Een concert gaan zien van de Canadese Tragically Hip is als een ouderwetse tombola: “Altijd prijs!”. In de Hip-archieven zoeken naar een teleurstellend concert is dan ook een opdracht voor echte volhouders. Zelfs een mindere avond met dit vijftal onderscheidt zich nog met sprekend gemak van de rest van onze concertkalender. In thuisland Canada bekleedt het vijftal een goddelijke status maar in Europa is hun succes eerder van bescheidener omvang. Met het album “Fully completely” (als U met The Hip wil beginnen, begin dan hier) stonden ze in 1992 aan de vooravond van de grote doorbraak maar het eigenzinnige karakter van hun gitaarmuziek liet dit in het verdere verloop van hun bestaan – ook al hebben we dit met lede ogen aangezien - niet toe. Een beetje zonde misschien dat uitgerekend nu hun meest toegankelijke plaat “World container” op de wereld is losgelaten. Het was die plaat die The Hip niet zonder trots kwamen voorstellen in een bijna volgelopen AB in Brussel. De avond werd ingeleid door het Nederlandse Racoon. Over enkele weken trekken deze heren naar Amerika voor een toer met The Lemonheads en ter voorbereiding mochten ze wat warm spelen in het voorprogramma van The Hip. Hun half uurtje was te kort om echt te imponeren maar een song als “If you know what I mean” sprong er echt wel uit. Elders hoorden we vooral echo’s van REM maar van echo’s alleen worden nu eenmaal geen wereldplaten gemaakt.
De kunst bestaat er immers in iets te doen wat niemand anders beter doet, een lesje dat niet moet geleerd worden aan The Tragically Hip. Al 2O jaar brengt dit groepje in ongewijzigde bezetting een variant op gitaar rock die moeilijk onder één label te vatten is. We horen, op een bedje van zompige gitaren, grofkorrelige songs die, meer dan een gemiddelde visvijver lief is, boordevol weerhaakjes zitten. De groep heeft, naast 4 feilloos op elkaar afgestemde muzikanten, een charismatische zanger (Gordon Downie) die door allerlei bizarre expressievormen laat vermoeden dat de farmaceutische industrie weer nieuwe proefpersonen heeft gerekruteerd. Geen wonder dus dat het concert in de AB een gevleugelde start nam met nieuweling “Lonely end of the rink” gevolgd door “Music @ work”. Downie liet zich de warme ontvangst welgevallen waarna met een verschroeiend “Grace, Too” het kookpunt van dit concert al vroeg werd overschreden . Vaste waarde “Courage” klonk 15 jaar na release alsof de groep het pas die namiddag had bedacht tijdens de repetitie en “Ahead by a century” – met Downy’s mooiste paar stembanden - werd als een ware ‘classic’ netjes in het midden van de set geparkeerd. Op de nieuwe plaat is, nogal ongewoon voor The Hip, blijkbaar lang(er) nagedacht over de arrangementen. Zo kreeg de piano – het ontbrekende instrument in Brussel - bij de opnames een prominente rol toebedeeld. Live werd dit bijgevolg wel gemist in “Yer not the ocean” en vooral “World container”, een opmerkelijke song met een vleugje Guns & Roses erin (“November rain” heeft er eventjes naast gelegen).
Ook “Fully completely” en “New Orleans is sinking” wogen in hun live-versie weer zwaar door. In de tweevoudige bis stak ook nog eens het onvermijdelijke “Blow at high Dough” om het eindoordeel finaal op ‘uitstekend’ vast te leggen. En zeggen dat ze nog veel beter kunnen…
No comments:
Post a Comment