The Police Sportpaleis/Antwerpen 8/10/07

Deze ochtend dwaalden onze gedachten af naar najaar 1980. Mijn prille muzikale interesse had zich op dat moment via “Grease” en Elvis Presley reeds een weg gebaand naar The Beatles. In de toenmalige Joepie (en eveneens in mijn van daaruit afgeleide plakboeken) werd in die tijd ook al ontzettend veel ruimte ingenomen door The Police. Voor het derde jaar op rij , en door even zoveel succesalbums, waren zij ongetwijfeld de belangrijkste groep op dat moment. Onze interesse hadden ze immers snel te pakken: opnames van een nieuwe plaat gingen steevast door op exotische locaties met zwembad (gezien in de Joepie!), hun ‘cool’ overtrof alle generatiegenoten en de muziek bevatte genoeg scherpe kantjes om niet voor mietje te worden uitgelachen. En trouwens: wie wil er als 10 jarige nu geen politieman zijn?
Nog geen drie jaar later gingen Sting, Summers en Copeland elk hun eigen weg. In ’86 werd voor het eerst de hoop op een reünie aangewakkerd met het uitbrengen van een verzamelalbum maar zelfs de tussenkomst van een koninklijk verkenner had de heren op dat moment niet kunnen overhalen om de draad weer op te nemen. Gevolg: het trio ging als ware legende de geschiedenisboeken in. Verhalen over concerten van hen kregen door de jaren heen een haast mythische bijklank (check gerust Pinkpop ’79). Wie er bij was kan door het na te vertellen makkelijk een school dertigers doen wegsmelten van afgunst.
Wat ruim 20 jaar verder de heren er toe gebracht heeft om weer de baan op te gaan is voor ons een volslagen raadsel. Het geouwehoer in interviews hoe gezellig het wel was toen ze elkaar voor het eerst in jaren weer terugzagen is aan ons niet besteed. Voor ons telt alleen die spraakmakende live reputatie en vooral wat daar is van overgebleven. Afgaande op opener “Message in a bottle” was van verval geen sprake. Deze roestvrije popklassieker kreeg een getrouwe versie mee die de krachtmeting met onze hoge verwachtingen moeiteloos won. Geheel onverwachts ging het meteen erna al voor de eerste maal fout op deze Antwerpse Flikkendag. Waar “Synchronicity II” in de bekende studioversie een brugje maakt en wat vaart meekrijgt zwakte de groep het hier wat af. “Walking on the moon” herstelde het evenwicht om even verder in “When the World is running down” uit te pakken met jazz rock ‘a la carte’. Met een ontstellend zwak “Don’t stand so close to me” en een zieltogend “Truth hits everybody” (op plaat punk rock uit het vuistje) was het concert nog niet halfweg en leek het al uit te doven nog voor het vuur er was ingekomen. Het trio “Every little thing”, “De Do Do Do De Da Da Da” en “Can’t stand losing you” bracht het concert enigszins terug op kruissnelheid maar helaas stonden even zoveel missers ernaast: “Wrapped around your finger” en vooral “Invisible sun” klonken zo ongeïnspireerd dat we al begonnen te denken aan de rit huiswaarts.
In de bissen kon enkel “So lonely” de schijn nog wat ophouden dat deze wedergeboorte enige levensvatbaarheid in zich draagt. Zowel een anorectisch “Next to you” (zie ook “Truth hits…”) als “Every breath you take” weekten geen euforische reacties meer bij ons los. Op enkele sporadische momenten na hadden wij niet de indruk dat hier een groep aan het werk was. Het geheel klonk ons onvoldoende coherent, het spelplezier niet gedeeld. Ook Andy Summers werkte danig op de zenuwen door songs te gaan inkleuren met spuuglelijke solo’s die eerder thuishoren in workshops voor gitaristen. Restte ons nog het indrukwekkende percussiearsenaal van Copeland. Leuk om te zien maar als de basis voor de nummers al op wankele benen staat geeft ook dit extraatje geen meerwaarde. Vele van de songs misten ook wel een achtergrondkoortje maar dat viel vermoedelijk buiten het budget gezien de ‘schamele’ ticketprijzen.
Met dit concert levert The Police vooral het bewijs af dat een reünietoer niet goed is om een mythe in stand te houden. Een duik in ons geheugen levert minstens twee Sting concerten op die méér indruk op ons hebben gemaakt dan deze Police avond. Dit kon toch de bedoeling niet geweest zijn?