The National Den Atelier/Luxemburg 19/11/10

Het zag er lange tijd naar uit dat we concertjaar 2010 flink tegen onze zin gingen moeten afsluiten zonder The National te hebben gezien. Het risico op een minder relevant jaaroverzicht leek ons daardoor gevoelig groter. Voor het concert in de AB (morgenavond) was de vraag naar tickets veel groter dan het aanbod – we visten dus lelijk naast het net - en ook hun concert op Pukkelpop ging aan ons voorbij wegens andere (vakantie)plannen. Er zat niets anders op dan op zoek te gaan naar een haalbare buitenlandse afspraak met het in opmars zijnde vijftal uit Ohio . In het toerschema viel ons oog al gauw op ‘Den Atelier’, een zaal met de capaciteit van een halve AB, in het slechts 250 kilometer van ons verwijderde Luxemburg. Een boeking van (toen gelukkig nog beschikbare) kaartjes en de praktische schikkingen voor de avond zelf waren zelden zo snel geflikt.
Met “High violet”, het vijfde en meest succesvolle album tot nog toe, heeft de populariteit van de groep een hoge vlucht genomen de voorbije maanden. Ook al zijn de songs geen typevoorbeeld van vlot beluisterbare popsingels – meefluiten is al helemaal geen optie - toch vinden “Bloodbuzz Ohio” en “Anyone’s ghost” al bij al vrij makkelijk gehoor bij een groot publiek. In Den Atelier werden deze nummers, veelzeggend over de kracht ervan, overigens haast woord voor woord meegezongen. Het publiek, voor een groot deel bestaande uit “overgelopen” Vlamingen, liet zich qua respons dan ook niet onbetuigd. The National, ondanks hun langzame groei toch al wat publieksomvang gewoon, liet zich oprecht charmeren door de door euforie bedwelmde kleine zaal en speelde uitermate beheerst en met de geestdrift van een groep die – hoe klein ook – deze slag in Luxemburg absoluut wou winnen. Het concert opende met een hoogtepunt (“Runaway”), eindigde met één (“Vanderlyle crybaby geeks”) en kende tussenin niet één moment van terugval. We moeten toch al een eindje achterom kijken sinds we dat nog hebben voorgehad. Zanger Matt Berninger mag dan al versleten worden voor rare kwiet, wij zagen vooral een begenadigd frontman die tussendoor zelfs in staat bleek te zijn om het concert van een extra laagje humor te voorzien. Zo vertelde hij ooit nog voor “business” in Luxemburg te zijn geweest, nam hij even later –gezien de overweldigende ontvangst – Luxemburg even voor Brussel en verwees hij voor het schrijven van één van de oudere songs naar een tijd toen hij nog een “echte lul” was. In de bissen (tijdens een werkelijk verpletterend “Terrible love”) ging hij zelfs op wandel door de volgepakte zaal. Als hij deze zelfde stunt ook in gedachten heeft voor de grotere zalen houden roadies voor een volgende wandeling best een draadloze microfoon achter de hand. Eigenlijk behoefde dit concert helemaal geen stunts van die orde om ons in de ban te houden, dat gebeurde met pure schoonheid (“Afraid of everyone”, “Daughters of the Soho riots”), voortreffelijke samenspel (de gebroeders Dessner op gitaar mogen hier niet onvermeld blijven) en een pak songs die stuk voor stuk hengelen naar het predicaat van klassieker (“Mistaken for strangers”, “Fake empire” en een magistraal “Sorrow”). Voor het slotnummer plaatste de groep zich op de rand van het podium en zette onversterkt een adembenemend mooi “Vanderlyle crybaby geeks” in. Niet alleen het nummer zelf maar ook het applaus dat daarop volgde zal ons nog lang heugen. Er aan terugdenken is koude rillingen voelen.
Wie zich nu, na het bovenstaande te hebben gelezen, niet als de bliksem rept naar een voorverkoopkanaal waar kaarten worden aangeboden voor het concert in Vorst, februari volgend jaar, begaat een gigantische vergissing; één waar u over enkele jaren waarschijnlijk niet graag aan zal herinnerd worden. Een groep als The National zal de komende jaren vermoedelijk nog vele malen pieken maar we durven er gif op innemen dat dit weleens het punt in het bestaan van de groep kan worden waarnaar in de toekomst tot vervelens toe zal worden gerefereerd. Kom ons dan niet zeggen dat u het van ons niet wist!