Daan CC De Stroming/Sleidinge 21/01/11

Zijn vorige plaat “Manhay” was amper weg uit het brandpunt van de aandacht of Daan schotelde ons kortgeleden met “Simple” al een nieuwe voor. De plaat bevat, opgenomen met slechts hulp van drumster Isolde Lasoen en cellist Jean-François Assy, in hoofdzaak akoestische bewerkingen van ouder werk. Het is meteen ook in deze bezetting dat Daan zich momenteel toont en laat horen in de Vlaamse culturele centra en schouwburgen.
Dat dit concert (en bij uitbreiding de ganse reeks) in vele opzichten verschilt van wat we doorgaans gewoon zijn van een avondje Daan laat de inleiding al vermoeden. Hevig dreunende synthesizer loops hebben we aldus niet weten te ontwaren in De Stroming van Sleidinge. In de plaats daarvan werd, in een kader dat slechts door statisch licht en enkele trage visuals werd bepaald , het geluid door Daan vanachter de piano aangestuurd. Zonder afbreuk te willen doen aan de centraal gezeten Assy werd het klankbeeld toch vooral bepaald door Isolde Lasoen van achter een indrukwekkend arsenaal percussie. De xylofoon, toch de meest betokkelde, liet ze overigens meermaals naadloos aansluiten op ander instrumentarium (drums, buisklokken en bugel). Met dit knap staaltje ‘multitasken’ trok Lasoen ontegensprekelijk de meeste aandacht van de avond naar zich toe, al dient in deze context volledigheidshalve te worden opgemerkt dat zelfs een geheel onbeweeglijke Isolde dat ook doet maar we dwalen af…
In dit nieuwe jasje was hit “Exces” nog goed te herkennen maar “Housewife” liep haast tegennatuurlijk weg in de richting van The Night Of The Proms. Gelukkig was het niet Carl Huybrechts maar wel Daan zelve die de avond tussen de nummers door aan elkaar praatte. Vooral zijn verwijzing naar de Evergemse minister van geluidsbeperking Joke Schauvliege werd op algemene hilariteit onthaald. Daan liet de volledige zaal “100 dB” scanderen wat volgens zijn geluidstechnieker uitkwam op 101 dB… Ook de aankondiging van “Housewife” bevatte het soort humor welke we uitsluitend met Daan en zijn zelfgenoemde “fucked up nature” in verband weten te brengen: Daan herinnerde zich dat het nummer lang geleden eerst de titel “Dood paard” mee kreeg en erna iets als “The girl from nowhere”…
Een avond als deze is vaak de gelegenheid om te coveren. Met een nogal dramatisch “A man needs a maid” (Neil Young), een lichtjes irriterend “Fuzzy” (Grant Lee Buffalo) en “Hang on to a dream” dat getrouw in de pas liep van het origineel van Tim Hardin baarde Daan weinig opzien. Het weze een compliment dat zijn eigen werk (“Wife beater”, “Woods” en “Gabriel”) beduidend beter was doorheen het concert. En ook al leek “Icon” de onbetwiste publiekslieveling in Sleidinge, onze hoogtepunten zaten helemaal achteraan in de bissen: het nieuwe “Protocol” (met engelengezang van Lasoen) en een machtig “The player” van Daan solo aan de piano. Van die laatste categorie hunkerden we naar meer maar de zaallichten floepten onverbiddelijk weer aan na bijna twee uur concert.
Als deze avond iets bewezen heeft dan is het vooral dat songs van Daan in meerdere gedaanten bestaansrecht hebben. En terwijl hij de grenzen van zijn eigen songs verkent verlegt hij – te merken rondom ons in de zitjes van het CC - duidelijk ook de leeftijdsgrenzen van zijn publiek. In de zomer laat jong en danslustig Vlaanderen zich meevoeren op “Swedisch designer drugs”, tijdens de wintermaanden kan in de Vlaamse theaters de ganse familie knus mee neuriën op een zijdezachte bewerking van hetzelfde nummer. We lazen ooit eens in een Daan interview dat hij graag wil zien hoever hij een publiek kan krijgen, dat hij ook met enig genoegen die grenzen aftast.
Ook aan dit avontuur zal hij zich dus kennelijk (nog) niet verbranden.