Depeche Mode Sportpaleis/Antwerpen 23/01/2006

Ruim 20 jaar geleden zagen we de toen nog jonge DM op Rock Torhout. Van dat moment herinneren we ons vooral dat het “not done” was te outen dat je wel pap lustte van het electro viertal. Intussen is gebleken dat die attitude goed fout was want het verzamelde werk van de groep telt inmiddels tientallen klassiekers en ook met hun live-reputatie ging het doorheen de jaren alsmaar méér de goede kant uit. Het immense succes dat de groep ook vandaag nog kent viel ook af te meten aan de snelheid waarmee hun concert in A’pen uitverkocht raakte. Om er te kunnen bij zijn bleek het dus een terechte beslissing om vorige zomer bij de start van de voorverkoop meteen kaarten te bestellen. Het afkondigen van een nieuwe toer werd vergezeld van nieuw werk. Het eerste bewijsstuk hiervan, de singel ‘Precious’, klonk sterk verwant aan het ‘Violator’ geluid en dat stelde ons - geheel terecht - meteen gerust voor wat volgde op ‘Playing the angel’. Dit was opnieuw een DM-plaat die kon boeien van begin tot einde! Benieuwd dus wat het zou worden met DM live.
De avond begon in A’pen dan ook sterk met een koppel nieuwe songs ‘A pain that I’m used to’ en ‘John the revelator’ gevolgd door het oude ‘A question of time’. Dave Gahan jongleerde wederom naar hartelust met het microfoonstatief en greep de zaal van meet af aan bij de nek. Toch sloeg na dit fel openingstrio de sfeer wat om naar een brave luistersessie middels verzorgde versies van ‘Policy of truth’ en ‘Precious’. Ook bij ‘Suffer well’, ‘Macrovision’, ‘I want it all’ en het later in de set gestopte ‘Sinner in me’ bekroop ons datzelfde gevoel. Niet dat de aandacht verslapte maar het spreekwoordelijke vuur kwam maar niet in de buurt van de lont. Toen de setlist al ruim de helft had overschreden zette ‘I feel you’ de zaal weer in beweging om even later met ‘Personal Jesus’ en het massaal meegezongen ‘Enjoy the silence’ te hengelen naar bissen. Het haast integraal a cappella gebrachte ‘Shake the disease’ verraste ons waarna ‘Just can’t get enough’ op bijna griezelige wijze de originele singel versie benaderde. Het sportpaleis leek hiermee overduidelijk op zijn wenken bediend te zijn. Ook middels ‘Everything counts’ bevestigde DM nog maar eens dat het verleden lang niet voorbij is. Een verwachte apotheose met ‘Never let me down’ voelde wat dunnetjes aan want dit hadden we Gahan solo verwoestend weten neerzetten in Vorst 2 jaar eerder. Het was uitgerekend die herinnering die we maar niet uit ons hoofd kregen gedurende de ganse avond want wat Gahan daar had gepresteerd (en kort ervoor ook op Werchter) deed dit concert verbleken tot een wat obligate halte in een weliswaar goed geoliede toermachine van een topgoep.