Ozark Henry CC De Stroming/Sleidinge 08/10/11

Met “Ozark Henry 4 hands” gaat Piet Goddaer dit najaar in 6 weken tijd langs de belangrijkste culturele centra en theaters van het land. Het bijzondere aan deze toer is dat - de titel geeft het al aan – zijn werk voor de gelegenheid gestript wordt tot pianoversies. Eerder dit jaar bracht Piet Goddaer als Ozark Henry zijn zesde plaat “Hvelreki” uit, wat ons betreft niet echt het vervolg op zijn voorgangers waar wij naar uitkeken. Ondanks het succes ervan vonden wij de singel “This one’s for you” wel erg ‘middle of the road’ klinken, uitstekend om mee te nemen op toer met Roxette door Duitsland, maar niet spannend genoeg voor onze oren. Niet dat een muzikant niet mag evolueren maar de stekels ten tijde van “Birthmarks” zijn ondertussen wel erg kortgeschoren.
In Sleidinge liet Goddaer zich dus enkel bijstaan door Didier Deruytter op een tweede vleugelpiano. Zijn naam hebben we trouwens inter-netsgewijs moeten opsnorren want een persoonlijke voorstelling kon er niet af in Sleidinge. Met “To walk again” uit de gelijknamige documentaire ging de avond van start.
De aankleding van deze voorstelling beperkte zich tot twee piano’s en een handvol spots erboven. Voor de bediening ervan, een beetje in- en uitzoomen, was vast geen lange technische opleiding vereist. De ‘less is more’ aanpak leek dus op dit punt vooral budgetvriendelijke voordelen te hebben want de muziek miste doorheen de voorstelling heel wat aankleding. Goddaer en Deruytter, hoe virtuoos ook aan het klavier, wisten immers louter muzikaal onvoldoende de aandacht vast te houden. Bovendien kwamen enkele ongemakkelijke pijpunten naar boven zonder de high tech arrangementen die de muziek van Ozark normaal gezien in de studio meekrijgt. Waar de vaderlandse rockpers jarenlang moeite heeft gehad met het Engels van Scab Guy Swinnen is het toch verwonderlijk dat dit in het geval van Goddaer amper ter sprake komt. Niet dat hij moet uitblinken in ‘queen’s english’ maar met de verfomfaaide uitspraak bewijst Goddaer zijn buitenlandse ambities toch geen dienst? Ook zijn stem mist veelzijdigheid in louter op piano aangedreven songs. Alle respect voor de inspanningen die het Goddaer en collega hebben gekost om de muziek van Ozark Henry te bewerken voor deze voorstelling maar we hoorden weinig nummers die hiermee aan zeggingskracht wonnen. Sterker nog: ze misten haast allemaal de vertrouwde klankkleur van op de plaat. Uitzondering hierop waren, niet geheel toevallig, twee songs uit het al eerder vermelde “Birthmarks” (“Word up” en “Sweet instigator”) en “Weekenders”. Ook het mutisme, stilaan een handelsmerk, waarmee Goddaer zich aan zijn publiek voorstelt wekte in theatercontext lichte irritatie op. Het is immers net daar dat een bindtekst pas echt toegevoegde waarde wordt.
Nee, een wandeling langs nieuwe wegen weten wij doorgaans makkelijk te verteren (zie gisteren), maar deze Ozark Henry in piano versie kon ons niet bekoren. Misschien was het klasseverschil met daags voordien ook een tikkeltje te groot. In andere omstandigheden - en we kennen ze - zou verdienstelijk songmateriaal als “Godspeed”, “Sun dance” en “Inhaling” hier vast tot meer lofbetuigingen hebben geleid.