Van Morrison Gent Jazz 17/07/15

Amper terug thuis van een Ierse rondreis leek ons een slotsalvo door de in Belfast geboren Van Morrison in onze eigen thuishaven wel passend. Overigens gebeurt het niet iedere week dat een (nog) levende legende - eind volgende maand wordt ie 70 - van het kaliber Van Morrison passeert in de Arteveldestad. Een beetje geluk met het verkrijgen van een kaartje (thx @Bart en Els) was wel nodig om ons op de uitverkochte Gent Jazz avond alsnog binnen te loodsen.

In de vooravond trad ook Ginger Baker aan, meest bekend voor zijn collaboratie met Eric Clapton bij de superformatie Cream. Nadien bewandelede de man een erg grillig muzikaal en levenspad. Een aanrader voor wat dat laatste betreft is ongetwijfeld de voor hemzelf niet altijd even flatterende rockumentary “Beware of Mr. Baker” uit 2012. Zijn oude liefde jazz houdt hem op dit moment op zijn 76e nog steeds op de been met de Ginger Baker’s Jazz Confusion. Allerlei geruchten over de slechte gezondheid waarin Baker verkeert leken in Gent te kloppen: de man sprak als een pruttelende schoorsteen waartussen amper nog longvolume te bespeuren viel en leek ook niet al te stabiel op de benen te staan, te merken aan een (gelukkig) onschuldige val wanneer hij het podium afwandelde. Gelukkig had zijn percussionist hem nog tijdig bij de arm vast. Sta ons toe te stellen dat Baker een curiosum is geworden en deze Jazz Confusion vooral gedragen wordt door de muzikanten die hem omringen. Baker, in het verleden een absolute referentie voor iedere drummer in wording, hoorden we vooral dezelfde patronen herhalen. Wellicht in zijn huidige conditie nog het hoogst haalbare. Gent liet het zich welgevallen en klapte op de lange drumintermezzo’s maatvast mee.

Van The Man kan qua C.V. zijn voorganger ruimschoots in de schaduw stellen. Sinds hij midden jaren 60 succes verwierf met de groep Them volgden ook solo tal van klassieke platen en zijn songs van hem muzikaal werelderfgoed geworden. Dat er daar vrijdag enkele van de revue passeerden in de tuin van de Gentse Bijloke stemde de 4000 aanwezigen erg gelukkig. Maar het was meer, veel meer dan dat. Van Morrison laat zich immers niet omringen door het gemiddelde hobbyclubje maar kiest uitmuntende muzikanten die zijn songs met passie én kunde weten in te kleuren. Al gauw schitterde, niet enkel vocaal, de dame die achter hem de 2^e stem verzorgde: Dana Masters. Het concert opende met “Celtic swing”, een instrumental die alle muzikanten 5 minuten de tijd gaf wat los te spelen, gevolgd door het erg passende “Close enough for jazz”. Van Morrison – hoedje, donkere bril en een colbert jasje dat iets te duidelijk op de groei gekocht was – scheen weinig last te hebben van de zomerse temperaturen en bleek van  bij de start uitstekend bij stem te zijn. Dat trok een song als “Carrying the torch” naar hoogten waar hij niet veel anderen naast zich moet dulden. Hetzelfde gebeurde – al onze nekharen recht overeind - in het van Big Joe Williams bekende maar door Them best geadapteerde “Baby please don’t go” dat verrassend vroeg werd weggeven in Gent en aanleiding gaf tot een een rock’n’roll medley. Met gekende nukkigheid en geen woord noch een blik wisselend met het enthousiaste Gentse publiek ging de set aan een rotvaart vooruit. Nauwelijks 2 tellen scheidden het fantastische “I believe to my soul” en (gehoopt en gekregen) “Moondance” van elkaar. Het ging van New Orleans-swing (“Don’t you make me high”) naar het vrome “Enlightement” om te eindigen in het zwoele “In the afternoon”, die laatste gerekt tot een bijna 10 minuten lange maar geen seconde vervelende uitnodiging om… euh… elkaar beter te leren kennen. Met het lichtvoetige “Days like this”, een alweer prima gecoverd “It’s all over now, Baby Blue” (Dylan) en het door Dana Masters (in de rol van Cliff Richard) meegezongen “Whenever God shines his light” bleven in Gent de hoogtepunten maar komen. In “Gloria” stapte Van echter na de strofes het podium af - wellicht de limo in - en liet hij de resterende concertminuten in handen van zijn bandleden die zich elk afzonderlijk trakteerden op een solo-spotje. Wie dacht dat er nog een bisreeks uit het hoedje van Van ging komen was dus stevig bij de neus genomen, voorwaar het enige minpuntje (en boe-geroep) van de avond.