In nauwelijks 3 jaar tijd is Ben Howard een gevestigde naam
geworden. Ondanks de overwegend intimistische teneur vond zijn debuutalbum
“Every kingdom” in 2011 met verrassend gemak de weg naar het grote publiek.
Vorig jaar – 2 jaar na zijn release - dook zelfs het op singel heruitgebrachte
“Keep your head up” nog eens moeiteloos de hitlijsten in. Dat er erg uitgekeken
werd naar zijn (“difficult”) second album hoeft gezien het succes van
zijn voorganger weinig te verbazen. Ook de interesse naar de man ‘s concert, eergisteren
in Vorst-Nationaal, was gelijklopend. Wie vooraf geen ticket op zak had was er
aan voor de moeite of moest zijn geluk gaan beproeven op de “zwarte” markt.
Toen Howard zich na een drietal songs voor het eerst tot de
zaal richtte leek hij oprecht onder de indruk van de omstandigheden: 8000
toeschouwers in de grootste zaal waar hij dan toe had aangetreden is inderdaad
niet niks. Misschien net daarom dat het concert toch wat moeilijk van de grond
kwam. Nochtans ging er een nauwelijks te stoppen rilling over onze rug toen
opener “Conrad” werd ingezet. Alle elementen leken immers mee te zitten: een
prima 2e plaat in de broekzak, een succesdebuut dat nog vers in het
geheugen lag, een bomvolle én welwillende zaal die Howard meteen in de armen
sloot en een begeleidingsband die na al dat toeren van de voorbije jaren
elkander blindelings moet weten te vinden. “Rivers in your mouth” en het
titelnummer van zijn jongste plaat ondervonden dan ook – het geluid zat ook niet echt goed – veel moeite
om de oversteek naar de grote zaal te maken. Een gevoel van “too big too soon” kwam sneller opzetten
dan ons lief was. Met “Black flies”, het als een “old tune” aangekondigde
“Everything” en “She treats me right” lukte het gelukkig wel. De songs werden,
in tegenstelling tot de zaal, klein gehouden en dat werkte wonderwel beter. Van
Howard’s nieuwe plaat rekenen we “Small things” tot één van zijn beteren en dat
was ook in Vorst het geval. Het mooie gitaarmotiefje werkte haast bedwelmend en
de met smaak in elkaar geknutselde lichtshow zorgde voor extra sfeer. Het
herkenningsapplaus dat opsteeg toen op het uur “The Fear” werd ingezet klonk veelbetekenend.
Met een setlist die tot dan niet rond de bekende hits maar wel met overwegend
nieuw en minder voor de hand liggend ouder werk was opgebouwd had Howard immers
niet voor de makkelijkste weg gekozen. De eufore ontvangst van “The Fear”,
Vorst trok zich op het middenplein voor het eerst klappend in gang, stond jammer
genoeg niet in verhouding met de rommelige versie die geserveerd werd. Dat er
naast veel singer-songwriters ten huize van de jonge Ben Howard ook wel enkel
U2-platen in de kast zullen hebben gestaan bewees het lange maar daarom niet
minder boeiende “End of the affair”. Dezelfde vergelijking ging op voor het tot
laatste opgespaarde “All is now harmed” dat met “Oats in the water” voor een
eerder atypische en minder herkenbare finale zorgde. Dat daarmee ook het
concert er zonder bissen op zat en de overvolle zaal zich, op de tonen van Jimi
Hendrix “All along the watchtower”, naar de uitgangen kon begeven was al even
ongewoon.
Howards talent staat buiten kijf maar voor het volle pond
overtuigen deed de man in het grote Vorst wat ons betreft nog niet. Daar
liggen, gezien het nog prille succes, gelukkig nog jaren voor in het verschiet.
Intussen leggen we de man ’s twee fantastische platen nog eens op en wenkt
wellicht een herkansing op Werchter volgende zomer.
No comments:
Post a Comment