Lokerse feesten 13/08/06

We zijn al jaren trouwe klant op de Lokerse Feesten en als men daar blijft doorgaan met hun immer attractieve programmatie zal daar de komende jaren geen verandering inkomen. Ook al zou het volgens sommigen afbreuk doen aan de beginprincipes van het festival: 11,30€ vragen voor een affiche met daarop de Stereo MC’s, Angie Stone en Paul Weller vinden wij geen volksopstand waard! Zelfs niet als geen van de drie de middelmaat overstijgt.
Maar laten we vooral niet te snel uitpakken met conclusies (of U stopt met lezen).
Goed en wel het polsbandje aan en de (vers geasfalteerde) site van de LF opgewandeld en een flinke dreun kwam in onze richting gewaaid: de Stereo MC’s. 10 jaar terug was dit Engeland’s grote hoop na de Happy Mondays maar intussen moeten we vaststellen dat de groep amper is geëvolueerd. De weliswaar aanstekelijke ritmes klinken als dertien in een dozijn en het gebrek aan live muzikanten op het podium werkt op een concertliefhebber als een lege fles testosteron op een tourwinnaar: die wil niet meer mee! En dit alles spijts een zéér gedreven frontman en aardig duo-achtergrondkoortje.
Als tussendoortje kwamen (zwangere)Mo & (dj)Grazz de wachttijd naar Angie Stone opvullen. Grazz draait de plaatjes, kan een flink potje scratchen en Mo zingt er bovenop. Best aardig maar ook hier weer een tikkeltje zonde dat Mo’s fenomenaal stembereik niet in dienst van een live band wordt uitgespeeld. Toch een eervolle vermelding voor “My life” uit hun CD “Fallin’ upon def ears” en het van Alicia Keys bekende “If I was your woman”.
Angie Stone kwam vervolgens bijzonder zelfverzekerd uit de coulissen gestapt: het leek een koud kunstje te worden om Lokeren even snel in te palmen. Helaas dacht de ondertussen aardig aangedikte massa (sorry Angie) daar anders over. Ook wij troffen in het geheel net iets te weinig weerhaakjes aan die van een soul/funk revue als deze een waar feest moet kunnen maken. Stone haalde voor Lokeren het beste materiaal uit haar drie albums (tegenwoordig op één verzamelaar verkrijgbaar) maar de band (min gitarist die verhinderd was) liet te veel slordigheden optekenen. Treffend voorbeeld was slotsong “Wish I didn’t miss you” die te snel werd gespeeld waardoor het ‘smoothy’ karakter van het nummer helemaal verloren ging. Onze heupen kregen er zowaar pijn van. Stone denkt eraan over te stappen naar de film en haar muzikale ambities voor onbepaalde tijd in te vriezen. Misschien zit momenteel dit plan al iets te veel in het kopje van La Stone en haar begeleiders.
Met de carriëre van Paul Weller is er tegenwoordig ook wel een vriesvak-vergelijking te maken. Goede songs lijken maar niet meer te willen ontdooien. Zijn laatste studioplaat “As is now” kan dan ook op geen enkel moment de test doorstaan met zijn vroeger werk. Niettemin opende hij met “From the floorboards up”, ten tijde van zijn release een straal genegeerd singeltje uit die laatste worp. Tot voor enkele jaren stond Weller onbetwist vooraan in onze kopgroep live-artiesten maar door deze matige passage in Lokeren geraakt hij wat achterop. De leeftijd (48) zit er misschien voor iets tussen maar we kunnen de werkelijkheid die zich liet aanschouwen in Lokeren niet tot dat ene element verengen. Weller en groep waren vroeger amper op foutjes te betrappen, speelden steeds beheerst en werden technisch steevast goed ondersteund. Tegenwoordig worden de teugels schijnbaar wat losser gelaten. Hoe ontspannen Weller ook musiceerde (en het publiek zelfs betrok!), door te veel buiten de lijntjes te willen kleuren met stuurloze solospots en een setlist op te hangen aan zwakker werk ging de spanning van het concert helemaal verloren. Gelukkig flakkerde de magie toch op in het felle “Running on the spot” (van The Jam uit 1982; album “The Gift”) en ook in het zéér mooie en lang niet meer live gebrachte “Above the clouds”. Met “Porcelain gods” maakte Weller nog eens duidelijk dat zijn beste solowerk geschreven werd in het midden van de jaren 90. Het aanstekelijke “Up in Suzes room”(uit “Heavy soul”) blijft het live ook goed doen en “In the crowd” (nog eens The Jam, nu uit ’78) geniet al enkele jaren van een vaste stek in s’mans live concerten. In de staart van het optreden stak Weller een weinig inspirerende versie van “Foot of the mountain”. Ruim 10 minuten lang werd er gezocht naar een passend slotakkoord wat bij ons het eindoordeel vroegtijdig vastlegde op de term ‘middelmatig’. Daar kon bis en all-time classic “Town called malice” niets meer aan veranderen. Hij of zij die het had gewaagd ons dit 10 jaar terug te voorspellen mocht meteen een schadeclaim verwachten in de brievenbus…