Met dit jaar 130000 bezoekers en alweer een rij toppers om u tegen te zeggen blijft het succes van de Lokerse Feesten gestaag groeien. De formule blijft inmiddels ongewijzigd: drie concerten per avond en een dj-set voor de plakkers na afloop. De toegangsprijs blijft in verhouding tot wat wordt aangeboden zéér democratisch. In voorverkoop gaat het van 10 tot 25€ naargelang de grootte van de topper. Kijk maar eens in uw winkelkarretje wat u voor zo’n bedrag tegenwoordig meeneemt in de supermarkt.
Op de laatste avond van de tiendaagse kregen we Bostons fijnste trio Buffalo Tom voorgeschoteld. In 1994 beleefde de groep een echt topjaar: singels die niet van StuBru weg te slaan waren en een welverdiende stek op Werchter. In 1998 loste de groep nog een plaat maar nadien bleef het stil. Twee jaar geleden was er plots weer teken van leven. De groep kreeg een uitnodiging voor Cactus in Brugge en het jaar daarop leverde de hernieuwde start zelfs een album op: “Three little pieces”. Met slechts twee concerten op hun zomeragenda was het ditmaal geen toeval dat de groep in Lokeren nogal slordig voor de dag kwam en slechts in een handvol nummers (“Summer”, “I’m allowed”, “Tailights fade” en “Tree house”) echt schitterde. Een weinig geestdriftige ontvangst van het publiek zorgde bovendien bij de groepsleden al gauw voor wat wrevel. Slechts 5 vingers gingen in de lucht toen zanger Bill Janovitz vroeg wie hun album “Let me come over” in huis had. “Toch goed voor een gouden plaat in België?” grapte Janovitz terug maar ook dat leverde geen lachers op. Acht uur op de kerktoren, een stralende zon op hen, een wat ongeïnteresseerd Lokeren en een nonchalant spelend Buffalo Tom. Met deze elementen is een eervolle vermelding het hoogst haalbare. We hadden hen nochtans méér gegund.
Alanis Morissette was op deze avond de grote publiekslokker. Ook bij onze noorderburen was het nieuws van haar passage in Lokeren duidelijk doorgekomen te merken aan de vele gele nummerplaten in een straal van 5 kilometer rond het festival. Net voor de Canadese opkwam kreeg de volle kaai eerst nog het traditionele festivalvuurwerk te zien maar éénmaal de laatste vuurpijl de Waaslandse hemel was ingeschoten was het op een volgende knaller lang wachten… . Nu al 12 jaar na het succes van “Jagged little pill” moet Morissette immers nog steeds de singels uit die plaat als kapstok gebruiken om een concert lang de aandacht vast te houden want het overige materiaal is inmiddels al lang veroordeeld tot een leven in de anonimiteit. Ook op haar nieuwe worp valt het speurwerk naar songs die het verschil kunnen maken gauw stil. Het in Lokeren gebrachte “Citizen of the planet” had neigingen naar gothic metal; helaas een genre waar we sneller buikkrampen van krijgen dan van een bord bonen in tomatensaus. Dat het met verbouwingen al eens slecht kan aflopen (onze aannemer hoeft zich hier niet geviseerd te voelen) werd ten overvloede geïllustreerd door “You ought to know”. De scherpte van het origineel was nog verder weg dan onze atleten van een olympische medaille in Peking. “Hand in my pocket” was van hetzelfde laken een pak, alleen de mondharmonica van Alanis kwam ongeschonden uit de geforceerde poging om het nummer nieuw leven in te blazen. Ondanks het spetterend vuurwerk dat er aan voorafging was dit een concert met de kracht van een trekbommetje.
Erfgoed is ‘in’ dus lanceerde de Brusselse AB vorig jaar hun ‘Rewind’-project waarmee ze klassieke platen uit de Belgische rock terug (live) onder de aandacht willen brengen. Voor hun eerste uitgave waagden ze zich al meteen aan een heuse reünie met het album “Royalty in excile” van The Scabs. Met drie maal een uitverkochte AB en veel pers en mediabelangstelling mocht het woord ‘revival’ dan ook zonder schaamte in de mond worden genomen. Dat The Scabs ook nog eens op de festivals zouden passeren leek een logisch gevolg. In Lokeren konden we na afloop van hun slotconcert alleen maar vast stellen dat de groep in hun herenigde vorm blaakt van gezondheid.
Enkele slordigheden aan het begin van het concert (Swinnen zong twee keer dezelfde strofe in “You don’t need a woman”)vegen we met plezier onder de mat want vanaf “Litlle lady” evenaarde de groep het samenspel van een Siamese vierling. Dany Caen en Patrick ‘Laatste Show’ Riguelle fungeerden als achtergrondkoor en legden in deze hoedanigheid een vlekkeloos parcours af. Mede dankzij hen overklaste een nummer als “Medicine man” zelfs de plaatversie. Ook Jan ‘Hallo’ Hautekiet stond, net als in de gouden jaren, opnieuw mee op het podium; in eerste bis “Barkeep” zelfs helemaal alleen met Swinnen. De groep leverde in Lokeren hits per strekkende meter af: “I need you”, “Time” en “Hard times” klonken in hun gereanimeerde versie zelfs beter dan in pakweg 1992. Ook “Crime Wave (“over slechte vrouwen”) en “Medicine man” (“over drugs”) lieten in Lokeren een verre van gedateerde indruk na. “Matchbox car” uit het legendarische mini-album “Here’s to you gang”, een ferme lap eighties new-wave, klonk in Lokeren zo vers als een ei in het kippenhok. Niet slecht voor een nummer van 25 jaar oud! Zelfs het tenenkrullende Engels van Swinnen , vroeger maar al te vaak de zwakste schakel in het geheel, haalde het concert op geen enkel moment onderuit. Ook met de teksten van Swinnen zit een Pulitzerprijs er wellicht niet in maar dat belette ons en tienduizend anderen er niet van woord voor woord mee te zingen. De revitaliserende werking van deze reünie overtrof de werking van vele dagcrèmes: The Scabs vertoonden in Lokeren geen enkel rimpeltje en bewezen eigenlijk nog lang niet toe te zijn aan een plaatsje in een vergrijsde eregalerij.
No comments:
Post a Comment