Arsenal is alomtegenwoordig momenteel. Er wordt geen festivalaffiche gemaakt zonder hen er aan toe te voegen en ook op de radio raakt het (hit-)effect van singel “Melvin” maar niet uitgewerkt. Ook de nieuwe plaat doet het goed in de Ultratop albumlijst. Met een vijfvoudige uitverkochte concertreeks in de Brusselse Ancienne Belgique is haast sprake van een ware hype rond het duo Hendrik Willemyns en, vent van Gent, John Roan. Nu de groep zelfs een dag Werchter mag afsluiten op het grote podium staat niets meer in de weg om de groep in alle lagen van de Belgische bevolking bekend te maken. Uiteraard komt dit succes niet zomaar uit de lucht gevallen. Er is de voorbije jaren gestaag aan gewerkt via (vooral) spraakmakende concerten en een inmiddels lange rij radiohits. Het kan geen toeval zijn als een groep, na lange festivalweekends over 37 podia heen, meerdere keren als beste uit de trommel wordt gelicht. Ook wij zijn daarvan schrijvende getuigen.
Het is al vaak gezegd en geschreven: er is Arsenal op plaat en Arsenal live. Het verschil zit hem in de zangpartijen en instrumentatie. Voor de opnames wordt beroep gedaan op gastzangers en het knappe programmeerwerk van Willemyns; eens op een podium vult de groep zich aan tot een zevental en worden de stemmen overgenomen door John Roan en zangeres Leonie Gysels. Een mens zou denken dat dit tegen hen zou werken, in het geval van Arsenal neemt niemand daar aanstoot aan.
Tot en met de vorige plaat zat er iets werelds in de muziek van Arsenal. Met Afrikaanse ritmes of een zorgvuldig aangebrachte latino toets legde hun muziek verbanden die men niet vaak tegenkwam in de gemiddelde platenkast. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat een dergelijk mengsel tijdens concerten de barometer vlotjes naar ‘tropisch’ deed opschuiven. Op verkenning naar andere horizonten is die zuiderse dimensie op plaat 4 wat weggevallen. En ook live liet zich dat wat voelen in de AB. Het nieuwe werk – op singel “Melvin” na - zette opvallend minder aan tot extatische reacties, wat bij publiekslievelingen “Switch”, “Longee” en “Estupendo” wel spontaan het geval was. De groep worstelde dan ook een beetje met de setlist en vond ook vrijdag nog niet de juiste volgorde. Middenin doofde het concert bij de aanvoer van nieuw werk dan ook wat uit. Oudjes “Saudade” en “The coming” (met gast Gabriel Rios) waren in de AB daarentegen van het beste wat we Arsenal ooit live hebben weten brengen. De kracht van die songs bleek een veelvoud te zijn tegenover nieuwelingen als “Fear of heights” en “High venus”. Nog minder geslaagd vonden wij bis “Sunn drums” waarbij gastzanger Depotax de groep gevaarlijk dicht bij Rammstein bracht. Een mens zou voor minder de noodtoestand afkondigen...
Maar laten we hier toch benadrukken dat daar een dozijn andere momenten (“Personne ne bouge” en “Lotuk”!) tegenover stonden die dit concert aan alweer hoge waarderingscijfers helpt. In de bissen werd “Melvin” – tweede maal op de setlist deze avond - bedolven onder massale publieksparticipatie.
Het eerste Arsenal concert waarvan we slecht gezind huiswaarts keren moeten we nog beleven. Er is dan ook geen waarzeggerstalent voor nodig om te stellen dat dit met een afgemeten festivalset op Werchter ook niet het geval zal zijn.
No comments:
Post a Comment