Joss Stone Lotto Arena/Antwerpen 2/11/07

April laatstleden mocht Joske 20 kaarsjes uitblazen. Een voorlopige tussenstand in haar nog prille carrière zal ook u naar adem doen happen: met reeds drie albums achter haar naam loopt de teller ergens tussen de 7,5 en 10 miljoen verkochte stuks. Wie had dit kunnen voorspellen toen ze in 2001 als 14-jarige de revue passeerde in de BBC talentenjacht ‘Star for a night’ en aldaar het publiek deed verstommen met een versie van de Donna Summer kraker “On the radio”. Momenteel is de Britse jongedame op rondreis door Europa ter promotie van haar derde en naar onze bescheiden mening zéér onderhoudende plaat “Introducing Joss Stone”, zoals ze zelf beweert “de eerste plaat die echt helemaal van haar is” (vandaar ook de titel). We zijn al reuze benieuwd welk promopraatje we de volgende keer zullen horen want als we ons niet vergissen beweerde Stone net hetzelfde bij de release van haar vorige plaat. Een beetje vreemd toch dat ze dit blijft zeggen want het bevestigt alleen nog meer de hypothese dat anderen bepalender zijn voor haar carrière dan Stone zelf. Met of zonder scherp toekijkende entourage, wij zijn alvast overtuigd van de klasse die juffrouw in huis heeft en dit zelfs van bij haar eerste plaat “The Soul Sessions”. Daarop – de titel dekt volledig de lading - brengt ze een genre dat ons zeer genegen is: soul in zijn puurste vorm. Misschien is het daarom wel dat we met een iets kritischer oor in de stoeltjes op het middenplein van de Lotto Arena (kleine broer van buur Sportpaleis) plaatsnamen. Dat gestoelte was trouwens al een eerste misser van de avond want Stone verhoudt zich tot dansmuziek als warmte tot een haardvuur. Misschien diende dit manoeuvre van de organisatie er wel voor om het bezoekersaantal groter te doen lijken dan het in werkelijkheid was? Eenmaal het concert aanving veerde iedereen echter rechtop maar van dansen was nog geen sprake. De eerste heupbewegingen vielen pas op te merken als het derde nummer “Super duper love” werd ingezet. Het geluid in de Lotto Arena gaf alle voorrang aan de indrukwekkende stem van Stone. In haar rug musiceerde een technisch zéér onderlegde maar voor het geheel ietwat te gladde begeleidingsband. Pas in “Victim of a foolisch heart” vielen alle puzzelstukjes mooi samen. Eventjes vergaten we het beton van de Lotto Arena en waanden we ons in het New Yorkse Apollo theatre. Stone kreunde als een zwaar getormenteerde ziel, ging met haar stem helemaal tot op de bodem terwijl de muzikanten (met de saxofonist op kop) het nummer op magistrale wijze inkleurden. De man van het licht zorgde intussen voor een passende sterrenhemel. De spot ging ook meermaals naar het driekoppig achtergrondkoor. Namen hebben we niet weten te traceren maar in elk van hen huisde een excellent paar stembanden. Toen Stone even de zang aan het mannelijk lid van het trio doorspeelde zouden we er flinke bedragen hebben op verwed dat diens moeder ooit nog in de buurt zal hebben gestaan (of gelegen) van Al Green. Uit de nieuwe plaat ( kort samengevat: Joss goes r’n’b) kregen we zoals verwacht een flinke hap voorgeschoteld. Aankomende singel “Baby, baby, baby” en “Girl they won't believe it” (hedendaagse motown) charmeerden nog het meest, “Tell me what we're gonna do now” is best een aardig nummer maar voelde live wat loom aan. Op die manier ging de vaart van het concert iets te makkelijk verloren ook al heb je een grote hit als “You had me” bij de hand. En vaart verliezen tijdens een (veel te korte) set van amper zestig minuten kan tellen als afknapper. Stone keerde weliswaar nog terug voor een kwartiertje bissen maar dat legde het eindoordeel voor de avond niet waar we het hadden gewild. De stem en het talent is er maar live mag het, al zeker qua tijdsduur, ietsje meer zijn. Als deze dame woord houdt met haar aankondiging op ‘één’ en ooit vroedvrouw wordt, beloven het op die kraamafdeling alvast soulvolle bevallingen te worden. Hopelijk trekt ze daar ook niet standaard de deur achter zich dicht na 1 uur en 15 minuten arbeid.