Met nog één concert te gaan in Genk was dit de voorlaatste stop van een 22 data tellende theatertoer getiteld “In bed met de Mens”. Met zo’n titel durft de fantasie wel eens op hol slaan: met of zonder pyjama, hoe dicht zullen groep en publiek tegen elkaar aankruipen, mag er gedut worden,…? Hoe dan ook, één stelregel als het over de sponde gaat werd bij het begin meteen meegegeven aan de nagenoeg volle zaal: “Sex verandert alles”.
Onze vorige ontmoeting met de Mens speelde zich af in de kleinste (Wablief?-) tent van Pukkelpop 2005. Met enkele honderden opeengepakt – er was geen ontkomen aan – ontstond er een collectieve pogo die maar tot bedaren kwam als Frank Vander Linden hoogst persoonlijk het concert voor beëindigd kwam verklaren. Bij het verlaten van de tent telden we voor alle zekerheid toch maar even onze ledematen.
Het weze duidelijk: het contrast met toen kon niet groter zijn.
De Mens in het cultureel centrum klonk zoals verwacht beheerst, de versterkers stonden slechts half open en zowat alle nummers kregen een aangepast arrangement aangemeten. Van “Dampende lijven” was geen sprake op de comfortabele stoeltjes van het CC. Dit nummer, normaal een splinterbom tijdens festivals, knalde dit maal als een trekbommetje. Ook “Zonder verlangen” mistte een beetje zijn climax om het in ‘bed’-termen uit te drukken. In “Nederland” hoorden we zuinige gitaren en een voorzichtige Vander Linden aan de microfoon. Minder onwennig klonken “Kim is dood” en “Patty Blues”. Ook “Ellendeghem” leende zich uitstekend voor een theater-beurt. De Mens mag dan al moeiteloos een ‘best of’ kunnen vullen; hun respectievelijke studioplaten bevatten nog zoveel meer moois dat via deze weg een nieuw leven gaat leiden.
Na de pauze werd de songkeuze overgelaten aan het toeval. Het rad met daarop een selectie uit hun werk mocht van de groep worden bediend door een lokale assistente uit de zaal. Delphine serveerde ons naast eigen favoriet “Dit is mijn huis” ook minder voor de hand liggend werk als “Sniper” en “Tango zonder woorden”. Met “Denk je nog aan mij” kreeg Vander Linden dan weer de kans nog eens hulde te brengen aan zij die in de Quik werkt.
Voor de bissen schoof het rad opzij en kregen we “Irene” eenzaam mooi (en onversterkt!) gebracht van op een willekeurig lege stoel in de zaal. Tot slot werd het gaspedaal éénmaal goed plat geduwd voor “En in Gent”. Daarmee ging het concert de kaap van negentig minuten over en had Vander Linden er naast zijn liedjes ook een reeks leuke bindteksten opzitten die de avond qua theatergehalte moeiteloos op het peil bracht van een stand-up comedian.
Een Mens als deze gedijt misschien nog altijd beter in een andere biotoop maar Vander Linden & co mogen ons tussendoor gerust nog eens komen vermaken op deze manier.
No comments:
Post a Comment