Voor zover wij konden nagaan is “High violet”, het vijfde album van The National, aan geen enkel eindejaarslijstje van 2010 ontsnapt. Ook wat de groep op een podium presteerde gaf het afgelopen jaar terecht aanleiding tot recensies die bol stonden van de superlatieven. Dat de groep het succes over de jaarwisseling heen wil meenemen is gezien hun fel toegenomen marktwaarde natuurlijk niet verwonderlijk. Alleen rees de vraag hoe lang de groep de bloedvorm waar ze zich eind vorig jaar nog in bevond zou kunnen aanhouden. Wij zijn van het soort die als het op dergelijke vraagstukken aankomt graag zelf op onderzoek uitgaan en afgelopen dinsdag aldus voor een stand van zaken naar Vorst afzakten.
Dat de interesse voor The Nationale groot is dezer dagen kon meteen worden vastgesteld bij het binnenwandelen van de Brusselse concertzaal. Wat al die tijd geafficheerd was als een Vorst club concert (lees: voor een halve zaal) bleek in de feiten een Vorst-Nationaal met maximale capaciteit. Meteen was een vergelijking maken met het concert dat we van de groep drie maanden geleden hebben gezien in Luxemburg voor een tiende van het aantal toeschouwers als in Brussel eigenlijk niet meer geoorloofd. Het spreekt voor zich dat de kleinschaligheid van de Luxemburgse Atelier een magie kon scheppen die in een bunker als Vorst niet kan worden gereproduceerd. Dit wil echter niet zeggen dat de muziek van The National niet kan gedijen in hallen en sportpaleizen want dat deed ze in het grote Vorst wel, ook al zat het geluid bij aanvang ("Anyone's ghost") niet helemaal goed. Dat was echter wel het geval bij nummer twee en drie van de avond, “Mistaken for strangers” en een magistraal “Bloodbuzz Ohio”. Beide songs, gretig en intens gebracht, lieten er zo vroeg op de avond al geen misverstand over bestaan dat The National niet in Vorst was gestopt voor een doordeweeks concert.
Toen middenin de set wat minder bekend werk (“Lit up”, “All the wine”, “Abel” en “Appartment story”) samen kwam en de opgebouwde spanning even niet kon worden aangehouden ging de volle zaal qua applaus wat op de rem staan – gitarist Bryce Dessner maakte er even allusie op - maar voor het overige viel niets anders dan euforie op te tekenen voor songs die stuk voor stuk op een steenworp verwijderd zijn van hun klassieke status (“Fake empire”, “England”, “Conversation 16”). Tel daarbij een smaakvolle belichting en achter de groep een reusachtig doek met daarop een mix van live projecties en sfeerscheppende beelden en de conclusie mag zijn dat, ook al richten vele songs van The National zich ogenschijnlijk niet tot grote massa’s, ze dat toch vlot doen. Ook het wat onderkoelde sfeertje dat door sommige songs wordt oproepen hoeft schijnbaar geen belemmering te zijn voor een volbloed concertavond. Rondom ons viel bovendien ten overvloede te merken dat zelfs de (weinig opbeurende) teksten van de groep inmiddels de weg hebben gevonden naar het collectieve geheugen van hun aanhang. In “Afraid of everyone”, net als in Luxemburg ook nu weer een geweldig moment, zongen ook wij doodleuk het regeltje “I don’t have the drugs to sort it out” met vele anderen mee. Nee, voor een avondje ‘Comedy casino’ moest een mens gisterenavond elders zijn alhoewel de bandleden tussen de songs, het was in Vorst niet altijd even goed verstaanbaar, schijnbaar wel graag eens uitpakken met een kwinkslag. Bij wijze van inleiding op “Lemonworld” vertrouwde zanger Matt Beringer ons toe dat ze het nummer in kwestie niet altijd tot een goed einde weten te brengen en het er in Vorst nog maar eens op gingen wagen. Geen mens die de volgende drie minuten één foutje heeft gemerkt want aangevuld met twee blazers speelde de groep de ganse avond, gesterkt door het lange toeren, in Vorst een vlekkeloze partij.
Het concert werkte zich in de bissen naar een geweldige climax met Berringer wandelend doorheen het gigantische Vorst tijdens “Terrible love” en de groep daarna onversterkt (!) voor 8000 man “Vanderlyle Crybaby geeks” bracht. Het duurde even maar toen de menigte het door had ontstond er een stemmig meezingmoment dat velen zal hebben ontroerd. Als ze dit komende zomer in Werchter voor mekaar krijgen schrijven ze geschiedenis, voor zover dat met deze avond in Vorst al niet het geval was.
No comments:
Post a Comment