Waarom The National geen twee avonden na elkaar in het
Paleis Voor Schone Kunsten te Brussel stond anderhalve week geleden is bekend. Voormalig
Amerikaans President Obama had hen immers uitgenodigd om een avondje van zijn
Foundation te komen opluisteren. Dat werden uiteindelijk drie (3!) nummers
waarvoor de groep een retourtje Chicago deden te midden van hun lopende
Europese tournee ter promotie van “Sleep well beast”. Om de twee geannuleerde
concerten van de Bozar terug op de kalender te krijgen werd drie weken geleden inderhaast
één avond in Vorst-Nationaal geboekt. Om het kort te houden: qua
concertbeleving een wereld van verschil tussen beide zalen. Maar beter één
National in Vorst dan geen National zeker?
In de voorafgaande uren aan hun concert had de groep via
sociale media laten weten iets bijzonders te zullen doen in Brussel. Uit de
hints viel af te leiden dat hun vierde plaat “The Boxer” (dit jaar aan zijn
tiende verjaardag toe) integraal zou worden opgevoerd. Geen onaangenaam
vooruitzicht vonden we maar toch verrassend wanneer algemeen verwacht wordt dat
een nieuwe – én boeiende plaat – live prominent naar voor zal worden geschoven.
Na een wel erg slap voorprogramma (Buke and Gase) zagen we de groep op de schermen
in de catacomben van Vorst om negen uur zich een weg banen naar het podium. Een
erg simpel en leuk trucje waar de groep zich ook al eerder van had bediend. Het
concert ging van start met “Fake empire” en ging, jawel, vervolgens helemaal door
“The Boxer” heen. Met klankmannen die koortsachtig op zoek waren naar wat
balans legde dat, ook nu weer in Vorst…, een hypotheek op de uitvoering van 5
sterren songs als “Mistaken for strangers”, “Slow show” en “Squalor victoria”.
Tel daarbij een handvol songs die er normaliter nooit zouden bijzijn en dus voor
velen in de zaal hun vuurdoop ondergingen en je krijgt qua spankracht in een
concert een toch wel uitdagende situatie. Niet dat de groep hiermee door het
ijs ging – een luisterende zaal was hun deel - maar met de intrede van “The
system only dreams in total darkness” voelde je de welgekomen omschakeling.
Nieuwelingen “Walk it back” maar vooral “Guilty party” – U vraagt ons het beste
moment van de avond? Dit was het. - waren ronduit schitterend,niet in het minst
doordat eindelijk een aanvaardbaar geluid Vorst vulde. Wat een weelde het
intussen is bij The National bewezen, na elkaar(!), “Don’t swallow the cap”, “I
need my girl”, (in een gloed van rood licht) “Bloodbuzz Ohio” en “Day I die”. Zo
hecht de groep in Vorst stond te spelen, zo ogenschijnlijk nonchalant gedraagt Matt
Beringer zich op een podium. Vaak strompelend, drinkend, gesticulerend en niet
zelden alle drie tegelijk. Ook zijn wandelingen in het publiek zijn inmiddels een
vast onderdeel geworden. In Vorst trok Beringer tijdens “Mr. November” zelfs richting
de bar onder de tribune waar hij om een biertje vroeg. Telkens weer zijn we
verwonderd dat dit soort escapades nog steeds gebeuren met (gelukkig een extra
lange) draad en micro. “Terrible love” en “Varderlyle Crybaby Geeks” waren ook
dit keer, net als die eerste keer in Vorst bijna zeven jaar terug, de
uitsmijters. Vooral het laatste nummer bewees ook nu weer zijn kracht. Het op
7000 koppen geschatte Vorst nam het slechts met wat akoestische gitaar
versterkte nummer haast woord voor woord van Beringer over.
Mocht de keuze aan ons zijn geweest dan hadden we de optie
om “The Boxer” helemaal in de set op te nemen (nu) niet gelicht. Een meer
afgewogen concert had, getuige het tweede deel, vast voor een nog grotere
triomf gezorgd dan nu al het geval was. The National is zondermeer één van de
boeiendste bands van het moment. Dat bewijst ook de warme knuffel van Michele
Obama die de groep in Chicago te beurt viel en die Beringer ons donderdag één
voor één wou doorgeven.
No comments:
Post a Comment