Met 61 geprogrammeerde concerten leek het van bij de start al een verloren zaak. Kiezen is ook een beetje verliezen zegt men wel eens en dat bleek na afloop ook te kloppen. Nietemin prijs ik mij gelukkig te kunnen terugblikken op 25 volledige concerten verspreid over de 4 dagen. In dit aantal staken slechts een handvol teleurstellingen. In de marge sprokkelde ik her en der nog wat fragmenten en genoodzaakt tot het nemen van wat platte rust ook wat achtergrondgeluiden.
Het is ondertussen via allerlei media voldoende bekend dat de kwikthermometer in Werchter hoge toppen scheerde; daar hoef ik in dit verslag alvast niet over uit te wijden. Laat mij stellen dat goede bands ook in deze omstandigheden een weide of tent nog méér aan de kook kunnen brengen en het weer dus niet hoeven in te roepen als excuus.
Dag 1 leefde in grote mate toe naar de Red Hot Chilli Peppers. Het viertal heeft ondertussen een aardige hitcatalogus bij elkaar geschreven en dat rechtvaardigt zonder discussie de sterrenstatus waarin de groep zich bevindt. Niet dat wij daar enige boodschap aan hebben want we beperkten ons wat de Peppers betreft tot het slot van het concert. We vielen in op het eenzame hoogtepunt: gitarist John Frusciante die solo de cover “How deep is your love”(Bee Gees) bracht. Net ervoor hadden we The Streets gehad in de Pyramid Marquee. Geen verkeerde keuze zo bleek na afloop want zanger Mike Skinner tekende met sprekend (letterlijk) gemak voor het eerste tw-hoogtepunt. The Streets brengen een soulvolle variant op hip hop waarbij Skinner zijn teksten niet zingt maar afhaspelt. Gelukkig staat naast hem ene Leo die wel van een paar uitstekende stembanden is voorzien en die combinatie werkt wonderwel. De tent golfde gewillig mee op de tonen van “You never went to church” en “Blinded by the lights”. We stonden voor tw nogal sceptisch tegenover The Streets maar een overtuigend concert als dit brengt ons snel op andere gedachten.
Wat vroeger op de avond had de Schuer met Manu Chao ook voor wat instant festivalvertier gezorgd. Deze hapklare mengeling van latino, ska en punk (vaak alles in 1 nummer) ging er bij de massa in als ovenverse pistolets op een zondagmorgen. Wij konden ons echter niet van de indruk ontdoen dat Manu Chao in hetzelfde bedje ziek is als The Levellers: ambiance troef maar van enige verrassing is geen sprake meer. Bovendien rammelde de set links en rechts een beetje want het stelletje ongeregeld dat hem begeleidde musiceerde met een precisie die je vaak ziet aan een schiettent op de dorpskermis. Nietemin: een leuk tussendoortje.
De nacht was al een eind gevorderd toen de Black Eyed Peas bij ons de aanrollende slaap kwamen verdrijven. Deze hitmachine had enkele maanden terug in Vorst een knallend feestje gebouwd maar in Werchter sputterde de motor moeizaam naar de finish van dag 1. Een teleurstellende klankbalans en te veel ingestudeerde nummertjes tussen de groepsleden maakten van dit concert een enerverende brei. In verkorte versie goed voor op de MTV awards maar in Werchter een misser van formaat.
In de categorie achtergrondgeluiden vingen we nog Tool op die voor mij 1 uur lang mochten bewijzen dat metal ook kan gesmaakt worden vanuit een liggende positie. Het blijft mij een raadsel wat deze groep zo waanzinnig populair maakt: er werd vakkundig gemusiceerd maar zonder GPS geraakt een gemiddelde liefhebber van het genre niet aan het eind van een Tool-nummer. Er gaat een enorme dreiging van hun sound en performance uit maar enige opwinding levert het geheel niet op en dan misten we op de setlist hun groot prijsbeest ‘Prison sex’ nog. In de Pyramid Marquee mocht ook Roger Sanchez zijn ding doen maar toen we het gevoel kregen dat één van zijn platen al 10 minuten bleef hangen haakten we af. Het is nu net dat gevoel dat we bij een dj-set niet mogen krijgen.Dag 1 was niet méér dan een opwarmer voor het ganse tw-weekend. Het goede hieraan was dat we onze krachten wat konden opsparen voor het vervolg.
No comments:
Post a Comment