U2 Koning Boudewijn Stadion 23/09/10

Ondanks een val eerder dit jaar, kortelings na zijn vijftigste verjaardag, raakte Bono toch tijdig fit voor een tweede Europees rondje van U2’s 360° toer. Die ging vorige maand van start in Turijn en wat vorig jaar niet mogelijk kon worden gemaakt gebeurde nu wel: concerteren in Brussel. Voor de beide data gingen bijna een jaar geleden zowat alle kaarten in voorverkoop al de deur uit. De tickets voor het Koning Boudewijn stadion (KBS) werden lange tijd in de kluis gehouden en gingen pas vorige maand de post op. Men wou volgens de organisatie malafide verhandelaars ervan wat stokken in de wielen steken. Desalniettemin circuleerden de voorbije dagen toch weer heel wat (valse en echte) tickets op tal van sites. Ook opvallend: wie een dure zitplaats wou kon nog tot vorige week via de officiële kanalen aan een kaartje geraken.
Aan het vormelijke van de concertreeks, met de inmiddels alom bekende klauw, is in vergelijking met vorig jaar natuurlijk niets veranderd. In dat decor – vreemd genoeg niet helemaal centraal opgesteld in het KBS - mocht vroeg op de avond het Amerikaanse Interpol een reeds aardig gevuld Boudewijn stadion opwarmen. Dat lukte maar ten dele. De groep kreeg nochtans een lovenswaardig geluid mee, kon zichzelf in megaformaat afbeelden op de U2-schermen en brengt met donkere wave/post-punk het soort muziek waar Vlamingen bijzonder gevoelig voor zijn. Het succes van onze eigen (Interpol kloon) Customs is in deze context misschien exemplarisch . Het ontbrak de groep echter (eventjes “Evil” niet meegerekend) aan voldoende songs die zo’n locatie als het KBS aankunnen. Een concert in een volle AB met prima songs van het kaliber “Lights” en “Barricade” zouden deze New Yorkers vast beter naar hun hand weten te zetten.
Na het slotakkoord van Interpol – het stadion merkte nauwelijks hun aftocht – volgde een zenuwslopende pauze van 60 minuten die op de tonen van Bowie’s “Space Oddity” werd afgerond en de intrede van U2 inluidde. Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. (namen die stilaan door half Vlaanderen zonder nadenken kunnen worden afgehaspeld) wandelden via de begane grond – uiteraard in een goed afgeschermde “straat” – richting podium. De 70000 die het stadion vulden gingen nog voor er één noot gespeeld was al collectief uit hun dak. Het concert trok zich badend in vol stadionlicht op gang met “Return of the stingray guitar”, niet echt een volwaardig nieuw nummer als u het ons vraagt maar méér eentje die dienst deed als ultieme soundcheck voor de perfecte doorstart met “Beautiful day”. Ook al hing er een pak regen vallensklaar (Bono zou tot drie keer toe “Singing in the rain” inzetten), geen mens die er zich op dat moment over bekommerde. De vraag of de groep zichzelf zou hebben verleid tot wissels in de setlist in vergelijking met de avond ervoor kreeg op donderdag al vroeg een positief antwoord. Niet “I will follow” maar wel “New year’s day” refereerde een eerste maal naar de roemrijke jaren tachtig waarin de melodieuze gitaargalm van The Edge een prominente rol had. Niemand die het sindsdien, bij straffe van gerechterlijk vervolgd te worden vrezen we, ooit al heeft aangedurfd daar een copietje van te nemen. De groep trok vervolgens een blik hits open dat een gewillig stadion al vroeg op de knieën kreeg. “Get on your boots” en “Magnificent” kwamen live stukken beter uit de verf dan op plaat, “Mysterious ways” had het effect van een sensuele verleidingstruc , “Elevation” is relevante U2 voorbij de milleniumwissel en met “Untill the end of the World” zette U2 nog eens het baanbrekende “Achtung baby” in de kijker.
Voor wie ver van het podium af stond of neerzat in de tribune ontsnapte niets aan het oog door het vernuftige ronde videoscherm dat onderaan de klauw was bevestigd. Voor het legertje fans dat vroeg op post was in Brussel en tegen het podium stond geplakt doken groepsleden meermaals bij hen in de buurt op via lange loopbruggen.
U2 trachtte daarmee, meer dan welke andere stadionact ooit, voor iedereen de afstand zo klein mogelijk te houden. Ook het meezingeffect dat “I still haven’t found” en “Angel of Harlem” in Brussel teweegbracht was, ondanks de wat nonchalante uitvoeringen, qua sfeerschepping zeker een voltreffer, misschien wel sterker nog dan al het hoogtechnologisch vernuft dat nodig is om een U2-show als deze te laten voltrekken. Toch iets om eens over na te denken… Het inschuiven van “Bad” in de set, ten koste van een nieuw nummer, was een meesterzet. Dit jaren 80 mo(nu)ment dat zo sterk verankerd is geraakt aan het Live Aid gebeuren kreeg in Brussel een gepassioneerde versie mee die het origineel tot ordinaire demo herleidde. Het was ook vooral hier en in het latere “Miss Sarajevo”, waar de zangpartijen van Pavarotti dienden te worden overgenomen, dat de stem van Bono een verpletterende indruk maakte.
Met “In a little while”, het wat apatisch onthaalde “If I don’t go crazy” (in remix versie) en het politiek bewogen maar door Brussel onbewogen beleefde “Walk on” kende het concert ook enkele dipjes die we gelukkig met “Vertigo”, “City of blinding lights” en het aan Marten Luther King opgedragen “Pride” ruimschoots gecompenseerd zagen.
Het KBS leek tegen de klok van half twaalf en met al flink wat regen over zich te hebben gekregen een beetje te zijn uitgeteld want de bisronde die er op dat moment aankwam kreeg er ondanks een als golven over het stadion uitgerold “Where the streets have no name” nog moeilijk vaart in. Zelfs het verrassende “Hold me thril me kiss me” veranderde daar niets meer aan. Gelukkig dat Bono voor “Moments of surrender” nog gevolg kreeg op zijn oproep om massaal de gsm te laten oplichten of het concert zou als een ineengezakte pudding zijn geëindigd.
Het wat makke slot veranderde echter niets aan wat we al dachten voor de bisronde. Ondanks dat deze U2-toer vooral qua vorm veel de pers had gehaald was het in de feiten te Brussel – met een groep die haast onafgebroken sterk stond te spelen - toch de muziek die gedurende bijna twee en een half uur het concert deed schitteren en de connectie tussen muzikanten en publiek wist te maken. Eigenlijk wel een hele geruststelling dat het zo is uitgedraaid...