Nu we de novembermaand zijn ingegaan kunnen we ons al eens
aan een gokje wagen welke namen kans maken om de eindejaarslijstjes te halen.
Tot één van de smaakmakers van 2016 rekenen wij al zeker Savages, het Britse dames
kwartet dat met zangeres Jehnny Beth ook wel één Française in de rangen telt. Mensen
met een liefde voor post-punk zullen wellicht drie jaar geleden al hun debuut
“Silence yourself” hartstochtelijk in de armen gesloten hebben. Begin dit jaar
kwam daar het fantastische “Adore life” bij waarmee de groep vorige zomer niet
onopgemerkt bleef tijdens hun doortocht op de Europese festivals. Met het
Nederlandse Le Guess Who en het Kortrijkse Sonic City kregen de dames afgelopen
weekend zelfs de eer 2 indoorfestivals mee te mogen cureren met voornamelijk bands
die onder de commerciële radar blijven, niet toevallig gelegenheden waarop ze
enkele jaren terug zelf kwamen bovendrijven. Het randgebeuren van dit Sonic
City festival bood ook interviews met de respectievelijke groepen aan en liet non-stop
een bijzonder knappe foto documentaire zien over de toer die Savages tot nu
achter de rug heeft. Een fraaie inkijk in de wereld van een groep die méér dan
gemiddeld onze nieuwsgierigheid prikkelt.
In de vooravond pikten we van het zondagprogramma nog Motorama en Beak> mee. Respectievelijk uit Rusland en Engeland kwamen deze
twee namen ook muzikaal uit een verschillend straatje. De eersten klonken bij
vlagen als vintage Joy Division. Van zanger Vasily Yakovenko was moeilijk te
onderscheiden of hij Engels dan wel in het Russisch aan het zingen was , maar
in Kortrijk beseften we plots dat ons dat bij Daan ook wel eens overkomt. Met
Beak> maakten we in positieve zin kennis met de betere Pink Floyd kloon (uit
de Syd Barrett beginjaren). De toetsenpartijen waaiden het soort psychedelica
De Kreun binnen die tal van geestverruimende substanties meteen overbodig
maakten. Een aangename kennismaking was dat met hobby-project van Portishead
lid Geoff Barrow.
Ten huize Savages
had het recente heengaan van Leonard Cohen duidelijk ook een snaar geraakt want
voor hun concert met “I am here” als een vulkaan tot uitbarsten kwam mocht de
zaal in gedoofde lichten eerst luisteren naar “A thousand kisses deep”, een
door Cohen zelf voorgedragen gedicht. Het contrast tussen de warme Cohen en de
ontketende Beth kon vervolgens niet groter zijn, maar beiden hadden ons instant
in de greep. Van de eerste gitaaraanslag in “I am here” tot de finale
cymbaalaanslag in “Fuckers” herleide ons universum zich 75 minuten lang tot
enkel dat datgene wat zich afspeelde op het podium en – een kleinere zaal doet
wonderen daarvoor – wat daarvan uitdijde naar het publiek. Toen Beth aan de gretige
en volle zaal benedenvloers vroeg om met z’n allen 1 stap vooruit te zetten
lokte ze, als een vonkje waarmee de boel in lichterlaaie werd gezet, de pogo
uit in het opruiende “Husbands” dat er meteen achteraan kwam. Op de maat van
een heftig pulserende bas ging ze in “I need something new” even later, met een
onverschrokken blik in de ogen, blootvoets en door het publiek op handen
gedragen naar het midden van de zaal. Het concert raasde als een tornado door
De Kreun waarin een intensiteit voelbaar was die zich best liet vergelijken met
wat Nick Cave doorgaans vanop een podium teweegbrengt. Als toeschouwer
slingerde je van heftig (“No face”) naar sierlijk (“Adore life”), van geil
(“Hit me”) over dreigend (“T.I.W.Y.G.”) naar boos (“Fuckers”). Dat laatste
omwille van de “Paris attacks”, waar
Beth naar verwees. Als Française was het precies 1 jaar na de feiten wellicht
onmogelijk om daar vorige zondag niet aan terug te denken.
Deze Savages tekenden in Kortrijk
voor een uppercut van een concert! Gewond zijn we na afloop (gelukkig) niet
buitengekomen, maar geraakt in elke vezel van ons lijf des te meer.
No comments:
Post a Comment