Lokerse Feesten 08/08/07

Er gaat geen zomer voorbij of we zitten wel eens een avond in Lokeren. Het festival dat de naam van zijn provinciestad meekreeg heeft intussen een palmares bij elkaar geprogrammeerd waar vele beginnende organisatoren Pavlov’s gewijs van beginnen te likkebaarden. Met enkele ronkende namen hebben de Lokerse Feesten zichzelf de voorbije jaren trouwens geruisloos gepromoveerd naar de kop van de vaderlandse festivals. Als internationale naam geafficheerd staan op Lokeren heeft desondanks toch altijd nog iets dubieus: waarom miste men een uitnodiging voor de (nog) grotere evenementen. Met P!nk hoeft gelukkig geen twijfel worden gezaaid. Eén maand geleden passeerde ze nog op TW Classic en Lokeren leek zelfs even te klein voor haar toen de site in de loop van de avond hermetisch werd afgesloten voor nog méér geïnteresseerden. Met een 15000 koppig publiek aan haar lippen geplakt trok het concert zich zwierig op gang met de pure glamrock van “Cuz I can”. Na elf maanden haast onafgebroken toeren kreeg ook opvolger “Trouble” een verbazend gezwinde uitvoering mee: geen spoor van routine te bespeuren noch bij de gastvrouw (die uitgebreid het contact zocht met publiek en uiterst beweeglijk stond te wezen) noch bij haar begeleiders. In “Stupid girls” kregen Britney en Posh een pak voor de broek en met “Who knew” leverde ze een fonkelend pareltje af. Ronduit indrukwekkend was “Family portret”. Deze brok familieverzuring werd op een zo indringende wijze gezongen dat Lokeren collectief de krop in de keel kreeg. Alle gevoelige snaren gingen even later nogmaals aan het vibreren tijdens “Dear Mr. President”, haar ‘welgemeende f**k you ‘ aan het adres van Bush jr. Met “Try too hard”, het heftige “Last to know” en eerste bis “U & UR hand” ging het concert weer een versnelling hoger en klonk de groep overtuigd agressief. Niet gevaarlijk maar wel met pit. Dat het accent van P!nk’s muziek alsmaar meer op rock is komen te liggen zegt misschien ook iets over de verbreding van haar publiek. Tot voor enkele jaren was P!nk niet méér dan het zoveelste hitparadesterretje dat snel zou uitdoven. Intussen weet ze echter ook heel wat oudere jongeren aan te spreken. De knipoog waarmee ze sommige van haar nummers brengt (“Stupid girls”), het politieke statement dat ze niet uit de weg gaat (“Dear Mr. President”) of de muzikale verwijzingen die ze maakt (“Sweet dreams” van Eurythmics in “Get the party started”) zullen hier wel niet vreemd aan zijn. Maar bovenal verpakt ze dit alles in een opwindend concert dat in zaalformaat nog eens wordt opgevrolijkt met tal van visuele extraatjes (lees elders op deze blog) maar in Lokeren moeiteloos overeind bleef zonder. Het is vooral die vaststelling die van P!nk een echte grote maakt.
Voorafgaand aan P!nk mocht Lokeren zich opwarmen aan The Van Jets en Zornik. Het eerste viertal heeft er met ons stilaan een nieuwe fan bij. Na hun geslaagde openingstek op Werchter kreeg ook Lokeren een smaakvol setje slimme rocksongs gemarineerd in een platenkast van oudere datum. Jammer dat de groep geplaagd werd door stroompannes en na amper 40 minuten gedwongen werd het podium te verlaten. “Electric soldiers” klonk op die manier nogal ironisch.
Bescheidenheid is een relatief begrip met Koen Buysse van Zornik in de buurt. In Lokeren gedroeg hij zich alsof hij een tot de nok gevuld Koning Boudewijnstadion aan zijn voeten had liggen. Grote gebaren en een secondelange stilte om Lokeren voor hem te laten applaudisseren ging er voor ons zo over dat we er zure oprispingen van kregen. Bij “Goodbye” zakte onze broek haast af van zoveel pathos. Zonde van die twee klasseflitsen “The backseat” en “Scared of yourself”. Voor de rest was het geblaat troef.