In de al jaren aan de gang zijnde hoogconjunctuur van de Belgische muziek hebben wij een bijzondere boon voor Arsenal. De groep staat voor het duo John “Merelbeke rules!” Roan en programmeur/toetsenman Hendrik Willemyns. Hun stijl is niet onder één noemer te vatten, de groep is als het ware een stijl op zich. ‘Wereldse muziek maar geen wereldmuziek’ is een omschrijving die misschien nog het best van toepassing is. Niet alleen de stijl van muziek, ook hun methodiek is opmerkelijk. Op plaat klinkt de groep zéér gevarieerd, worden songs ingezongen door gasten uit alle windstreken (en genres) en krijgt het geheel een sound aangemeten rijk aan leuke arrangementen. Op een podium wordt het een haast tegenovergesteld verhaal; klinkt Arsenal als een hecht clubje musicerende vrienden, nemen John Roan en Leonie Gysel nagenoeg alle zangpartijen voor hun rekening en krijgt hun groepsgeluid een ferme scheut spierversterkende middelen toegediend dankzij een strakke ritmesectie.
2 werelden en toch één en dezelfde groep dus.
Met de nieuwe en alweer uitstekende (3e) plaat “Lotuk” en een kreukvrije live reputatie (het aantal lovende recensies moet ooit leiden tot een vermelding in het Guiness Book of Records) leek niets een Gentse triomf/ thuismatch in de weg te staan. Ondanks deze hoge voorspelbaarheidfactor slaagde de groep er toch weer in te verrassen en een volle Handelbeurs achteraf naar huis te sturen met het gevoel het concert van het jaar te hebben bijgewoond. Verrassingen kwamen dus vooral in de vorm van nieuw songmateriaal. “Turn me loose” opende fel en de groep musiceerde met een goesting van pas vrijgelaten gedetineerden. Met “Not a man” heeft Arsenal een zoveelste voltreffer beet in een setlist die nu al bulkt van de publiekslievelingen. Ook eerste singel en titelnummer van “Lotuk” kreeg in de Handelsbeurs een indrukwekkende live versie mee niet in het minst door de warme stem van gast Shawn Smith. Wat op plaat een onderhoudend (electro-)popdeuntje lijkt veranderde live in een overweldigende rocksong. Afgaande op de enthousiaste reacties in de zaal kan deze metamorfose alvast rekenen op een breed draagvlak. Nu de eerstvolgende staatshervorming nog!
Niets dan goeds ook over het ouder werk dat na bijna twee jaar afwezigheid op Vlaamse podia opnieuw stevig omarmd werd: “A volta” , “Longee”, “The coming” en “Saudade”.
Toen de eerder genoemde Roan en Gysel het van de vorige plaat gehaalde “Either” nagenoeg solo brachten konden we haast wenen van ontroering. De perfecte samenzang tussen die twee maakt van het waarom van de vele gastzangers een bijzonder moeilijk vraagstuk. Ook “Personne ne bouge!” bleef moeiteloos overeind in handen van Roan en Gysel. Met zoveel positieve vibes in de stilaan oververhitte zaal wist ook John Roan dat daar bisnummers moesten van komen. Bij de aankondiging van hun laatste nummer liet hij al horen dat er nog meer zou volgen. Tot ieders verbazing was het echter Shawn Smith die eerst op het podium terug verscheen voor ‘zijn’ Brad classic “The day brings” (die groep is het vlotst op te sporen via Stone Gossard van Pearl Jam). Hierna volgden nog het onvermijdelijke “Mr Doorman” en de herneming van “Longee” waarin nogmaals Leonie Gysel sensualiteit aan vocale pracht koppelde. Tegen dat punt was de hypnose compleet en wuifden ook wij mee in de maat door Leonie aangegeven.
En dan nog te denken dat de avond zich in minder gunstige omstandigheden had aangediend. We arriveerden immers hondsmoe aan de ingang van de Handelsbeurs. Twee uur later kwamen we echter fris en monter terug buiten. Voor ‘het concert van het jaar’ is het nog wat vroeg maar de concurrentie zal het niet makkelijk krijgen de komende maanden.
No comments:
Post a Comment