Er breekt een interessante tijd aan voor groepen die de pensioengerechtigde leeftijd zullen bereiken. Er staan immers jongere replica in de wachtzaal te trappelen om de rol over te nemen. Neem nu The Australian Pink Floyd Show (APFS): in enkele jaren tijd zijn ze in die mate een begrip geworden in het live circuit dat de roep om een reünie van de echte Pink Floyd alsmaar stiller is geworden. Sinds eind vorig jaar zijn deze Aussies alweer de baan op, ditmaal met de integrale uitvoering van “The Wall”.
Dit dubbelalbum uit 1979 bevat enkele onuitwisbare classics maar is in zijn geheel niet meteen een hapklare brok. In de live uitvoering wordt dus best wat beeldmateriaal voorzien om “de muur” tot zijn volle recht te laten komen. Het verhaal handelt over een bejubelde rockster op de rand van krankzinnigheid. De man is echter de resultante van een vertroebelde jeugd en heeft zichzelf gaandeweg achter een gigantische muur geïsoleerd. Aan het eind (ook in de Alan Parker film adaptatie uit 1982) breekt hij terug door die muur. The APFS kreeg het in Antwerpen voor mekaar om de 80 minuten durende conceptplaat quasi perfect na te spelen. Wie de ogen sloot waande zich ongetwijfeld in een concertzaal met de echte Pink Floyd. Zeker in de fenomenale bisronde (met o.a. “Shine on your crazy diamond”) was de replica enkel mits microscopisch onderzoek nog van het origineel te onderscheiden. Met een 10 mans bezetting was er dan ook voor gezorgd om geen enkel muzikaal detail over het hoofd te zien. Voor een immense muur (van piepschuim) alsook voor enkele opblaaspoppen was de Elisabethzaal jammer genoeg te klein maar het reusachtige doek achter de groep liet gelukkig flink wat hamers voorbij marcheren. Het leek wel alsof de Australiërs voor beeldmateriaal waren gaan aankloppen bij de echte Pink Floyd. Ook enkele geluidsfragmenten en het Islington Green School Choire in “Anther brick in the wall (II)” leken wel van de originele band geplukt. Enkele jaren terug mocht de groep nog spelen op het verjaardagsfeest van David Gilmour dus de deal lijkt me méér dan waarschijnlijk daar beklonken.
In deel 1 was het verwachte eerste hoogtepunt weggelegd voor “Another brick (part II)”. Kort voor de pauze (voor vinylfanaten het moment om van plaat 1 naar plaat 2 te gaan) zette de nepgroep een messcherp “Young lust” neer. De muur ging 360 ° dicht bij “Goodbye cruel World” en dan was het tijd voor koffie. Deel 2 opende fraai met “Hey you” maar oogstte vooral met “Comfortably numb” veel bijval. Iedereen veerde recht uit het pluchen gestoelte van de Elisabethzaal toen gitarist Damian Darlington aan het einde van zijn solo was aanbeland. Ook “Run like hell” (met groen laser licht) kon op veel bijval rekenen. In de bissen was het eerst duimen en vingers aflikken bij “Shine on your crazy diamond” waarna de overleden Rick Wright geprojecteerd werd terwijl in zijn “Great gig in the sky” twee uitstekende achtergrondzangeressen voluit mochten gaan. Ook oud lid Syd Barrett kreeg zijn ‘gedenkplaatje’ met een intens mooi “Wish you were here”.
Doorgaans wordt een kopie niet met hetzelfde respect behandeld als het origineel maar voor deze Australische surrogaat Floyd van superieure kwaliteit mag U een uitzondering maken.
No comments:
Post a Comment