Wat Dylan betreft schrijft hier een laatbloeier. Sterker nog: aan onze Dylan-collectie zijn we nog maar 5 jaar geleden begonnen met een 3 Cd’s tellend carrière overzicht. Daarvoor was de meester voor ons niets meer dan een rijtje klassieke songs waarvoor we respect hadden maar waar we niet echt een groot verwantschap mee hadden. Met het groeien der jaren is dus het tij gekeerd. Zeggen dat we inmiddels kenners zijn, of de ambitie hebben er één te worden, is een leugen waarop we niet willen betrapt worden maar we verkeren al enige tijd wel in staat van verhoogde interesse.
Afgelopen week bereikte Robert Zimmerman de leeftijd van 70. Weinig media gingen ongemerkt aan deze verjaardag voorbij en Radio 1 nodigde zelfs een resem Vlaamse muzikanten uit in de Gentse Vooruit voor een sessie Dylan-covers. Voor onze ontluikende Dylan-liefde was dit een gedroomde avond: zeker van enkele klassiekers en altijd paraat voor ontdekkingen. Ceremoniemeester van de feestelijkheden Luc Janssens liet de eer aan Jan De Smet (Nieuwe Snaar en notoir Dylan kenner) en Bart Peeters (overal te gast) om de avond in te leiden met “In de hemel is geen Dylan” … dus draaien we hem hier. Leuk maar het echte coveren begon pas met Scab Guy Swinnen en hoe! Zijn keuze – 2 maal uitstekend met “Things have changed” en “Blind Willie McTell” – legde de lat meteen hoog voor zijn opvolgers. Ook de begeleidingsband onder aanvoeren van Arno’s Serge Feys speelde alsof ze al jaren in loondienst waren bij de meester zelve (misschien wel beter… maar zoals aangegeven: we zijn geen kenners). Gabriel Rios bediende zich van twee akoestische momenten en legde de zaal voor het eerst het zwijgen op. Thé Lau, niet over de ganse avond even overtuigend, knalde wel met “Highway 61 revisited”. Om een echt concert te zijn en geen aaneenschakeling van fragmenten werden de tussenkomsten van presentator Janssens kort en vermakelijk gehouden waardoor de vaart van de avond verzekerd bleef. Heel mooi waren jonge helden Amatorski en The Bony King Of Nowhere. Niet alleen zijn ze het levende bewijs dat de nieuwe generatie muzikanten ook Dylan opneemt, die laatste speelde misschien wel het mooiste lied van de avond “Just like a woman”. Ook Roland bleek in goede doen te zijn: zijn “Down along the cove” kreeg een Rory Gallagher touch mee welke ons bijzonder wist te boeien. Met Bart Peeters – we willen niet moeilijk doen – gingen we de ‘één’-toer op voor een bijna billenkletsende “Tangled up in blue”. Ook “Omdat ik van je hou”, zijn bewerking van misschien wel het mooiste liefdeslied ooit “Make you feel my love” vonden we, met Adele nog te fris in onze herinnering, weinig geslaagd. De ware nuance van de tekst hoorden we in de vertaalde titel al verloren gaan. Jan De Smet kreeg vervolgens nog eens de micro maar zijn “Red River shore” klonk ons te vlak. Gelukkige zat er een geweldige finale achter met dé groep in vorm: Triggerfinger. Zij gaven met een beklijvend “Love sick” en een werkelijk superbe versie van “Ballad of a thin man” enkele van hun collega’s deze avond zwaar het nakijken. Hun Dylan rapport haalde pas echt de 10 voor durf en originaliteit.
In de finale schoof iedereen terug het podium op voor een lichtjes voorspelbare finale. “Like a rolling Stone” werd vooral door Swinnen gedragen en “Knocking on heaven’s door” was met een zeventigste verjaardag in het achterhoofd misschien een tikkeltje fout gekozen. Desalniettemin: een meer dan geslaagd verjaardagsfeest, zelfs zonder de jarige.
(Her te beluisteren op Radio 1: 29/05/11 in het programma ‘Helden’)
1 comment:
Spijtig dat ik hier niet kon bij zijn.
Oppassen, W, éénmaal het heilige vuur van Dylan je aantast is't voor je leven!
Post a Comment