De 59-jarige Amerikaanse singer-songwriter John Mellencamp toert momenteel eindelijk nog eens door Europa. Om maar te duiden hoe zeldzaam de komst van de man is…: wie op het moment van zijn vorige passage het levenslicht zag (1992) is ondertussen meerderjarig. Toegegeven: de aankondiging van dit heugelijke nieuws eerder dit jaar had op ons een onvervalst Sinterklaas-effect. Bijna zonder na te denken waar, hoeveel en wanneer hadden we al de bestelknop ingedrukt.
Voor de leken onder ons lezerspubliek: Mellencamp is een leeftijdsgenoot van Springsteen en verhoudt zich tot the Boss als Westerlo tegenover Club Brugge: vaak even degelijk maar gewoon voor minder volk. Mellencamp’s succesrijkste periode valt te situeren tussen begin jaren 80 en begin jaren 90, niet toevallig de jaren gedomineerd door de boss. Niettemin is met sprekend gemak een dubbele best of van de mans werk samen te stellen ook al missen de hits de status van echte klassiekers. Mellencamp ging in Den Haag geenszins in een wijde boog rond zijn succesnummers maar verraadde in zijn setlist toch een flinke boon te hebben voor zijn jongste werk. Enkele albums die bij ons nog voor ze uitkwamen al helemaal van de radar waren verdwenen (“Life, death, love and freedom” en het recentere “No better than this”) zorgden immers voor de helft van de setlist. Dat dit geen domper op de feestvreugde zette pleit zowel in het voordeel van dat nieuwe materiaal als van Mellencamp zelf. Ook opmerkelijk: op wat efficiënte belichting na kwam daar geen enkel extra showelement bij aan te pas. En als we hier aan het einde vijf sterren zullen uitdelen zit daar zeker ook ééntje tussen voor de voortreffelijke zeskoppige begeleidingsband.
Mellencamp zette het twee uur durende concert klokslag half negen vinnig in met “Authority song”, een singeltje uit 1984 dat er in Den Haag uitkwam als was het die namiddag nog bij de koffie geschreven. De zaal die – te merken aan de affiches bij de ingang – voornamelijk Plop en K3 te gast heeft bleek gelukkig bij aanvang ook goed bestand tegen rock’n’roll gitaren. Sterker nog: dit World Forum hengelde qua akoestiek de ganse avond naar de stempel ‘toplocatie’. Nu Mellencamp stilaan ook in leeftijd opschuift valt op hoe zijn stem, vermoedelijk ook geholpen door een pakje sigaretten per dag, ruwer is gaan klinken. Het is dit stemtimbre dat beter aansluiting vindt op het meer uitgebeende recentere werk als “John Cockers” . Wat Seasick Steve tegenwoordig zo populair maakt zette Mellencamp een pak treffender neer in het van 60’s bluesartiest Son House overgenomen “Death letter”. Violiste Miriam Sturm schoof het podium op en maakte haar in één solo incontournable voor de rest van de avond. Ook het ruim bekende “Check it out” tilde zij eigenhandig op naar een hoger plan terwijl Mellencamp moeite had om de oorspronkelijke toonhoogte te reproduceren. Vanaf dan schoven de oude bekenden met mondjesmaat meer in de set. Met een akoestisch ”Cherry bomb” kwam hij zelfs tegemoet aan een verzoek dat hem eerder die dag was ter ore gekomen van een fan. Niet dat deze vertrouwde werken broodnodig waren om de aandacht bij de les te houden want ook het Dylanesque “Don’t need this body” ging er in als koek. Het verhaaltje van oma op haar 100e (en stervende) was zondermeer ontroerend. De levenswijsheid die er achteraankwam al evenzeer: that’s when life is short, even in its…“Longest days”. De finale wenkte stilaan en de groepsleden riemden de gitaren wat scherper aan: een ongemeen fel “Rain on the scarecrow” over Amerikaans boerenleed effende het pad voor een laaiend “Paper in fire”. Recenter van datum maar evenzeer vintage Mellencamp was “If I die sudden”. “Pink houses” en het onsterfelijke “R.O.C.K. in the U.S.A.” sloten de avond voor een collectief rechtgeveerde zaal af.
Hadden we al iets geschreven over vijf sterren? Voor een concert waarvan we jaren hebben gedacht dat we het nooit meer zouden meemaken mag er zelfs nog eentje bij. Memorabel!
No comments:
Post a Comment