Concerten die we om uiteenlopende redenen hebben gemist schrijven we hier van ons af...
Ook al voelen we onszelf een (ondermaatse) drummer, we hadden ook een schabouwelijk slechte gitarist kunnen worden. Een beetje spreidstand op de rand van het podium konden we immers al op jonge leeftijd (zie historische playback avonden bij de jeugdbeweging). Later kwamen daar tal van geweldige luchtsolo's bij, veelal geïnspireerd op de vingervlugheid uit het hardere genre. Toen we midden jaren '80 rijkelijk laat maar toch snel voor onze puberleeftijd de Ierse gitarist Rory Gallagher leerden kennen via het klassieke "Live in Europe" lag de weg naar ander werk van de man helemaal open. Het in 1980 op de wereld losgelaten "Stage struck" vonden we alzo nog beter dan voorgaande titel. Die plaat documenteerde concerten van de wereldtoernee die achter de plaat "Top priority" aankwamen. Voor velen verkocht Gallageher hier een beetje zijn bluesziel aan de toen regerende en commercieel succesvollere hard rock maar geen van deze criticasters zal er om heen hebben gekund dat Rory hier vele van die hoofdzakelijk uit pose opgetrokken muzikanten flink het nakijken geeft. "Stage struck" klinkt bovendien zo rauw en ongepolijst dat het vermoeden rijst dat, op wat overdubs met applaus na, tussen opnames en het op plaat geperste materiaal weinig verschillen bestaan. In songs als "Moonchild" en "Follow me" voel je een haast ontvlammende explosiviteit tussen de meester en zijn bruine Fender Stratocaster. Wat hadden we dat zelf ook eens willen zien, voelen en horen op bijvoorbeeld Rock Werchter 1979 of later dat jaar tijdens één van de vier Nederlandse concerten die hij in oktober afwerkte. We spreken ooit hierboven wel eens af want Gallagher veruilde al het tijdige voor het eeuwige net voor de zomer van '95.
No comments:
Post a Comment