Met The Sherlocks had Liam Gallagher een jonge band uit
Sheffield mee op sleeptouw genomen. Net wanneer hun ‘2 delen Arctic Monkeys, 1
deel Stereophonics’ ons net wat te weinig verrassend uit de hoek kwam pakte de
groep uit met “Nobody knows”, een song die halfweg van tempo wijzigt en een
heerlijke draai naar The Beatles maakte. Zal vast Liam ook niet ontgaan zijn.
Ook het naar de Vaccines knipogende “Chasing shadows” ging er nadien vlotjes in
om in de stemming te komen.
Goed opgejut door een stukje “Fuckin’ in the bushes” dat
door de speakers werd gejaagd (Oasis zette meteen de toon voor de avond) baadde
de AB bij aanvang van het concert in een sfeer die eerder met het begin van een
voetbalmatch te vergelijken viel. Bij het inzetten van – als u een straffere
opener kent, mag u het ons komen meedelen - “Rock’n’roll star” werd van pure
ontlading dan ook prompt het laatste rondje bier van tijdens de pauze de lucht
in gekeild en ook “Morning glory” en het felle “Greedy soul” hielden de volle
AB stevig aan de kook. Dat Liam, beetje de verloren gewaande Oasis zoon van de
voorbije jaren, met dit openingstrio zijn rentrée niet miste in Brussel moge
duidelijk wezen. Dat ook nadien het concert niet inzakte omwille van een
handvol nieuwe songs pleit voor diens soloplaat. “As you were” bevat immers een
pak meer leuke songs dan die debuutsingel “Wall of glass” (ook ons) op het
eerste gehoor deed vermoeden. Met knappe catchphrases
doorspekt zetten, net als het gros van de Oasis songs trouwens, ook “Paper
crowd”, “Bold”, “Come back to me” als “For what it’s worth” makkelijk aan tot
meezingen en zoiets bedient het Gallagher publiek duidelijk op hun wenken. De
AB zong luidkeels mee, niet noodzakelijk in de juiste toonaard, maar dat drukte
voor niemand de pret. Hopende om een stevige wall of (gitaar-) sound
voorgeschoteld te krijgen met daarbovenop een dominante Liam kwamen we – punt
van kritiek – uit bij een flauw geluid dat het in de AB zelfs toeliet makkelijk een
babbeltje te slaan. Niet zelden hadden we het gevoel dat zowel de gitaren als
de stem van Liam niet verder kwamen dan de monitors op het podium. Als de buren
van de AB die avond wat vroeger het bed in moesten zal dat vast probleemloos
gelukt zijn. Met weliswaar broer Noel als de belangrijkste songleverancier van
de avond kon in Brussel Liam bezwaarlijk het genoegen worden ontzegd om “Some
might say”, “Wonderwall”, “Supersonic” en “Cigarettes and alcohol” niet in hun
best mogelijke versie live – met hem als de rechtmatige zanger - ten gehore te
laten brengen. Met een voor de laatste maal ‘en masse’ meegezongen semi-akoestisch “Live forever” zette Liam na
75 minuten dan ook de spreekwoordelijke kroon op het werk in Brussel.
Als Oasis fan beleefden we een topavond – nooit waren de
begindagen terug zo dichtbij – maar voor de kritische luisteraar in ons stonden
de versterkers te veel naar links om deze Liam in de AB, méér dan wat klauwen,
écht goed te laten bijten.