David Gilmour Arena/Nimes (FR) 21/07/16

Wie dezer dagen op zoek is naar een impressie van een Pink Floyd concert kan zich wenden tot (uitstekende) cover groepen als Brit Floyd en The Australian Pink Floyd Show, acts die met permissie van de rechtmatige eigenaars de wereld met succes mogen rondtoeren. Hoe griezelig perfect die heren hun voorbeelden ook weten na te spelen, wanneer oud leden Roger Waters (de oprichter en het conceptuele brein) of David Gilmour (de stem en gitaar) zich de moeite getroosten om, weliswaar afzonderlijk, nog eens de baan op te gaan, is het verschil met het origineel pas helemaal verwaarloosbaar. Dichterbij Floyd zal een mens in dit leven dus wellicht niet meer geraken dachten we en trokken naar het Franse Nimes waar Gilmour de plaatselijke arena liet vollopen op uitgerekend de Belgische Nationale Feestdag. Voor de man het podium betrad weerklonk in onze gedachten de Brabançonne.

Gilmour bracht ruim een jaar geleden het album “Rattle that lock” uit. Geen onaardige maar ook geen écht spraakmakende soloplaat die, gelukkig voor ons, wel een excuus was om er een toer aan op te hangen. Met enkele openlucht lokaties doet Gilmour zijn reputatie weer alle eer aan om niet de meest voor de hand liggende plaatsen aan te doen. In België viel de keuze op de Grote Markt van Tienen (concerten voor volgende week gepand), in Frankrijk werd dat gisteren de 2000 jaar oude Romeinse Arena in Nimes. Net voor het concert van start ging werd met een adembenemende minuut stilte ook de recente aanslag in Nice herdacht.

Het op de tickets aangegeven aanvangsuur van negen uur werd met een half uur overschreden toen Gilmour de arena kwam binnengewandeld en vervolgens bij zijn eerste gitaaraanslag (“5 A.M.”) bedolven werd onder luid applaus. Als deze Gilmour avond onze nieuwe geluidstechnische norm wordt ziet het er benard uit voor alle concerten die we nog op stapel hebben staan, want als op dit punt perfectie bestaat hebben we het gisteren gehoord. Het titelnummer van die jongste plaat “Rattle that lock” (zeker dé beste van het handvol songs dat Gilmour eruit plukte) gaf het concert een gedroomde start. Het driekoppig achtergrondkoor bewoog sierlijk de heupen terwijl Gilmour de ene magistrale solo na de andere losjes uit de pols kneep. Pink Floyd fans – zouden er andere geweest zijn in Nimes? – moesten niet lang op hun honger blijven zitten. Al vroeg loste Gilmour “What do you want from me” en stelde het achtergrondkoortje dreigende opeenstapeling van wolken met enkele uren uit door “Great gig in het sky” naar werkelijk fenomenale hoogte te zingen. Plots werden we ons bewust van plaatsen op ons lichaam waarvan we voorheen dachten dat er geen haar stond. Toen er meteen een innemend mooi “Wish you were here” achteraan kwam checkten we toch maar eens veiligheidshalve of onze zakdoek binnen handbereik was. Ook de solo die vervolgens in een wervelend “Money” het nummer halfweg optilde bezorgde ons daags nadien nog koude rillingen.
Een pauze van 15 minuten brak het concert middendoor waarna de rest van de nog te verorberen taart werd aangesneden met “One of these days”, ingezet door die Waters baslijn die naast Gilmour tegenwoordig in goede handen van Guy Pratt is en – jawel, in volle 13 magistrale minuten – “Shine on your crazy diamond”. Geen kruimeltje miste onze mond ook al dreef de set verderop méér af richting Gilmour solo wat ons wel in de vorm van “On an island” minstens nog één hoogtepunt opleverde. Ware het niet dat het marketingdepartement van de platenfirma er een stokje voor stak maar Pink Floyd’s officiële laatste plaat “The division bell” was destijds in oorsprong eigenlijk een Gilmour soloplaat. Ook al leverde ze toen weinig lovende kritieken op, een nummer als “High hopes” uit die plaat, is intussen - te merken aan de reacties in Nimes - duidelijk toch in het collectieve geheugen geraakt. De beelden die ook toen het nummer in een clip vergezelden werden in de arena van Nimes achter de negenkoppige band op een reusachtig rond videoscherm mee vertoond. Diezelfde ronde - zie ook de laatste Pink Floyd toers - werd trouwens in deel 2 visueel alsmaar belangrijker; nu eens voor een solootje van Gilmour dan weer voor visuals die ook van Floyd vroeger live zo’n belevenis maakten.
In ware Pink Floyd traditie werd ook in Nimes naar het einde toegewerkt. “Run like hell” sloot de reguliere set af waarna in de bissen “Time” – Die beelden! Dat refrein! -  en “Comfortably numb” – Die solo! Die lasers! - de klus helemaal afmaakten.

Eerlijk? Voor minder dan een fantastisch concert als dit waren we niet naar Nimes afgezakt. Dat de donder- en regenwolken netjes hebben gewacht tot ruim een uur na het concert zegt veel over een ondefinieerbare factor die mee in het spel zat van deze wonderlijke avond.