Dirk Blanchart Vieze Gasten/Gent 21/12/06

Het gaat goed en niet goed met Blanchart. Goed omdat hij eindelijk nieuw Engelstalig werk heeft uitgebracht, slecht omdat er slechts weinigen nog interesse hebben. Het zaaltje van de Vieze Gasten was dan ook met moeite volgelopen voor een avondje “Wintertales & Fairy blues”, het programma waarmee Blanchart vooral zijn nieuwe CD “Pretty dark album” live onder de aandacht wil brengen. De bezetting waarmee hij dit doet is minimaal: Wouter Berlaen (bas, piano, toetsen en een weinig percussie) en Leen De Haes (extra vocalen). De vorige keer dat we Blanchart live gingen bekijken (1991) stond een naar Vlaamse normen superbezetting achter hem met ronkende namen als Patrick Riguelle, Paul Poelmans, Piet Van Den Heuvel en Mich Van Hauthem (samen The Groove Quartet). Het contrast met toen kon niet groter zijn.Blanchart heeft de voorbije 3 decennia al een aardige songcatalogus bij elkaar geschreven; niet alleen solo maar ook met groepen als Once More en het ondertussen tot mythe verheven Luna Twist. Daartussen steken heel wat vergeten parels die tot het beste behoren van wat Vlaanderen ooit heeft voortgebracht. Voor wie interesse heeft: er bestaan uitstekende verzamelaars van! Uit dat rijke oeuvre kwam o.a. een uitgebeend “Heart beats faster” en het van Luna Twist bekende “Oh oh oh”. De nieuwe uitvoering die aan de nummers werd meegegeven kon ons maar matig bekoren maar het intact gebleven stemgeluid van Blanchart was een ware streling voor het oor. Ook de intimistische woonkamersfeer die in de kleine zaal werd gecreëerd was geheel naar onze zin. Van de nieuwe songs onthouden we vooral “If I should go ” (dit is geen testament), “Life in the suburb” (Drongen t.ov. Gent) en “Pre-Millenium friend”(hopelijk heeft iedereen er minstens één). Aan elk nummer ging wat duiding van Blanchart vooraf (zie tussen haakjes). Hij deed dit op zo’n authentieke en ongecompliceerde wijze dat het leek alsof éénieder door hem persoonlijk werd aangesproken. Met zijn Gents accent en scherpzinnige opmerkingen hield hij bovendien zijn kansen gaaf voor een passage in “Comedy Casino”, dan kan daar eindelijk ook eens echt gelachen worden. Ergens middenin het concert stak het nummer “Rapture”(van Lio) waarin stiekem ook een stukje “Sorry” van Madonna werd gestopt. De duo zang van Dirk met Leen kroonde dit nummer prompt tot beste moment van de avond. Ook in “L’amour ça va” zorgde de chemie van stemmen voor die toegevoegde waarde. In de bissen kwamen we nog een beklijvend “No regrets” tegen, het nummer van Tom Rush waarmee Blanchart intussen is vergroeid geraakt. Blanchart wachtte bewust niet tot het applaus was weggeëbd om het podium terug op te wandelen. Niet dat het publiek het zo rap zou hebben opgegeven want weinigen zullen na afloop spijt hebben gehad van hun aanwezigheid. U daarentegen?