Van Noordkaap via Monza naar Meuris, dat is de weg die Stijn heeft afgelegd om in twee decennia bij zijn eigen familienaam en het retrospectieve album “Spectrum” uit te komen. Deze plaat die nieuwe versies biedt van oude songs werd dit voorjaar nogal onverwachts een succes. Vooral de samenwerking met Raymond werd klaarblijkelijk door een breder publiek dan dat van Noordkaap en Monza samen fel gesmaakt. Bijgevolg werd het , na een voorjaar in het Vlaamse clubcircuit, een drukke festivalzomer voor Stijn Meuris en bezoekt hij op dit moment naar goede (Monza-) gewoonte ook nog eens de Vlaamse theaters. Voor de halte in de Gentse Handelsbeurs waren de overblijvende lege zitjes op één hand te tellen.
Met “Het komt voor in de beste families” van Noordkaap werd bij aanvang van het concert de kalender al meteen 18 jaar teruggezet. De uitvoering week in weinig af van het origineel en etaleerde meteen het kunnen van alweer een fijne verzameling eerste keusmuzikanten die Meuris rondom zich heeft weten te verzamelen: 2 oud Monza-leden, Zita Swoon bassist Bart Van Lierde, Ad Caminotto op toetsen en Dave Hubrechts op gitaar. In het slot van het openingsnummer mocht die laatste zich meteen al in de kijker spelen met enkele George Harrison akkoorden van “While my guitar gently weeps”. Het volume binnenin de zaal nam er moeiteloos ook de statige inkomhal van de Handelsbeurs bij waardoor enkele mensen op de voorste rijen veelbetekend naar hun gehoororganen grepen. Een weinig verontruste geluidsman liet zich echter niet van de wijs brengen en gaf voor “Een heel kleine beetje oorlog” zelfs nog een tandje bij. Wanneer Meuris het even verder in “Panamarenko” ook nog eens op een flink schreeuwen zette – geen éénmalig gebeuren tijdens dit theaterconcert trouwens - was de pijngrens gevaarlijk nabij. Ook op voorgaande Monza avonden hadden we al vastgesteld dat luid niet altijd luid genoeg is voor Meuris maar hier rijst toch de vraag of de muziek – of de pracht er van – niet te veel wordt ingeruild voor decibels. Meuris maakte zelf tijdens het concert in Gent allusie op deze vaak gehoorde kritiek maar voegde er even snel aan toe zich daar niet aan te storen. Vreemd genoeg kwam nadien toch het beste en mooist uitgebalanceerde moment van deel 1 voor de dag: “Programma ‘96” met alweer (en niet voor het laatst) een glansrol voor Hubrechts. De Monza erfenis liet zich kort voor de pauze het eerst gelden met een herwerkt “Alles half”. Dat de drummachine van Dirk Loots het even liet afweten hielp uiteraard ook niet om het fantastische nummer goed tot zijn recht te laten komen. Deel 2 – dat van start ging met “Ik hou van U” en een glansrol voor Caminotto op accordeon - bevatte overigens met “Dood aan alle meisjes”, “Conquistadores”, “Als techniek faalt” en uiteraard “Van God los” nog meer Monza. Geen van deze songs wist echter te overtuigen zoals ze dat destijds bij Monza wel deden. De nieuwe benadering (op een leuke “Purple rain” solo in “Van God los” na) verschilde ook niet op die manier dat ze het origineel konden verdringen. Hetzelfde vonden we van “Arme Joe” die voor de gelegenheid in plaats van op het vertrouwde asfalt eventjes mocht accelereren in een Texaanse woestijn. Een sterk “Gigant” maakte echter veel goed.
In twee bisbeurten waarbij we toch al wat (ontevreden?) zaalverlaters telden nam Meuris afscheid van de Handelsbeurs. “Wie danst er nog?” poogde tevergeefs een wild slot te forceren. Het gevoel dat Meuris vooralsnog wat vastzit in een ongelukkig verlengstuk op Monza en zichzelf nog niet echt heeft heruitgevonden zat ook ons wat in de weg.
No comments:
Post a Comment