Van alle groepen waar we vorig kalenderjaar voor het eerst mee hebben kennis gemaakt sprongen Rival Sons er toch uit. Hun muzikale referenties, Led Zeppelin en The Doors op kop, mogen dan niet bijster origineel zijn – die van Triggerfinger zijn dat ook niet – maar dat zat ons alvast niet in de weg hun album “Pressure and time” te rekenen tot onze favorieten van 2011. Reden: dichter bij klassieke rock kan u ze dezer dagen niet vinden. Wie de groep na hun zinderende passage op Werchter vorige zomer is blijven volgen zal ongetwijfeld hebben vastgesteld dat ook via sociale media de aanhang van de groep, niet in het minst door onophoudelijk te blijven toeren, gestaag is blijven groeien. Het ziet er niet naar uit dat daar snel verandering in zal komen want ook dit jaar wordt de groep op diverse Europese festivals terug uitgespeeld als een grote belofte. Om al wat warm te lopen daarvoor speelden ze vorige paasmaandag in de AB.
Het Gentse Horses on Fire mocht een halve AB in de stemming brengen voor Rival Sons en deed dat naar behoren met een geluid dat nog het dichtst aanleunt bij The Black Keys. Zanger Michele De Feudis kon zijn enthousiasme nauwelijks de baas en riep meermaals de zaal op om te participeren. Nu het momenteel windstil is rond The Van Jets is de timing perfect voor de lancering van dit viertal. Alleen maar hopen dat hun agenda voor komende zomer wat volloopt want deze Horses on Fire lijken niet meteen paarden die het nodig hebben lang op stal te moeten worden gehouden.
Klokslag negen uur lieten Rival Sons dan hun eigen teugels los in openingsnummer “Torture”. Het geluid zat verre van perfect en de groep oogde vermoeid door het slopende toerschema. Bijgevolg kwam het openingskwartier te veel aan als het zoveelste verplichte nummertje. Niet kwaad maar verre van indrukwekkend. Met het vooruitzicht van enkele weken vrijaf aan het thuisfront kroonde zanger Jay Buchanan, geholpen door een paar fantastische stembanden, halfweg de set in zijn eentje het aan zijn kersverse zoon opgedragen “On my way” wel tot eerste hoogtepunt van de avond. Even daarvoor hadden ook zijn vergezellende maats met het duo “Sleepwalker” en “Get what’s coming” hun betere vorm te pakken. Dat de groep na het Antwerpse Trix november vorig jaar ook bij ons in een grotere zaal kon aantreden stemde de groep blij gezind zo vertelde een trotse Buchanan. Blakend van zelfvertrouwen voegde de zanger er aan toe dat er alleen maar nog grotere zalen zouden volgen. “All over the road”, “Young love” en het op You Tube reeds méér dan een miljoen keer aangeklikte “Pressure and time” wisten het geloof in die stelling gelukkig overtuigend hoog te houden. In het slot werd, zonder onderbreking voor een bisronde, met een lang uitgesponnen “I want more” de set rond gemaakt. Daarin stak het viertal uit Los Angeles verwijzingen naar klassiekers “Baby please don’t go” (Them) en Fleetwood Mac’s “Oh well”, al was het maar om te etaleren hoe dicht ze zelf bij zo’n tijdloos nummer aanzitten zeker?
Rival Sons kiezen – ongewoon voor deze tijd – de langzame weg. Instant succes is niet wat ze najagen maar hun plaatwerk (eentje in eigen beheer en eentje op een kleiner label) verraadt net als hun kunnen in de AB wel steile ambities. Een groep die er immers in slaagt zijn eigen openingstune (AC/DC’s “Shoot to thrill”) weg te spelen verdient het van ooit zelf tot de groten te worden gerekend.
Ga dat zelf zien: Pinkpop (28/5), De Zwerver/Leffinge (31/5), Graspop (24/6)
No comments:
Post a Comment