Ondanks een dreigend wolkendek en een door Frank De Boosere afgekondigde regengarantie trokken we afgelopen zaterdag toch naar Lokeren waar we kort na achten werden onthaald door een netjes in het maatpak gestylde Customs, een groep die musiceert zoals ze zijn gekleed: scherp en afgelijnd. Meer dan alleen de regen kreeg de kaai ook nog een handvol nieuwe nummers van de Leuvenaars voorgeschoteld maar daar stonden gelukkig genoeg radiohits (“Rex”, “Justine”) tegenover om de aandacht vast te houden. Nog een maandje geduld en al dat nieuwe werk staat op het tweede album “Harlequins of love” dat met een leuke singel, slotsong van dit concert, nu al veelbelovend de weg naar een potentieel koperspubliek zoekt. Aan de reacties te zien vorige zaterdag wonen er vast wel een paar aan de oevers van de Durme.
Getuigen van haar passage bij Prince op het Gentse Sint-Pietersplein een maandje eerder wisten het al op voorhand te vertellen: Sharon Jones is een ferme tante. Begeleid door The Dap Kings – ooit nog ingehuurde sessiemuzikanten voor Amy Winehouse zaliger – gooide deze 55 jarige zich vol overgave in de strijd. Wat we zagen en hoorden was een motown en soul revue die op You Tube enkel in zwart-wit beelden terug te vinden is. La Jones schudde onophoudelijk met al haar vormen, zong als een vrouwelijke variante op haar groot idool James Brown en nodigde tot twee maal toe een toeschouwer uit het publiek uit om haar enthousiasme te komen delen op het podium. Geweldig om zien allemaal, alleen jammer dat één langgerekte muzikale jam – het mag dan nog soul zijn - niet op gelijke hoogte staat als een set sterke songs.
Toen Interpol ten tonele verscheen was de duisternis al goed ingevallen, iets wat normaliter als een bevorderende factor mag beschouwd worden in het maximaal tot zijn recht laten komen van de muziek dat het viertal ons brengt. Behalve de typerende stem van Paul Banks klonk het groepsgeluid allesbehalve bij machte om de oversteek te maken naar een duizendkoppig publiek. De songs hadden de vitaliteit van een klinisch dood verklaarde patiënt. Dat er over de Lokerse Kaai een post-regenbui klammigheid hing was ook al niet bevorderlijk voor de sfeer. De muziek van Interpol, toch al goed voor enkele mini-classics, is weliswaar niet van die aard dat ze vlotjes aanzetten tot een wilde polka maar geholpen door wat aanmoediging van zijn frontman zou er toch meer uit te krijgen moeten zijn dan wat beleefdheidsapplaus. Niet dus in Lokeren. Ineens wisten we waarom ze dit jaars affiche van Pukkelpop niet hebben gehaald. Als we daags nadien naar plaatversies luisterden van “The Heinrich maneuver”, “Evil” en “Succes” bekroop ons een gevoel van ontgoocheling.
Iets wat bij Arsenal als quasi onmogelijk mag worden beschouwd. Deze blog leest immers bijna als fanpagina’s van het in 2011 uitermate succesvolle groepje dat in Lokeren aan zijn laatste festivalstop voor dit jaar was toegekomen. Goed om horen was dat ditmaal de juiste gastzanger op de genodigdenlijst stond (de boomlange Baloji voor “Personne ne bouge!”) en men voor de rest voluit ging voor Leonie en John Roan aan de microfoon. Dat resulteerde in een mooi uitgebalanceerde set die vooral opviel door een goede keuze van nieuw werk (“Pacific”, “One day at a time”). Met een opvallend sterk “The coming”, een super “Switch” en (bis) “Either” zette de groep ditmaal vooral hun tweede plaat “Outsides” nadrukkelijker in de kijker. Het duurde echter tot slot “Lotuk” en de bisronde eer Lokeren helemaal los kwam. Een beetje verwonderlijk want het was zaterdag toch een ganse avond ongeduldig op zo'n moment wachten.
No comments:
Post a Comment