Als een collega muzikant via een tweet hengelt naar je whereabouts ("Right enough's enough - where the f**k is Paolo Nutini?"), dan mag met recht en rede van een té lange of zelfs verontrustende hiatus worden gesproken. De Schot met Italiaanse roots verdween voor ons namelijk al 5 jaar voor de oproep van Lewis Capaldi na een indrukwekkend concert op Pukkelpop 2015 toen het toeren met succesplaat ‘Caustic love’ daar zowat op zijn einde liep en een lange stilte volgde die pas in ’21 werd doorbroken met het nieuws dat Nutini dit jaar één van de blikvangers zou worden op het Schotse TRNSMT festival. In mei volgden dan de eerste nieuwe songs in 8 jaar (‘Through the echoes’ en ‘Lose it’). Laaiend waren we daarover en het beste moest dan nog komen: sinds het verschijnen ervan begin juli lijkt zijn volledige nieuwe album ‘Last night in the bittersweet’ nu al de uitgesproken favoriet voor (onze) “plaat van het jaar”. Velen vroegen zich af waarom dat concert in Brussel reeds maandenlang was uitverkocht, wij dus niet.
Alle voortekenen voor een bijzondere avond waren, op een
spoorstaking na, gunstig. De plaat kreeg overal lovende recensies en Nutini’s
langverwachte wederoptreden op Britse bodem resoneerde afgelopen zomer tot in
onze huiskamer. Voor zijn passage op TRNSMT – ook vandaag nog terug te vinden
op YouTube - plakten we dagenlang aan ons computerscherm. Een voorprogramma in
Brussel was dan ook zelden overbodiger dan vorige woensdag. De Hollandse Mazey
Haze, die er met regenjas en sjaaltje een beetje vreemd gekostumeerd bij stond,
had voor haar uptempo gitaarpop in het Koninklijk Circus dan ook slechts obligate
toehoorders die de jongedame gelukkig niet zonder beleefdheidsapplaus weer
huiswaarts stuurden. Met ‘Afterneath’ en ‘Lose it’ liet Nutini zich bij de
start van zijn concert meteen van zijn meest gewaagde nieuwe kant horen, een
kant die wij best weten te smaken trouwens. Beide nummers hebben immers iets
dreigends in zich – we moeten muzikaal steeds aan dEUS denken - dat ver af
staat van het hoge feel-good gehalte dat zijn eerste platen kenmerkt. “I could
not seem to find / A way out of my worried mind / Feeling I'd been left behind
/ Was bringing me down, down, down” zong Nutini in ‘Lose it’ wat de opluchting
om de man terug op een podium te zien staan alleen maar groter maakte. ‘Scream
my life up’ was de eerste hit in de set waar de zaal instant zijn medewerking
aan verleende. Gemakkelijkheidshalve kon Nutini daarop doorgaan – alle oude
hits met spaarzaam nieuw werk – maar hij verkoos de omgekeerde weg door zijn
nieuwe plaat prominent in de kijker te zetten. Nu, ook daarop geen gebrek aan
potentiële hits want ook ‘Acid eyes’, ‘Radio’ en ‘Through the echoes’ dragen onmiskenbaar
de stempel van Nutini en waar de volle zaal nu al een warme ontvangst voor in petto had.
Die laatste zette overigens nog maar eens de hoge meezingfactor in de verf die
ook kleeft aan ouder werk van de Schot (‘Coming up easy’, ‘Candy’) en waar hij
ook het Koninklijk Circus 3 kampvuurmomenten par excellence mee bezorgde. Maar
de compositorische reikwijdte van de Schot ligt tegenwoordig nog verder. Zo
hield ‘Take me take mine’ ons minutenlang in de ban, een eerder ingehouden
prachtsong die schreeuwt om nog eens voor groot orkest te worden bewerkt, maar werden
we de adem helemaal afgesneden bij ‘Everywhere’ dat met langzame opbouw het
concert naar een absoluut hoogtepunt loodste. Of Nutini er nu een hogere macht
in bezingt of een bestaand persoon van vlees of bloed laten we over aan elkeens
invulling, doorleefd was het zeker. Verrassingen waren er ook in de vorm van 2
covers die de setlist haalden. Eéntje, ‘Teenage kicks’ van The Undertones, in
een punky medley verpakt tussen 2 oude maar scherper dan voorheen aangesneden hits
(‘Jenny don’t be hasty’ en ‘New shoes’) en ‘Dream a little dream’ wat Nutini vreemd
genoeg toeschreef aan Cassy Elliott van The Mamas & The Papas maar
origineel van veel oudere datum is. Ten bewijze van de onvolmaaktheid (in al
zijn volmaaktheid) van Nutini had hij voor
het nummer zelfs twee pogingen nodig om het goed in te zetten maar dat maakte de magie er niet minder
om. Niet altijd even goed verstaanbaar – dat Schotse accent weet u wel - richtte
Nutini zich meermaals tot de zaal die naarmate het concert vorderde alsmaar
euforischer reageerde en ook in een geweldige bisreeks met o.a. ‘Iron sky’ en ‘Shine
a light’ het applaus alsmaar langer aanhield. So now I guess that it ends, baby/
So good luck / Thank you, and goodnight zong Nutini tot slot, zijn prima
begeleiders al de coulissen in gestuurd, helemaal in zijn eentje op het podium achter gebleven voor het wondermooie ‘Writer’.
In 120 minuten passeerde geen enkel zwak nummer, voelden we
onze aandacht geen moment verslappen en loste de avond al onze, met de jaren
dat Nutini op zich liet wachten, alsmaar hoger opklimmende verwachtingen in. En
niet met de intentie om uw FOMO barometer te laten exploderen: dit was het concert
dat we vriend én zelfs vijand gewoonweg cadeau hadden willen doen. Ook U ging
het Koninklijk Circus net als ons sprakeloos zijn buiten gewandeld.
No comments:
Post a Comment