Ruim 20 jaar geleden zette George Michael middels een groots afscheidsconcert in het Londense Wembley stadium een punt achter hitmachine Wham! Vandaag – in groot contrast met toen (zelfs duimschroeven hadden niet geholpen) - durven we volle bekentenissen afleggen: we waren fan. Nummers als “The edge of heaven” en “Young Guns” maar vooral “Club Tropicana” dompelen ons - ook nu nog - helemaal onder in dat eighties-gevoel. En zeg nu zelf: “Last christmas” blijft tot nader order nog steeds de beste kerst-popplaat van de afgelopen 2 decennia. Nog enkele weken en het nummer wordt wéér massaal geplugd op de radio. Wij voelen de jingle bells nu al!
Toen George destijds de solo-toer op ging werd ons fan-gevoel alleen maar groter. Of het nu ging om het jazzy “Kissing a fool”, het hartverscheurende “Waiting for that day” of het lustopwekkende “Outside”; deze muziek had de kracht om onze mood van het moment te beïnvloeden. En geloof ons: slechts weinigen slagen daar in.
Met een inleiding als deze zal het U in geen geval verwonderen dat we er als de kippen bij waren toen de voorverkoop startte van wat het eerste concert van GM zou worden op eigen bodem. Niettemin hebben we het wat moeilijk met lang verwachte concerten. Eén avond moet plots jarenlang gemis ophalen en dat is voor een artiest niet altijd een goede pole-positie. Deze vrees bleek niet gegrond want openingsnummer “Waiting” maakte meteen grote indruk met slechts één enkele akoestische gitaar en het glasheldere stemgeluid van GM. Op de reuze grote videowall centraal op het podium (muzikanten in drie verdiepingen aan beide zijden) werd eerst de stem equalizer-gewijs weergegeven waarna de man zelf door de videowall heen het podium opkwam. Zelden waren we zo snel mee met een megaconcert. Het openingsnummer was voor één keer ook geen testfase voor de geluidsbalans; die zat verbazingwekkend meteen goed. Met zowel “Flawless” als “Fast love” zette GM het sportpaleis vervolgens helemaal in beweging. Wie een zitplaats had geboekt zal ongetwijfeld spijt gekregen hebben van de meerprijs. Met “Father figure” ging het tempo terug naar beneden; het uitgebreide achtergrondkoor mocht mee op de voorgrond voor wat een adembenemende versie zou worden. Dat GM een blik hits ging open doen verwonderde niemand maar dat velen van die hits jaren na datum nog steeds een collectieve samenzang uitlokken is op zijn minst opmerkelijk. Niemand hoefde zich daar ook schijnbaar voor in te spannen want zowel van de eerste stem als van de achtergrond vocalen (herinner U het fluorescerende duo Pepsi & Shirlie) van “Everything she wants” (Wham!) waren echo’s te horen tot achter in de zaal.
Deel 1 werd o.a. vervolledigd met een bewerkt “Praying for time” en eindigde via “Star people” in “Shoot the dog”. Een reusachtige Amerikaanse president verscheen op het podium, George zette de gulp open waarna een Britse hond overging tot de blow job van de dag.
Met deze scherpe analyse van de wereldpolitiek werden we wat verweesd achtergelaten voor een 20 minuten durende pauze die eerder aanvoelde als pure plagerij. “Faith” opende deel 2 op fabuleuze wijze: het nummer blaasde een zomerse frisheid doorheen het sportpaleis en dat op een doordeweekse novemberavond .
Wat reste was één lange finale met alleen nog hoogtepunten: een schitterend “Spinning the wheel” (voor ons een herontdekking van dit nummer), een ingetogen “Jesus to a child”, andermaal dansen met “Amazing”, “Outside” en (de geruststelling van George zelve voor alle bereidwilligen op openbare plaatsen) “I’m your man”. Het dak (en niet de broek)ging er af!
In de bissen mochten we nog eens helemaal verdrinken in “Careless whisper”, inclusief perfecte sax-solo.
GM live in Antwerpen: waar superlatieven tekort schieten!
No comments:
Post a Comment