Nauwelijks een jaar na de reünie van Blur kwam er dit voorjaar met “Plastic Beach” al een nieuw album van zanger Damon Albarn’s hobbyclubje Gorillaz. Dit project kan bezwaarlijk nog gezien worden als een hobbyclubje want de verkoopcijfers (van hun 3 platen) lopen intussen ergens in de miljoenen. Sterker nog: Albarn heeft van Gorillaz een wereldwijd begrip weten maken dankzij een uiterst creatieve samensmelting van beeld (de gekende cartoonfiguurtjes als fictieve muzikanten) en tal van muzikale stromingen als hip hop, (brit)pop, soul, dub en reggea. Daar waar de groep aanvankelijk geen gezicht van vlees en bloed had en slechts beperkt live speelde en zich vooral via die cartoonfiguurtjes en clips aan de wereld voorstelde treed Albarn nu nadrukkelijker op de voorgrond met een heus live concept in een zeer uitgebreide bezetting (strijkers inclusief). Albarn slaagde er niet alleen in reeds tal van gastmuzikanten naar de studio te lokken voor de opnames maar kreeg van dat indrukwekkende lijstje nu zelfs ook enkele ronkende namen mee op tournee. Zowel Mick Jones en Paul Simenon (respectievelijk gitaar en bas van The Clash) als Bobby Womack en De La Soul gaven present in Antwerpen donderdag laatstleden. De La Soul kreeg zelfs één van de twee voorprogramma’s toegewezen waarin ze maar al te graag een bomvolle en zeer enthousiaste Lotto Arena trakteerden op een salvo van oude hitjes. Het procedé leek gemakkelijker dan sudoku voor beginners: de draaitafel speelde vaak op automatische piloot, de heren rapten vloeiender dan wij spreken kunnen en wanneer ze zich met een “make some noise” tot de zaal richtten werden ze op hun wenken bediend. Niet echt vernieuwend of baanbrekend maar als opwarmer hoogst efficiënt moeten we toegeven.
Dat het visuele aspect sterk zou worden uitgespeeld tijdens het Gorillaz concert lag in de lijn van onze verwachtingen. De aandacht werd dan ook van meet af aan naar het gigantische scherm achter de groep afgeleid zonder echter de muziek weg te drukken. Daarop verschenen bij aanvang 2D, Russel, Noodle en Murdoc net voor het “Orchestral Intro” van de laatste plaat. Een 10-koppig blazersensemble en (van op het scherm) Snoop Dogg kregen bij “Welcome to the plastic beach” het soort onthaal vergelijkbaar met wat ze in het NVA partijbureau alleen horen als Bart De Wever de leden toespreekt. Albarn liet bij zijn eerste tussenkomst met het publiek weten dat hij er in Antwerpen na drie avonden Parijs bij het ontwaken om 2 uur in de namiddag niet veel zin in had maar dat hij, met zoveel goede vibes in de zaal, inmiddels op andere gedachten was gekomen. En het dient gezegd: als het concert al gewoon goed was dan werd het vooral bijzonder dankzij een zaal die er, we willen niet weten dankzij wat voor spul dan ook, geweldig zin in had. “Stylo” met niet voor het laatst een glansrol deze avond voor Bobby Womack ging het boekje in als een hoogtepunt evenals “Rhinestone eyes” en ook de door Albarn/2D schitterend gezongen “On melancholy hill” en “Last living souls” . Dankzij de immense live bezetting klonken heel wat songs een stuk gelaagder dan op plaat. Vooral het recente materiaal van “Plastic beach” verscheen in Antwerpen voorzien van poten en oren en won in hun live uitvoering op die manier toch wat aan spankracht. Toen een school kleurrijke kwallen over het scherm dartelden waren geen nieuwe paddo’s aangevoerd maar zat de groep middenin een gezapig “Superfast jellyfisch”. Met opvolgers “Empire ants” en “Broken” belandde het concert na een sterk openingshalfuur toch wat in de middelmaat. Ook “El manana” wist ons slechts met beeld erbij te boeien en “November has come” zat in een iets te drammerig straatje. Even vreesden we dat het beste van de avond achter ons lag maar het concert raakte gelukkig terug op kruissnelheid met “Dirty Harry”, “Dare” en het als verfrissend intermezzo onthaalde Lebanese National Orchestra for Oriental Arabic Music dat “White Flag” mocht inzetten. Ongelooflijk hoe een al licht kolkende Lotto arena de darbuka met veel enthousiasme wist te onthalen. “Glitter freeze” stond bol van de bassen (een kenmerk van de avond dat niet iedereen wist te smaken) maar loodste de bijna 8000 toeschouwers gezwind naar de bissen. Daarin waren rolletjes weggelegd voor De La Soul (“Feel good Inc.”) en nog eens een indrukwekkende Bobby Womack (“Demon days”). Het concert eindigde daarmee, net als vele aanwezigen vermoeden we, op een geweldige ‘high’.
De slotzin voor dit stuk was dan ook nog nooit zo snel gevonden. We hadden hem bij het buitenkomen al meteen te pakken. Waar was het feestje… ? DAAR WAS DAT FEESTJE!
No comments:
Post a Comment