. Je weet immers maar nooit met dat opklimmen van de jaren.

Update #9 augustus 2023: BLUR (Lokerse Feesten) – In Memoriam(s) - "5 albums semi finals" op X (Formerly Known As Twitter) – Shine/Fatal Flowers – Zomerbars in Gent (Country Trio, Chris Corn) - Wilco

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Dat wij er ook eens flink naast kunnen zitten bewees de voorverkoop voor het concert van BLUR (8/08, ****) op de Lokerse Feesten. We voorspelden een uitverkoop in luttele uren maar dat werden maanden. Pas toen enkele weken terug alle kaarten de deur uit waren leek iedereen die er geen had toch plots één te willen. Om hun terugkeer naar de podia niet het aura te geven van poen scheppende recyclage – de groep kleeft aan de nineties als die vinyl-vloerbedekking aan onze zolder – beloofden ze ook een nieuw album dat nog voor de zomer op de wereld zou worden losgelaten. Drie van ‘The Ballad of Darren’ vond de groep setlistwaardig in Lokeren, net genoeg om te kunnen spreken van “een mooie mix tussen oud en nieuw”. Méér had duidelijk niet gehoeven want 10 jaar na hun memorabele passage op Werchter kon de Grote Kaai amper verhullen dat ze was volgelopen voor de oude hits. Aan de oevers van de Durme is in de eerste week van augustus nog geen seismologische curve opgetekend maar dat ‘Song 2’ dit niet voor mekaar kreeg stelde toch enigszins teleur. Niet dat er geen respons kwam van het in de vooravond natgeregende publiek – U zong als de betere spionkop ‘Parklife’ naar een hoogtepunt en een uitverkorene mocht tot algemene hilariteit het podium op voor de Françoise Hardy partij in ‘To the end’ – maar we zijn er stellig van overtuigd dat over de ganse avond beschouwd Albarn en co. meer hadden verwacht. Met uitzondering van een aarzelend begin en een veel te stil volume op de Kaai (@Lokerse Feesten: een groep van dit niveau onwaardig) deden zij er alvast 90 minuten hun stinkende best voor (‘Girls & Boys’! ‘This is a low’!! ‘The Universal’!!!). Misschien moet die paardenworst daar toch maar eens van het menu geschrapt worden.

De man met de zeis sloeg weer ongenadig toe de afgelopen weken. Na het heengaan van Sinéad O’Connor en Bea Van Der Maat (Won Ton Ton) hielden we bij de start van augustus de rouwband om voor Tom Pintens en Robbie Robertson. Pintens vult met zijn palmares (Zita Swoon, Het Zesde Metaal, Tamino,…) moeiteloos een aflevering van het bejubelde CANVAS programma Belpop en Robertson wees met The Band de weg voor ontelbaar veel grote namen die nadien met grote bijval Americana zijn gaan bedrijven. Hij dook ook op aan de zijde van Bob Dylan in één van zijn meest gedenkwaardige episodes. His Royal Bobness schitterde ook – niet echt een verrassing – in onze halve finales van de “5 albums”-polls die de Brit Richard Shaw nu al ruim 2 jaar terug eigenhandig lanceerde op Twitter (door nieuwe eigenaar Musk omgedoopt tot X). Het hoeft daar immers niet altijd rechtse vuilspuiterij te zijn. Zijn ‘Blood on the tracks’ stemden we immers mee naar de hoogste regionen van deze online zoektocht die aan het einde van 2023 moet leiden naar de beste plaat in 60 jaar popmuziek (1963-2022). U zal bij ons kunnen lezen wie met de trofee gaat lopen.

Wat ons naadloos brengt bij nog een deugd die we ervaren op het al te vaak in het verdomhoekje geplaatste Twitter. We ontmoeten er virtueel gelijkgestemde muzikale zielen. Laatst was het weer raak na een post gewijd aan Shine, het artistieke vervolg van Richard Janssen nadat die in 1990 de Fatal Flowers had ontbonden. In onze belevening stond het vast dat wij als zelfverklaarde grootste Belgische fan van de Nederlandse Fatal Flowers door het leven mochten stappen maar dat was buiten Twitter (of X-) collega’s Dinosaur Sr. en Alain Vermeyen gerekend. Laatstgenoemde verzorgde in 1988 met eigen band zelfs het voorprogramma van de Noorderburen in Koersel. Dinosaur Sr. was dan weer de onfortuinlijke winnaar van tickets voor een Fatal Flowers concert in Gent die hij pas daags na het concert in de brievenbus aantrof. Deze online ontmoeting zette bij ons alvast een stroom aan herinneringen in gang die teruggingen naar de late jaren ‘80: via VARA TV de groep zien zegevieren op “hun” Pinkpop (’87), met album ‘Johnny D is Back’ op de Gentse Feesten (’88), in dezelfde zomer backstage de groep ontmoeten op het Mariakerkse Hot Rock en de zwanenzang op het Haagse Parkpop in levende lijven meemaken in de zomer van 1990. Geheel onverwachts kwam er in 2019 nog een éénmalige reünie langsheen alle belangrijkste clubs in Nederland, één waarvoor we uiteraard ook op de afspraak waren. Fatal Flowers beschouwen we dan ook als één van de beste bands die onze Noorderburen ooit hebben voortgebracht en in dat oordeel staan we duidelijk niet (meer) alleen.

Drie zangeressen van bij ons die het werk van Emmylou Harris, Dolly Parton en Linda Ronstadt aandurven; het klinkt als een weddenschap en toch werd het een realiteit toen Naomi Sijmons, Pauline Verminnen en Janne Blommaert (12/08, ***1/2) gezamenlijk in de Mariakerkse Schuur verschenen op een stralende zaterdagnamiddag om het gezamenlijke ‘Trio’ album uit 1987 van de drie vrouwelijke country tenoren live te vertolken. Muisstil werd het onder het zeil van één van de leukste Zomerbars in het Gentse telkens een nummer door één van hen werd ingezet. Om de haverklap zei de man naast ons hoe goed de dames wel konden zingen terwijl zijn eega het niet meer droog hield bij al die country smart over slechte venten. Beetje storend misschien maar tegelijk ook begrijpelijk en dus geheel te verdragen. Minstens even beklijvend was Chris Corn (3/08,****) – wederom hij (zie ook update #8) – die tot 2 maal toe méér dan waardig Tom Waits vertolkte tijdens een avondje solo akoestisch coveren in UCOété, nog zo’n plek waar het in Gentse zomermaanden heerlijk vertoeven is en muziek op zijn puurst wordt gebracht. Het moet immers niet altijd de Main Stage van Werchter zijn om ons in vervoering te brengen.

Met ‘Evicted’ leverde Wilco – onze oprechte excuses aan Jeff Tweedy en Peter Ramone dat we niet in Lokeren waren op 10/08 – nog maar eens een pareltje af, het zoveelste al in een eindeloze rij. Al dagenlang staat het nummer bij ons op repeat, hopende dat er van de Amerikanen spoedig nog eens een zaalconcert wordt geboekt bij ons. Bij gebrek aan aankondigingen in augustus doen we dan maar een schietgebedje daarvoor.