Helemaal in de sfeer van de verdraagzaamheid kozen we op 0110 voor een concert van P!nk in het Antwerpse sportpaleis. Deze uiterst kleurrijke dame bewandelt al zo’n 6 jaar een ongewoon parcours doorheen sterrendom. In tegenstelling tot vele generatiegenoten heeft dit blondje wel degelijk talent: ze zingt uitstekend, schrijft eigen nummers, danst voortreffelijk en heeft een gezicht waar menig karakterrol in vervat zit. Bovendien – lees er de interviews maar op na - heeft ze nog een mening ook. Kortom: als het met de muziek niet meer wil vlotten zijn er uitwijkmogelijkheden genoeg. De VDAB jobcoach zal er alvast niet veel tijd moeten aan besteden.
P!nk werd in Antwerpen voorafgegaan door het Duitse Lili (thuisbasis Keulen). Dit punkrock kwartet (3 dames + 1 heer) hebben in hun logo een poedel verwerkt en zo’n vervelend mormel durft wel eens te blaffen maar bang hoef je er zeker niet van te zijn. Zo was het ook met dit wegwerp groepje en hun concert.
Toen om half tien de zaallichten doofden ontvouwde zich een ruim anderhalf uur durend muzikaal en visueel spektakel dat, helemaal conform onze verwachtingen, meermaals naar adem deed happen. Er werd geopend met “Cuz i can” waarna met een puntig “Trouble” al meteen een eerste hoogtepunt werd genoteerd. Enkel jammer dat dit veruit het enige nummer uit “Try this” was (“God is a dj” bleef beperkt tot refrein en danspasjes). Het recente “Who knew” werd door P!nk vocaal moeiteloos naar een hoger plan getild en ook een potige versie van “I’m not dead” maakte een uitgebreid doktersonderzoek naar de fysieke status van mevrouw helemaal overbodig. Samen met “Just like a pill” bewees dit openingskwartier al snel dat P!nk haast synoniem staat aan het begrip catchy poprock song. Ik mag er niet aan denken een setlist te moeten samenstellen met zoveel aanstekelijk materiaal. Uit die overvloedige rijkdom haalde P!nk via een kostuumwissel uiteraard ook “Stupid girls”. Als ze op de ganse avond net iets te dicht in de buurt kwam van een videoclip in plaats van een live concert was het hier. Maar niet getreurd: de knipoog waarmee dit knappe nummer is gemaakt compenseert veel. De wervelende choreografie smeekte halverwege de set naar een adempauze en middels een akoestisch trio was hieraan smaakvol antwoord gegeven. “Redemption song” van Bob Marley opende de weg voor het ogenschijnlijk eenvoudige maar o zo mooie “The one that got away” waarna P!nk Antwerpen een lesje foute politiek gaf met “Dear Mr. President”. Wie nu net niet voor politiek naar het sportpaleis gekomen was, was eraan voor de moeite! Aansluitend kregen we ons sing-a-long moment met “What’s up”. Dit van de 4 Non Blondes geleende hitje (P!nk werkt graag samen met zangeres Linda Perry) zette moeiteloos 10000 kelen open wat de eerstvolgende editie van het nationaal zangfeest geheel overbodig maakte. Nu al publieks favoriet (en binnenkort op singel vermoeden we) “U & Ur hand” werd in het sportpaleis gebracht met de aanstekelijkheid van een brandende sigaret in de buurt van een benzinestation!
Al even aanstekelijk was P!nk in een strak aansluitend lederen pak (“18 wheeler”) en in mini-rok, éénvormig met de bubbelgum-pop van “Leave me alone (I’m lonely)”.
Je zou P!nk er ook kunnen van verdenken in een vorig leven circusartieste te zijn geweest. Ze liet zich tijdens het concert meermaals de hoogte in hijsen alwaar ze nog enkele bijkomende halsbrekende toeren uithaalde. Zo was het geval in slotsong “Get the party started” dat naadloos overliep in “Sweet dreams” van Eurythmics. Het nummer haalde de eindstreep van het concert met een confettiregen en vrouwe P!nk dook zwaaiend de coulissen in. Luttele seconden nadien floepten de zaallichten weer aan en wisten we ruim 20 minuten even niet meer wat zeggen.
Naar het schijnt (zie 2004) is dit ook verkrijgbaar in festivalverpakking. Wie zolang niet kan wachten kan nog terecht in onze buurlanden waar P!nk tot het einde van dit jaar op doortocht is.
No comments:
Post a Comment