Onze 20 van '24

Volgorde is niet van belang. Ons muziekjaar 2024 in 20 songs:

Sam Fender - People watching
Het nieuwe anthem van de 2025 Werchter headliner dames en heren.
Gurriers - Approachable
“Alles kapot” zou de ever likeable Michèle Cuvelier gemakshalve zeggen.
Jalen Ngonda - Anyone in love
Het mooiste Jools moment van 2024.
Bruno Mars & Lady Gaga - Die with a smile
Klassieke Pop in de hitparade, het is een zeldzaamheid geworden.
Jack White - That’s How I’m feeling
Bijna plaat van het jaar maar er waren Ieren die nog een tikkeltje meer lawaai maakten.
David Gilmour - Luck & strange
En dan nog liefst afgewisseld met de 14 minuten durende “Barn jam”-versie van tijdens de opnames.
Trixie Whitley - Nanalou
Na jaren van (niet altijd even geslaagde) experimenteerdrift vielen we haar terug hartstochtelijk in de armen bij het horen van deze.
Fontaines D.C. - Favourite
Op Starbuster gaan we uit ons dank maar dit is onze “favourite”.
The Haunted Youth - Into You
Kan niet mis gaan met plaat 2 denken we dan. De eighties invloeden mogen er dan van afdruipen, niemand maakt het weer zó hip als THY.
Calicos - In motion
Het is telkens uitkijken naar het moment waarop de song op 3:42 openbreekt. Hoog tijd dat we deze Vlamingen even hard gaan koesteren als die van hierboven.
Joanne Shaw Taylor - Sweet Little Lies
Gitaarspelende bluesdames weken altijd iets los bij ons. Zie ook Samantha Fish en Bonnie.
Richard Hawley - Prism in jeans
Shefffield’s finest loste nog maar eens een mooie plaat en palmde ons – niemand schrikt daar nog van in het geval van Hawley - het afgelopen jaar live weer helemaal in.
Blues Pills - Bad choices
Blues pillen zijn allesbehalve een slechte keuze. Slikken maar!
Raye - Oscar winning tears
Oké, haar rise to fame was er al in ‘23 maar in ‘24 schitterde ze nog meer als de “Grand dame” van over het kanaal. Wat een dubbelaffiche ook met Fender op Werchter ‘25!
Nick Cave & The Bad Seeds - Wild God
Onmogelijk te negeren voor dit lijstje na de hoogmis in Antwerpen.
Jessica Pratt - World on a string
We doen er haast spontaan bloemen van in ons haar. Lieflijker wordt het niet in deze lijst.
Michael Kiwanuka - Floating parade
Het is niet omdat het album geen ‘Cold little heart’ heeft dat het moet genegeerd worden.
High Vis - Guided tour
Zó nineties dat de nineties er zelf van schrikken.
IDLES - Dancer
Het was herboren buitenkomen na het concert van het jaar.
Paul Weller - Nothing
De geest van Bacharach daalt in deze neer over de Modfather. Strafste moment van zijn middelmatige laatste plaat. En ja, het doet pijn om dat neer te schrijven.

Onze 2024 exit polls

Omdat er op deze blog quasi een kalenderjaar lang niets te beleven was wil dit niet zeggen dat we al die tijd thuis aan de haard hebben gezeten. Wie onze whereabouts volgt via Instagram weet dat we het hele live gebeuren – we ruiken concertzalen en festivalweides zodra onze gedachten er naar afleiden – nog lang niet beu zijn. Het schijven erover is gewoon korter geworden, eronder in de commentaren. U krijgt immers via digitale kanalen al genoeg binnen tegenwoordig. Het wordt een korte comeback hier met onze eindejaarslijstjes waarin we ook nu weer het kaf van het koren wouden scheiden door op slechts 5 albums en concerten af te kloppen. Adiós!

Albums:
1. Gurriers ‘Come And See’
2. Jack White ‘No name’
3. Richard Hawley ‘In this city they call you love’
4. Fontaines D.C. ‘Romance’
5. David Gilmour ‘Luck and Strange’

Concerten:
1. IDLES / Antwerpen
2. The War On Drugs / Brugge
3. Nick Cave & The Bad Seeds / Antwerpen
4. Richard Hawley / Brussel (+ aperitief in Lokeren)
5. Johnny Marr / Werchter (+ een al even straffe reprise op Crammerock)

Genoeg geblogd

Met een archief van honderden concerten en ruim 500 stukjes gepost sinds 2006 voelen we dat het tijd is om onze activiteit hier op een lager pitje te zetten. De schrik om in herhaling te vallen, het gevoel dat we alles al eens hebben geschreven, niet kort genoeg meer op de actualiteit zitten, we zelf vooraf al een beetje moe beginnen te worden om hier onze zoveelste mening te willen poneren, begint ons in de weg te zitten. Dus drukken we de pauzeknop in; ruimte latend om, als de goesting er wel is, toch nog eens iets te posten. Of niets meer. We zien wel.

Aan iedereen die hier trouw, slechts af en toe of toevallig vandaag éénmalig halt hield: onmetelijk veel dank. Samen met U wellicht gaat ook bij ons de liefde voor muziek onverminderd verder – wie weet: tijd voor nieuwe avonturen misschien - en daarvan zal er, gesteld dat u daar interesse voor heeft, op diverse media zeker een spoor van te vinden zijn.

“De muziek begint daar waar de woorden stoppen” (Richard Wagner, 1841).

Onze 20 van '23

Onze muzikale staalkaart van 2023 (volgorde niet van belang):

Inhaler – If you’re gonna break my heart
Stilaan wordt geen verwijzing meer gemaakt naar… (ja, naar wie nu eigenlijk ook weer?).

Jimmy Diamond – In the dark
Strand Of Oaks huurt dit Hollandse trio al jaren in als begeleiders. Wij zijn ook fan zonder Timothy Showalter erbij.

DeWolff – Nighttrain
Er sporen tegenwoordig nachttreinen richting enkele Europese grootsteden, al zouden we déze afraden voor wie de afstand slapend wil overbruggen. Uit het meest “classic” Classic Rock album van het jaar.

Nothing But Thieves – Overcome
Geen nieuwe plaat – hun 4^e nu - zonder alweer een anthem op het lijf geschreven van een volle festivalweide. Wedden dat ze met hun volgende album het Sportpaleis vullen?

BLUR – The Narcissist
We schrijven het hier niet graag maar voor ons loste het comeback album de verwachtingen, die waren gecreëerd met de singel, niet in. Het is dan ook een géweldige singel.

Wilco – Evicted
Weer zo’n pittoresk nummertje uit de koker van Jeff Tweedy dat in de nazomer dagenlang op repeat stond bij ons.

Dylan LeBlanc – No promises broken
De grote singer-songwriters kijken in het peloton even achterom en zien dat deze Dylan hen alsmaar dichter op de hielen zit.

Cleo Sol – Please don’t end it all
De Londense was in het afgelopen jaar minder zichtbaar dan Raye, ook een opgemerkte verschijning, maar kaapte met “Gold” wel onze felbegeerde titel van “Album van het jaar” weg.

Queens Of The Stone Age – Emotional Sickness
Waar een flinke dosis echtelijke en medische problemen niet allemaal goed voor is. Ook aan het live-front bleken de Queens nog steeds een certitude te zijn.

Iggy Pop – All the way down
Jammer genoeg zag Iggy zijn laatste plaat live nagenoeg helemaal over het hoofd op Werchter. Niettemin toch een 5* concert (zoals u in onze vorige blogpost kon lezen).

Rival Sons – Mosaic
Een groep die wat ons betreft beter zou aarden op een Brabantse dan op een Kempense (Graspop) weide. Ze overstijgen immers al lang het genre waarin ze te gemakkelijk worden gecatalogeerd, ten bewijze deze en nog veel andere songs van hen.

Steven Wilson – What life brings
Niet alles wat onze helden voortbrengen omarmen we onvoorwaardelijk, een stelregel waarmee Wilson ons op meesterlijke wijze blijft uitdagen. ‘The Harmony Codex’ drukten we alvast weer iets steviger tegen de borst dan voorganger ‘The Future Bites’.

The National – Tropic Morning News
We zijn geen fan van het concept “twee platen in één jaar” omdat dit veelal een gemiste kans is om er één straf album uit te puren. Dit gezegd zijnde: in ’23 was er geen ontkomen aan The National.

Gaz Coombes – Long live the strange
Minstens goed voor 1 ‘Greatest Hits’ album met Supergrass maar solo minstens even boeiend.

Peter Gabriel – i/o
De man die ons 21 jaar liet wachten op nieuw werk. Voor deze ’20 in ‘23’ was er keuze ten over op ‘i/o’.

Fontaines D.C. – ‘Cello Song
Eén release was voldoende om deze lijst te halen: een overweldigende cover van een Nick Drake nummer voor hommage-album ‘The endless coloured ways’.  

Grian Chatten – Fairlies
Alleen écht grote groepen hebben ook een zanger die niet opgemerkt een straffe soloplaat uitbrengt.

The Lathums – Say my name
Aanvankelijk hadden we het wat lastig met de stem van zanger Alex Moore maar sinds we daar voorbij zijn kunnen The Lathums niet veel meer verkeerd doen voor ons.

City and Colour – Underground
“Treat each day as the gift it is - I don't wanna be running -  Until I'm underground” 
Uithuilen en troost vinden bij de charismatische Canadees Dallas Green.

Noel Gallagher’s High Flying Birds – Open the door, see what you find
Liam – sorry voor ons taalgebruik – suckte voor veel volk op Werchter maar Noel schitterde in Stekene voor veel minder. U kan beslist veel grotere onrechtvaardigheden bedenken van het voorbije jaar.

Update #13 december 2023: Living Colour – #5albumsfinal – Jaarlijstje Albums ‘23 - Het Concertief Geheugen – Concerten ‘23

Welke releases pikken we op, wat concertnieuws zorgt voor euforie, welke oude platen (her)ontdekken we, in welke zaal of weide hebben we halt gehouden en voor wie? Onze appreciatie voor concerten drukken we vanaf nu ook gemakkelijkheidshalve uit in sterren (*), van 1 (slecht), over 2 (zwak) en 3 (goed) naar 4 (uitstekend) tot 5 (onvergetelijk).

Een paar onverwoestbare songs, een debuut dat het tot klassieker heeft geschopt (‘Vivid’), een zanger met een krachtige stem én charisma (Corey Glover), en muzikanten die op hun respectievelijke instrumenten elk als een autoriteit worden beschouwd. Dat deze combinatie niet garant staat om hier de hoogste waardering weg te kapen bewees Living Colour (9/12, **) laatst in De Casino. De groep startte immers zo rommelig (‘Middle Man’) dat we even dachten dat enkele beginnelingen uit de plaatselijke muziekschool het voor de grap van de heren Glover, Reid, Calhoun en Wimbish hadden overgenomen, ook achter de mixtafel trouwens. Niet dus. Ook ‘Memories can’t wait’ (een Talking Heads nummer dat de groep zich al sinds hun begindagen toe-eigent) was een oorlogsverklaring aan onze gehoorgangen. Het samenspel werd naarmate de set vorderde gelukkig wel wat hechter maar dat leverde helaas niet meteen een beter concert op en dat had alles te maken met de discutabele keuze om hun derde langspeler (en niet hun eerste zoals verkeerdelijk op de site van De Casino aangekondigd) in het midden van de set te parkeren. ‘Stain’ is allerminst een hapklare brok muziek en bevat met ‘Nothingness’ en ‘Bi’ slechts twee bescheiden hitjes die ook destijds al het grote succes niet konden verlengen. Neen, om daar nog een glimp van op te vangen was het wachten tot diep in het concert wanneer ‘Cult of personality’, ‘Love rears its ugly head’ en ‘Solace of you’ voorbij kwamen en gelukkig de avond op de valreep nog van de ondergang hebben gered. Frappant hoe dezelfde rommeligheid die we ervaarden in Sint-Niklaas ons ook was bijgebleven van hun bezoek aan de Gentse Vooruit in 1989. Dan besluiten we hier gemakkelijkheidshalve maar dat Living Colour ons op plaat beduidend beter ligt dan live.

U zal er de slaap niet voor gelaten hebben wellicht maar om onze november update niet te overladen schoven we de afloop van de #5albums polls door naar december. Met het jaareinde in zicht is het nu immers toch “lijstjes-tijd”. Zelf gaven we samen met honderden andere Tweeters de voorbije twee-en een half jaar ook periodiek onze top 5 per muziekjaar (vanaf 1963) door. Dat resulteerde onlangs in een “much anticipated” finale met de 100 beste albums van de voorbije 60 jaar. Daarin was het debuut van The Stone Roses volgens de stemming de meerdere van The Beatles (‘Revolver’) en Radiohead (‘OK Computer’). De top 10 werd vervolledigd met albums van (in volgorde) The Cure (‘Desintegration’), The Smiths (‘The Queen is dead’), David Bowie (‘Ziggy Stardust’), Pink Floyd (‘Dark side of the moon’), opnieuw Bowie (‘Hunky Dory’), The Clash (‘London calling’) en Velvet Underground & Nico (s/t). Stof tot discussie, dat zeker, maar het meest opmerkelijke feit van deze online poll was toch dat de top 100 geen enkele plaat bevatte die na de millennium wissel was uitgebracht. Een klassieker wordt je dus klaarblijkelijk niet op jonge leeftijd of – zo gek nog niet - de voorbije 23 jaar werd gewoon geen plaat gemaakt die werken van oudere datum in de schaduw zet. Ook al zijn we aan enkele recentere albums écht wel verslingerd geraakt, wanneer ons gevraagd wordt om ze “aller tijden”  te rangschikken belanden deze van recentere datum ook bij ons achteraan in de rij. In dit stadium geldt dat evenzeer voor de in 2023 verschenen albums. Naar goede gewoonte hebben we ook die in een jaarlijstje gezet:

1.  Cleo Sol – Gold
2. Dylan Le Blanc – Coyote
3. Noel Gallaghers High Flying Birds – Council skies
4. City And Colour – The love still held me near
5. Dewolff – Love death & inbetween

Op (5) capteert het Hollandse trio in de studio eindelijk wat hen live onweerstaanbaar maakt. “The most classic ‘Classic Rock’ album of the year” haalde met dat perfect definiërende compliment zelfs de eindejaarslijst van het gezaghebbende Britse magazine met dezelfde naam. Op (4) kunnen tranen vloeien en troost worden gezocht voor alles wat verlieslatend was in het voorbije jaar. Ook live was City And Colour een revelatie voor ons. Het sfeervolle (3) stond voor en na dat de oudste Gallagher op Crammerock had gezegevierd wekenlang op repeat.  Met (2) maakte de 33-jarige Amerikaan uit Louisiana een flinke sprong voorwaarts in het peloton van singer-songwriters en zit daarmee de grote namen alsmaar dichter op de hielen. Het bedwelmende (1) roept Sade- vergelijkingen op maar staat vooral geheel op zichzelf. Door amper op te treden hangt er rond De Londense met Servische, Spaanse en Jamaicaanse roots bovendien ook een ferme waas van mysterie die wanneer het dan toch gebeurt (bij Jools Holland), haar ster alleen nog meer doet schitteren.

Ook in de podcast ‘Het Concertief Geheugen’ wordt een lijstje aangelegd al moet daar gelukkig geen  volgorde worden bepaald. Nog persoonlijker is immers een keuze voor een concert dat door één praatgast memorabel genoeg wordt bevonden om er een uur zendtijd (op Urgent FM, zaterdagochtend van 10 tot 11) aan te besteden én in een afgeleide podcast te worden vereeuwigd. Zelf mochten we er met het Nick Cave concert op Werchter 2013 de spits afbijten maar er volgden inmiddels tal van eerbiedwaardigere lieden uit allerlei hoeken die concerten kozen van Bruce Springsteen, Underworld, TC Matic en The Rolling Stones. De gastheer geraakt steevast tot achteraan de tong van elke praatgast om de concertbeleving van toen terug op te roepen. Wie anderen even gepassioneerd als zichzelf over concerten wil horen vertellen mag zich blindelings abonneren op deze podcast of op zaterdagmorgen afstemmen op Urgent.fm.

Volgende concerten van 2023 vullen alvast ons concertief geheugen aan: Sam Fender, Danielle Ponder, Iggy Pop, Gabriels en The Haunted Youth (Werchter), Ryan Adams, Natalie Merchant, Glen Hansard (Koninklijk Circus), Paul Weller (Rijsel, De Roma), Devon Allman, Robert Jon & The Wreck (Blues Peer), My Morning Jacket (De Roma) en Dewolff (AB). In één van onze maandelijkse updates doorheen het afgelopen jaren waren ze allemaal verzekerd van de hoogste waardering (*****) wat de volgorde hier dus wat willekeurig maakt. Alleen Fender staat daar misschien niet zo toevallig als eerste. Als we daartussen één concert moeten aanduiden als het beste is het toch weer de Newcastle Springsteen. Voor het eerst in onze bloggeschiedenis zetten we dus 2 opeenvolgende jaren dezelfde op kop want na de afzegging vorig jaar (maar we hem gelukkig wél hadden gezien in Frankfurt), blies Fender in ’23 ons opnieuw van de sokken op Werchter. Zelden ook zo lang naar een concert uitgekeken om dan nog eens alle verwachtingen te zien worden ingelost. De kroniek van een aangekondigde triomf zeg maar.  

Alvorens 2023 definitief onze archieven wordt ingeduwd brengen we u hier weldra nog een laatste post waarin we voor de 10^e opeenvolgende keer 20 songs van het afgelopen jaar op een rij en in een afspeellijst zullen zetten.

Update #12 november 2023: Glen Hansard – Young Gun Silver Fox – Rival Sons – Nathalie Merchant – Marillion – Laurence Jones

Glen Hansard (3/11,*****) schrapte vorig jaar al zijn toerplannen om tijd te kunnen doorbrengen met familie. Verdere details werden toen niet prijsgegeven maar bij bronnen die daar naar op zoek gaan hoorden we dat er (voor het eerst) gezinsuitbreiding op komst was ten huize Hansard. Dit jaar beviel de Ier dan eindelijk ook nog eens van een nieuwe plaat. Afgaande op de titel ‘All that was East is West from me now’ heeft het kersverse vaderschap hem een ferme draai gegeven maar bij beluistering komen we uit op wederom sterk songmateriaal zoals Hansard dat nu al enkele jaren aflevert. In een rechtvaardigere wereld – maar ook U weet intussen dat we daar verder van af zijn dan ooit – was Hansard een grote naam op alle podia. Met een immer doorleefde performance laat de Ier ons immers zelden onberoerd en ook deze keer was dat niet anders. Sterker nog: deze passage in het Brusselse Koninklijk Circus zet zich naast onze Hansard ontgroening op Rock Werchter ’16 mee op kop. Met een beperkte begeleidingsband in vergelijking met toen, erg sobere belichting en een wat dieper zingende Hansard werd in opener ‘Sure as the rain’ onmiskenbaar de sfeer van Leonard Cohen opgeroepen. ‘The Feast of St. John’, ook uit zijn nieuwe plaat, heeft iets van een luid dronkenmanslied, best geschikt nét voor sluitingsuur en ‘Down on my knees’ klonk als vintage dEUS waarvan we er een paar misten op de jongste van Barman en co. Nog voor het half uur was verstreken sloegen we onze buurman al een arm om de schouder bij ‘My little ruin’ en ‘When your mind’s made up’ en dan moest, op eenvoudig verzoek van iemand uit de zaal en dus exclusief voor Brussel, ‘Bird of Sorrow’ nog komen. Hansard, eenmaal aan de praat, kreeg de zaal aan het lachen toen hij de namen van zijn groepsleden met elkaar verwarde maar liet even goed geen gelegenheid voorbijgaan om hen ook in het applaus van de zaal te laten delen. Muisstil werd het echter toen hij een cover van ‘American Townland’ (van de Ierse folkgroep Interference) te midden van de set zonder versteking bracht en ondubbelzinnig verwees naar het conflict tussen Israëli en Palestijnen. Liever op deze manier nog eens aan die waanzin te worden herinnerd dan via de dagelijkse overload op alle mogelijke mediakanalen dachten we terwijl onze gedachten richting Midden-Oosten gingen. De toonzetting van deze avond was aldus wat zwaarder dan op vorige gelegenheden maar met ‘Bearing witness’, ‘Wedding ring’ en ‘Fitzcarraldo’ bleef de aanvoer van hoogtepunten tot aan de bissen verzekerd. Daarin zat alweer een tot in elke vezel beklijvend ‘This Gift’ en het van het Koninklijk Circus door prachtige samenzang voorziene ‘Her Mercy’. Als er concerten zijn die een mens altijd maar opnieuw zou willen beleven dan was dit er zo één.

Als u de thermostaat van de verwarming het jaar rond graag op een mooie 25° instelt moet u toch eens overwegen om het complete oeuvre van Young Gun Silver Fox (10/11,***1/5) in huis te halen want dit zou wel eens een pak kunnen schelen in de stookkosten. Dit Londense duo heeft zich immers toegelegd op muziek die geografisch mijlenver van hen te situeren is en alvast in onze verbeelding ook de sfeer van de late jaren 70 oproept. Als u thuis een platenkast heeft met Steely Dan, Toto, The Doobie Brothers en Hall & Oates erin – zij met zekerheid wél – dan omarmt u deze Britten als een stel oude vrienden die u al jaren niet meer heeft gezien. Niet toevallig klonk net voor de start van hun concert in de Gentse Vooruit een classic van de laatsten uit dat rijtje (Rich girl) om helemaal in de sfeer te komen. Ook al delen ze met hen nog niet hetzelfde palmares aan hits, ‘Still got it goin’ on’, ‘Midnight in Richmond’, ‘West Side Jet’ en ‘Kids’ zijn het soort singels die instant bekend in de oren klinken. Dit heeft vast te maken met de referenties die ze oproepen maar minstens ook met het talent van Andy Platts en Shawn Lee. Dat Platts ooit een songschrijverssessie met de befaamde Tod Temperton (Michael Jackson) mocht doen en ook Diane Ross bij hem is komen aankloppen voor nieuw materiaal (ook al nam ze dat niet op) is zeker geen toevalligheid. Aan die eerste gelegenheid hield Platts overigens het niet onaardige ‘Moonshine’ over wat weliswaar de setlist haalde in Gent maar nog niet op een plaat van YGSF te vinden is. Hoe goed dit duo, aangevuld met een drummer en een bassist, live wel is bewezen ze door in de Vooruit moeiteloos de blazersectie te doen vergeten die op hun plaatwerk prominent aanwezig is. Na een op stapel staande toer naar Amerika – met jawel de westkust op het programma – en de opnames voor plaat 5 op de planning in ’24 zien we deze Londenaars dan ook met plezier terug. Benieuwd tegen dan wat dat hier in huis al zal hebben opgeleverd via de energie jaarrekening.

Blues-rockers Rival Sons (12/11, ****) komen van aan die befaamde Amerikaanse Westkust maar tappen muzikaal uit een gans ander vaatje. Het vervult ons op vandaag met trots dat de heren uit Long Beach (Californië) inmiddels een vaste waarde zijn geworden aangezien we ze ten tijde van hun debuutjaren meermaals eigenhandig de hemel hebben in geprezen. Dit jaar brachten ze zelfs 2 albums uit (‘Darkfighter’ en ‘Lightbringer’) waarop de inmiddels beproefde formule iets te makkelijk in herhaling wordt genomen. Het legioen fans dat de groep hier inmiddels voor zich heeft gewonnen zal het echter worst wezen want de AB was de snelst uitverkopende zaal van hun Europese toer en dat zorgde een avond lang voor een opvallend extatische sfeer. Wij zijn van het soort dat dan denkt dat de prestaties van een groep daar alleen maar wel bij varen en we dat dan ook bevestigd horen in het concert (‘Electric Man’, ‘Rapture’, ‘Pressure & Time’ en ‘Nobody wants to die’). Ons scepticisme voor het jongste werk speelde de groep in die laatste overigens op verschroeiende wijze naar de prullenmand. We kregen er een live-favoriet voor het leven bij. Her en der moeten de heren echter opletten niet in langdradigheid te verzanden maar de grootsheid waarmee ‘Feral Roots’ werd gebracht liet andermaal vermoeden dat ze nog niet zijn afgeschreven voor veel grotere zalen dan de AB. Zanger Jay Buchanan zat van pure overgave tegen de bissen al los door zijn stem heen wat hem overigens bij het Brusselse publiek een nog groter applaus opleverde. Gelukkig was het akoestische ‘Shooting stars’ dat alle 2000 aanwezigen in een waar gospelkoor transformeerde en te boek mocht als het ware hoogtepunt van de avond dan al achter de rug. Snel groeien deden deze zonen tot dusver niet, geruststellend om te zien was evengoed dat ze wellicht nét daarom nog lang niet opgebrand zijn.

In de zomer van 1988 stonden we vol bewondering vooraan op de weide van boer Achiel Eecloo in Torhout voor het Belgische live debuut van 10000 Maniacs. Charme, stem en songschrijverstalent, het huisde toen reeds allemaal in frontvrouw Natalie Merchant (14/11, *****) die sindsdien een meer dan succesvolle solocarrière heeft uitgebouwd nadat ze in 1993 de Maniacs de rug toekeerde. Ondanks die instant crush van toen hebben we – 35 jaar fast forward – tot nu gewacht om Merchant nog eens live te gaan zien in het Koninklijk Circus. Beter laat dan nooit dachten we toen de Amerikaanse van Italiaanse origine al met het eerste nummer (‘Lulu’) op innemende wijze imponeerde. Door veelvuldig naar de ons geliefde albums ‘Tigerlilly’ en ’Ophelia’ te grijpen werden we op onze wenken bediend maar ook wat ze putte uit ‘Keep your courage’, haar dit jaar verschenen 9^e plaat, bekoorde ons meer dan gemiddeld. Merchant straalde een soort moederlijke warmte uit en maakte het in de zo goed als volle zaal huiskamer-knus door tussendoor anekdotes boven te halen en meermaals haar verwondering uit te spreken voor de beleefde respons die haar in Brussel te beurt viel. Zo was het prachtige ‘King of May’ ook een song die ze had gebracht op herdenkingsdiensten ter ere van de in ’97 overleden schrijver en stadsgenoot van Merchant, Alan Ginsberg en vormde een oudere dame uit haar entourage die in de lockdown was komen te overlijden de inspiratie voor het al even mooie ‘Sister Tilly’. Voor een wulpse nachtclubsfeer was het die avond duidelijk elders aankloppen al onthield Merchant zich er niet van om gracieus doorheen haar eigen nummers te dansen met een knalrode plooijurk aan. Met ook een strijkerskwartet die mee voor de muzikale omlijsting zorgde viel het geheel in een haast betoverende sfeer die de pas 60-jarige Merchant aan het einde van één van de mooiste concerten van het jaar oververdiend een staande ovatie opleverde.

Met muziek van het Britse Marillion (21/11,****) moeten we bij onze huisgenoten niet komen aankloppen. Hun muziek is gelaagd, de songs duren lang(er), gaan van zacht(er) naar hard(er) en terug en zijn niet vies van een beetje bombast. De extraverte frontman Fish uit de jaren ’80 werd inmiddels al ruim 3 decennia geleden opgevolgd door Steve Hogarth die met een meer theatrale persoonlijkheid het gezicht van de groep drastisch veranderde. Beide formaties zijn eigenlijk perfect van elkaar te onderscheiden ook al zitten achter beide kopmannen nog steeds dezelfde 4 muzikanten. Zalen vullen doet Marillion tegenwoordig voor de latere versie die van de groep is ontstaan. Gelukkig, want voor alle anderen was het – zonder enige garantie, want de groep skipt meestal die eerste jaren - nagelbijtend wachten tot in de bissen of er überhaupt nog een spoor zou leiden naar Marillion 1.0 . Met (échte hit uit 1987) “Sugar Mice” was dat op hun passage in de Roma wel degelijk het geval maar tegen dan hadden de heren van hoge progrock stand de zaal al lang aan hun kant met een uitgelezen en technisch superieur uitgevoerde selectie uit grofweg een viertal latere platen. Daarvan vielen zeker ‘Care’ en ‘Reprogram the gene’ uit hun laatste ‘An hour before it’s dark’ bijzonder goed in de smaak alsook titelnummer ‘Sounds that can’t be made’ uit wat misschien wel hun strafste album is van de voorbije 30 jaar. De publieksreactie erop deed overigens allerminst vermoeden dat het latere werk van de groep Antwerpen nooit zou hebben bereikt, zoals Hogarth (wellicht plagerig) suggereerde. Feit is wel dat de groep hier in tijden niet meer was geweest wat bij hen ongetwijfeld die veronderstelling in het leven had geroepen. Tegengesteld aan Hogarth die soms iets te opzichtig naar aandacht hengelde stonden de overige groepsleden bescheiden op de achtergrond hun job te doen. Daartussen ook gitarist Steve Rothery die een avond lang de mooiste solo’s uit zijn mouw schudde en daarmee minstens evenveel krediet opeiste als de frontman voor wat een gedenkwaardige terugkeer was van Marillion naar de Belgische podia.

In de lente zaten we nog met troost bij de hand in een lokale stamkroeg in Verviers toen ons, luttele uren voor Laurence Jones (24/11,****1/2) er die avond zou aantreden in The Spirit of ’66, het nieuws bereikte dat het concert niet zou plaatsvinden. Voor een nieuwe poging om de Brit live nog te pakken te krijgen dit jaar hadden we met Muziekcafé The Crossover (bij ons om de hoek) gelukkig beduidend minder kilometers af te leggen. Jones, nog maar 31 en al 8 albums op zijn conto, timmert al enkele jaren aan de weg. Met ook enkele Britse en Europese blues awards op de schouw wordt hij nog steeds getipt als de coming man in het genre. In vergelijking met zijn voorgaande meer gepolijste platen vertoont nieuwe ‘Bad luck & the blues’ een ruwere aanpak. Dat vertaalde zich met een trio bezetting (zonder toetsenman) ook naar het podium van The Crossover. Als een wervelwind jaagde Jones er nagenoeg dat ganse nieuwe album door met slechts een handvol oude nummers én wat covers erbovenop. Daartussen leverde zijn interpretatie van ‘Voodoo Chile’ ongetwijfeld het luidste applaus van de avond op én terecht. Met voldoende sterk eigen materiaal en door nooit de focus op de song uit het oog te verliezen – ook niet wanneer er zoals het genre voorschrijft lang moet gesoleerd worden – werden bovendien ook nog eens alle valkuilen van het genre slim vermeden. Deze Laurence Jones bewees in Langerbrugge aldus een volbloed bluesrocker te zijn die, in een wereld waar Joe Bonamassa stevig op de troon zit, zeker een plek in diens hofhouding verdient.

Update #11 oktober 2023: Dexys – City And Colour – Inhaler – platen (Steven Wilson, Glen Hansard, Rival Sons) – concertnieuws (Soulwax, The Boss) - Kula Shaker

Toen het succes van hun 2^e plaat ‘Too-Rye Aye’ in 1982 losbarstte waren Dexys Midnight Runners (1/10,**1/2) immens populair. Daar houden ze vandaag – op die ene trouwfeestkraker ‘Come on Eileen’ na – nog weinig van over getuige een slechts karig gevulde Roma voor het eerste Belgische concert in ruim 40 jaar. Toen frontman zanger Kevin Rowland en band zich eind jaren ’70 uit de punk een weg baanden richting Northern Soul kwam ook het eerste succes met debuut ‘Searching fort the young soul rebels’ om vervolgens, lang voor er sprake was van Mumford & Sons, met banjo’s daar aan toe gevoegd de wereld te veroveren. In hun beginjaren haalde de groep zelfs de affiche van het legendarische Jazz Bilzen festival. Dat we in De Roma waren om nostalgische redenen gaan we hier niet verhullen. Na één beluistering van de laatste plaat ‘The Feminine Divine’, die het eerste deel van het concert vulde, hadden we voldoende om te beseffen dat het niet meer is als toen, ook al kwamen in De Roma nog een handvol leuke nummers eruit voorbij. Rowland en zijn huidige collega’s hadden er zelfs wat acteren bij bedacht terwijl ze dat live ten gehore brachten; helaas van een niveau dat Het Echt Antwaarps Theater moeiteloos zou hebben overklast. Gelukkig konden we in deel 2 ons hart ophalen met verrassend fris klinkende uitvoeringen uit de eerder vermelde succesalbums. ‘Come on Eileen’ was de crowdpleaser bij uitstek maar de rest (‘Plan B’, ‘I’ll show you’, ‘Geno’, ‘Jackie Wilson Said’) vervulde ons met zoveel méér plezier. Dat ook dit deel van de avond (bissen incluis) afklopte op een spaarzame 45 minuten zette dan ook een flinke domper op de feestvreugde. Een wat armoedig bod vonden we het na ruim 40 jaar wachten.

Beduidend minder wachttijd zat er op het concert van City And Colour (13/10,****) eveneens in de Antwerpse Roma. De groep rond Dallas Green (een stad en een kleur, heeft u hem?) maakte immers op Werchter al zo’n goede beurt dat voor ons een herhaling in een zaal, liefst zo snel als mogelijk, onvermijdelijk was. Vaak treffen we dan net een tikkeltje minder magie aan dan op de heilige Brabantse weide maar deze avond vormde één van de uitzonderingen. Door het wegvallen van het concert in Parijs was Antwerpen de eerste halte op hun Europese toer wat ons, zo bleek achteraf, geheel onnodig extra bezorgd maakte. De groep stak intens mooi van wal met ‘Meant to be’, één van de beste songs uit het laatste album ‘The love still held me near’ en wat volgde was een XL reprise van hun recente festivalpassage in ons land die ook in de herinnering van Green en zijn kompanen in positieve zin was blijven hangen, weliswaar met als extra pigment de uitstekende ontvangst die hen in Werchter backstage was overkomen (…“cause some of these festivals suck”). Green heeft een zijdezachte stem die weliswaar broos maar tegelijk onberispelijk toonvast klinkt.  Tussen de nummers door bleek hij ook nog eens een begenadigd verteller te zijn wat voor een gewijde stilte zorgde wanneer de half gevulde Roma luisterend aan zijn lippen hing. Pas dit jaar inpikkend op het werk van de Canadees is ieder concert voor ons vanzelfsprekend een nieuwe ontdekkingstocht langsheen ouder werk. Zo bracht het Roma concert vooral het album ‘Little hell’ voor het voetlicht en waren ook ‘Lover come back’ en ‘Northern blues’ uit ‘If I should go before you’ hoogtepunten in een concert dat geen overbodig moment kende, zelfs één straffe cover (Alice in Chains ‘Nutshell’ opgedragen aan support Ruby Waters) en ook visueel mooi in elkaar stak met videopanelen die achter de groep stonden opgesteld. Green stak een pleidooi af om elkaar – tot zelfs de buren naast ons in de zaal – wat meer te verdragen. In een concert als dit dat 2 uur lang aanvoelde als een warm deken waar het – desnoods met meerderen – lekker onder verwarmen is was die boodschap eigenlijk geheel overbodig. Tot ver buiten De Roma echter kan ze stilaan niet genoeg worden gepredikt.

“Dat ene onvergetelijke concert zit erin maar het kwam er nog niet uit”, dat vat onze bescheiden mening na 4 afspraken met het Ierse Inhaler (22/10,****) goed samen. Nochtans hebben we aan hun 2 platen al veel luisterplezier beleefd en zijn de uitstekende singels die met regelmaat onze radiogolven domineren niet meer op één hand te tellen. In een volle Roma trad de groep al voor de vierde keer dit jaar in ons land aan. Op de voorste rijen hadden gillende fans plaats genomen waarvan de eisprong zich bij het verschijnen van Elijah Hewson en vrienden wellicht nog sneller voltrok dan dat Vlaams-Nationalisten de Vivaldi regering zouden willen zien vallen. Hewson sprak meerdere keren “the boys in the back” en “the people on the balcony” aan (“this song is dedicated to you”) om te onderstrepen dat het met zijn groepje echter om meer te doen is dan alleen posterboys worden. Vaste setopener ‘These are the days’ (“I don’t miss the feeling of being alone”) – weinig songs van Inhaler bevatten géén goede catchphrase – schoot raak in alle aanwezige puberharten en deed ook ons alvast in gedachten wat jaren afdalen op de leeftijdsladder. Een verfijnde klankbalans was jammer genoeg niet tijdig op de afspraak maar dat verbeterde gelukkig gaandeweg. Dwingender en gedrevener dan Hewson – het bloed kruipt waar het niet gaan kan - hebben we frontmannen evenwel niet gezien in het bijna afgelopen concertjaar. Enkel met ‘The things I do’ en het aan Dylan schatplichtige ‘If you’re gonna break my heart’ werd even de voet van het gaspedaal gehaald, voor de rest werd in een rotvaart een set afgewerkt die slechts met één song meer in het voordeel van de nieuwe ‘Cuts & Bruises’ plaat uitviel. Meer adempauze had aldus gemogen en lijkt ook ons de sleutel naar dat ene onvergetelijke concert waar we ook na deze 5^e afspraak met deze geweldige Ieren zullen blijven voor gaan.

In een maand waarin na 18 jaar opnieuw een vers Stones album op de wereld wordt losgelaten lijken alle andere releases futiel maar laat dat net bij ons niet het geval zijn (een knipoog emoji is hier op zijn plaats). We genoten onder meer van de nieuwe Glen Hansard (nooit minder dan goed), hoorden Rival Sons op ‘Lightbringer’ beduidend meer horizonten verkennen dan op voorganger ‘Darkfighter’ en onderwierpen ons aan ‘The Harmony Codex’ van Steven Wilson. De eigenzinnige Londenaar die ons zowel solo als met Porcupine Tree al een stapel classics bezorgde weigert meer van hetzelfde af te leveren en slaagt er ook nu in ons – weliswaar niet voor het volle pond – toch gewonnen te krijgen voor zijn nieuwe project. Benieuwd of aan dat werk ook een tour zal gekoppeld worden. Het Gentse Soulwax dat onlangs in hun tijdlijn de 25^e verjaardag van ‘Much against everyone’s advice’ voorbij zag komen zette alvast een resem Europese data op de kalender, daarvan zal de 3^e avond in de AB (31/01) er één met ons erbij zijn. Wie of wat de heren (volgens de aankondiging wel mét band) zullen brengen was bij het ter perse gaan nog niet bekend. Ook een herneming van de Miles Kane triomf op Crammerock skippen is geen optie. De Brit staat op 3/04 in de Balzaal van de Gentse Vooruit. Nog in staat van overweging: het Amerikaanse Dave Matthews Band dat op 1 mei volgend jaar Vorst-Nationaal aandoet. Matthews heeft een onberispelijke live reputatie, de zaal waarin hij wordt geprogrammeerd helaas niet. Op de valreep, net voor het ter perse gaan van deze blogpost, bevestigde ook The Boss aan De Schuer dat hij in 2024 op zijn stappen terugkeert. De weide van Werchter ontvangt Bruce Springsteen op dinsdag 2 juli maar daar staat voor iedereen die er wil bijzijn een stevig prijskaartje van 138€ tegenover. Wie met zijn juwelen wil rammelen vooraan in zo’n verfoeide “Golden Circle” (nu verdokener geformuleerd als “Front Field Standing”) wordt vrijdag in de voorverkoop 208€ lichter gemaakt.

Bol van de sixties invloeden en bijgekruid bij de Indiër was Kula Shaker (26/10,****) in de tweede helft van de jaren 90 een Britpop geval apart. Het mooie liedje kregen ze echter niet over het millennium getild want na amper 2 platen gaven ze er de brui al aan. De groep rond Crispian Mills is inmiddels al lang op dat besluit teruggekeerd maar, enkele nieuwe albums en regelmatige concerttours ten spijt,  het grote succes van weleer tot dusver (nog) niet. Goede herinneringen aan toen deden ons alvast blindelings De Casino in Sint-Niklaas boeken. Met ‘Hey Dude’ beschikken de Londenaars al sinds hun debuutjaar over een set-opener waar ieder beginnend groepje een arm of een been voor zouden willen verruilen. En om alle fans van het eerste uur verder te plezieren – waren er eigenlijk wel andere daar in De Casino? – gooiden ze er het hitje dat destijds plaat 2 inleidde (‘Sound of drums’) meteen achterna. Nieuwe songs ‘Natural Magick’, ‘Waves’ en ‘Indian Record Player’ sloten daar goed op aan en bevestigden dat Kula Shaker na de reünie stijlmatig geheel trouw is gebleven aan zichzelf. Alleen zijn niet alle latere songs van dezelfde kwaliteit en hadden vanavond sommige ervan inwisselbaar geweest voor andere én betere. ‘Infinite sun’ en ‘Whatever it is (I’m against it)’ wogen duidelijk wat te licht in een concert dat met ‘Gratefull when you’re dead’ (een prijsbeest uit debuut ‘K’) en ‘Song of love/Narayana’ uit ‘Strangefolk’ (2007) veel slimmer grasduinde in het verleden. De groep zag met toetsenman Jay Darlington (ex-Oasis) onlangs ook een oudgediende weerkeren wat Mills na 24 jaar schertsend “He’s back from a long weekend” ontlokte. Nu alle originele leden terug verenigd zijn lijkt het vertrouwen in de toekomst aldus opnieuw groot en zo speelde de groep ook. Met dat nieuwe album (en het leuks dat we er in Sint-Niklaas van te horen kregen) en een uitnodiging voor één van onze grotere festivals is aldus niet uitgesloten dat dit Kula Shaker weldra weer helemaal op de kaart wordt gezet. Niemand in de volle Casino die na dit fijne concert daar protest zou tegen aantekenen.