Een tweede album is vaak de moeilijke klip waar jonge beloftevolle artiesten zonder kleerscheuren moeten zien over te geraken. Hannelore Bedert slaagde hierin met verve op haar pas verschenen album “Uitgewist”. De Deerlijkse singer-songwriter overtuigt daarop sterk met een nieuwe reeks songs over (alweer) veel jong volwassenen (liefdes) leed. Het feit dat de plaat een pak coherenter klinkt dan het ook al sterke debuut schrijven wij toe aan een actief participerende begeleidingsband die met Thomas Vanelslander (Arno, Raymond), Bart Van Lierde (Zita Swoon) en Davy Deckmijn (Zornik) enkele klasbakken in de rangen heeft. Zij zorgden immers voor een pak arrangementen die het geheel absoluut rijker hebben gemaakt. Vorige lente passeerde Bedert – inmiddels één jaar geleden dus - ook al in ons lokaal cultuurcentrum. Toen al presenteerde ze heel wat nieuw materiaal dat inmiddels de plaat heeft gehaald.
In Brugge zat Bedert aan het einde van een voorjaarstoer die opgehangen was aan de release van haar nieuwe plaat. Ze begon zeer ingetogen met het fors getitelde “De kloten”. Lichtjes verontschuldigend deelde ze erna mee dat ze, tegen het jolige vrijdagavond gevoel in, op de proppen zou komen met enkele wraakliederen gericht tegen een handvol ex-lieven. Ook de taalbarrière tussen een aantal zorgvuldig uitgekozen provinciegrenzen zette Bedert uiterst vermakelijk weer op de agenda van de avond. Met Antwerpenaren in het vizier scoorde ze in Brugge dan ook meerdere doelpunten voor open doel (“Vocabulaire”). Ook wanneer ze ongegeneerd uiting gaf van haar verlangen om eens stevig van bil te willen gaan (“Loeihard”) antwoordde het Brugse publiek met een klinkend applaus. Wij zaten echter ietsje te veel met een heruitzending gevoel want naast de vertrouwde fijne liedjesinhoud verschilden ook de grappige tussenkomsten, het decor, de belichting en de vormgeving van de nummers nauwelijks van onze vorige ontmoeting. Geen verrassing dus, wel de bevestiging van wat we al wisten. Bedert weet niet alleen prima liedjes te schrijven, ook tekstueel onderscheidt ze zich van het gros van Vlaanderens madammenkorps. Geen kwaad woord over Eva De Roovere maar Bedert gaat nog wat dieper en is ook net dat tikkeltje gedurfder. Er was weer kippenvel per strekkende meter bij “Helemaal”, “Met uw ogen toe” en (derde bis) “Altijd nooit meer”. Die laatste bracht ze alleen aan de vleugelpiano. De brug naar het refrein miste ze waardoor ze het nummer, voor toch een goed gevulde schouwburg, diende te hernemen. Geen mens die het haar kwalijk nam want voor eenvoudige songstructuren geeft deze Zuid West-Vlaamse niet thuis. Ook een ordinair rijmschema is aan deze madam niet besteed. Met het oog op enkele zomerafspraken in openlucht heeft Bedert ook wat meer gezwind songmateriaal in de aanbieding: Vox-hit “Hart van mij” (met een aanstekelijke Wurlitzer piano), het van een heerlijke drumbeat voorziene “In uw buurt” en het door Vanelslander van een ijzingwekkende solo voorziene “Helden”. Ook “Niemand” is ondanks een nogal openlijke knipoog naar U2’s “One” best een prima nummer en “Au revoir” (in wereldtaal het West-Vlaams) vonden wij ook wel pit hebben.
In een gebied zo klein als grootmoeders keukenschort is het voor Bedert wellicht niet makkelijk om wekelijks met nieuwe vondsten voor de dag te komen. Tegelijk zou ze het voor trouwe aanhangers toch boeiend genoeg moeten houden als die zich in 12 maanden tijd eens van pakweg Sleidinge naar Brugge verplaatsen. Ook al was het verschil tussen beide gelegenheden miniem, een gevoel van bekocht te zijn door deze reprise was ons bij het buitenkomen helemaal vreemd.
No comments:
Post a Comment