Achteromkijkend kunnen we niet goed in tijd plaatsen wanneer
we nu precies die live-kriebel te pakken hebben gekregen. Onze muzikale helden “in
het echt” zien leek van meet af aan gewoon de logica zelve. Wel ontwikkelde er zich,
ruim gedocumenteerd met plakboeken van eigen makelij uit die tijd, snel een
fascinatie met podiumshots van artiesten (AC/DC, Pink Floyd, Queen) en hielp
ook de Nederlandse televisie toen een handje met programma’s als ‘Countdown
Live’. Wellicht doordat onze Noorderburen toen zo nadrukkelijk onze aandacht
opeisten waren we ons sneller bewust van de rijke geschiedenis van het Pinkpop
Festival dan van pakweg Jazz Bilzen dat in de tweede helft van de jaren 70 met
vergelijkbare affiches bij ons ten lande ook al tienduizenden op de been
bracht. Pas in 1999 streken we voor het eerst neer op de Draf- en Renbaan van
Landgraaf. Van het park in Geleen waar het festival zijn eerste succesvolle
edities kende hebben we dus geen herinneringen. Eigenlijk viel ons vorig jaar,
tijdens ons vijfde bezoek aan het festival, op hoe weinig Pinkpop door de jaren
heen is veranderd. Met zeventiger Jan Smeets nog steeds aan het roer vaart het
festival duidelijk een behoudsgezindere koers dan ons eigen Werchter dat
jaarlijks nog nieuwe accenten aan het festival (en zijn beleving) toevoegt. Erg
geslaagd, maar geen lang leven beschoren, was in ’99 de reusachtige Roskilde
tent (op de plaats waar thans het Zuidpodium staat) waarin zowel Lauryn Hill
als Kula Shaker die dag voor een hoogtepunt tekenden. Op het Noordpodium viel
die eer te beurt aan Manic Street Preachers, Robbie Williams, Alanis Morissette
en Faithless. Maar nog het meest waren we die dag trots op de Belgen (Zita
swoon en Soulwax) die onze Noorderburen helemaal voor zich wonnen en daarmee met
‘Belgen in het buitenland’ een extra pigment toevoegden aan onze live-kriebel.
No comments:
Post a Comment