Wat moet een mens onthouden van het eerste muzikale decennium in het nieuwe millennium? De vraag krijgen (dank u wel Dr. Verbeke) is ze ook beantwoorden. Dat onze persoonlijke vingerafdruk terug te vinden zal zijn in deze retrospectieve is niet meer dan logisch maar enige afweging kwam er wel aan te pas. Mochten we resoluut voor wat persoonlijke favorieten gegaan zijn dan had u vast en zeker in de hiernavolgende opsomming veel herkenbaars (Weller, Kravitz, Springsteen) teruggevonden. Ook groepen die vóór de millenniumwissel hebben gepiekt (Pearl Jam, Radiohead om er maar twee te noemen) hebben we een beetje geweerd. In het geval van de laatsten zullen de meningen verdeeld zijn maar u moet maar eens zelf de oefening doen: kent u van hen één song die de voorbije tien jaar tot in het collectieve muziekgeheugen is geraakt? Niet dus… In tegenstelling tot:
“Elevation” en “Vertigo” van U2. Drie platen (maar de laatste het minst) kleurden onmiskenbaar de jaren ’00 evenals – of vooral ook dankzij - de concerten die ermee gepaard hingen. U2 is ontegensprekelijk de enige groep die het voor elkaar heeft gekregen om ondanks het ouder en groter worden niets aan zeggingskracht te verliezen. Sterker nog: er bleef evolutie in hun muziek hoorbaar.
Foo Fighters, Muse, Placebo en de Red Hot Chilli Peppers zijn vier groepen die zich reeds aandienden in het voorgaande decennium maar hun nalatenschap pas echt onsterfelijk maakten de voorbije 10 jaar. Voor de eerste is de recente verzamelaar het meest illustratief. Muse en Placebo haalden met zowat ieder album de affiche van Werchter en schopten het beiden inmiddels tot headliner en de Red Hot Chilli Peppers leken met “By the way” op een dood spoor te zitten maar haalden halverwege de jaren ’00 ruimschoots edel metaal met opvolger “Stadium Arcadium”.
Misschien zitten we naar de jaren ’10 toe met dezelfde verwachting voor Franz Ferdinand, Bloc Party, Interpol, Elbow, Editors, Arctic Monkeys, Snow Patrol en – de minste kanshebber naar ons gevoel – Kaiser Chiefs (wegens al grotendeels opgebrand). Stuk voor stuk hebben deze bands al zeker één (of voor sommigen zelfs meerdere) album (s) op hun palmares staan die de voorbije jaren al het verschil wisten te maken.
In minder dan 10 jaar groeiden Kings of Leon (“Because of the times”) en Coldplay (“A rush of blood to the head”) van club- naar stadionformaat. Hun muziek is – hoe eigentijds ook – makkelijk te enten op meerdere generaties, vandaar ook hun overweldigend succes. Slechts één (voetbal)hymne maar met hetzelfde effect: The White Stripes (“Seven nation army”).
Als er moest gedanst worden deden we dat met onze ouder wordende benen het liefst op Faithless, Moloko (en solo het vervolg Roisin Murphy) en de Chemical Brothers. R&B-gewijs hechtten we het meeste geloof in Alicia Keys en de Black Eyed Peas. Ook voer voor de hitparade maar overtuigender dan de overige 95%:
P!nk. Ook niet onopgemerkt gebleven: de switch van Robbie Williams. Eerst de natte droom van vele tieners, later de natte droom van zowat iedere vrouw. Muzikaal heeft het niet veel om het lijf maar op een podium geeft Robbie in de jaren '00 zowat iedereen het nakijken. Tegenwoordig is de man clean maar worstelt hij met plankenkoorts. Het is altijd wat met die sterren...
In dezelfde sfeer maar dan zwalpender dan ooit: Amy Winehouse. Zwart/wit muziek in het kleuren tijdperk. Popmuziek is sinds kort ook in cartoonformaat verkrijgbaar: Gorillaz, het project waarachter Damon Albarn van Blur schuil gaat.
Tot slot gaan we landinwaarts. In het besef dat de lijst eigenlijk veel langer kan worden gemaakt en met de wetenschap dat velen hun buitenlandse concurrenten met het schaamrood op de wangen meermaals hebben weggespeeld op diverse podia tikken we hier met trots de volgende namen in: Hooverphonic, Novastar, dEUS, Ozark Henry, Monza, Arsenal, Admiral Freebee, Delavega, Triggerfinger, Soulwax (en afgeleiden), Eva De Roovere, Daan, Black Box Revelation, Zita Swoon en Arno.
No comments:
Post a Comment