De uit Richmond,
Virginia afkomstige Natalie Prass debuteerde begin dit jaar met een naar
zichzelf getitelde plaat die snel lovende recensies oogstte op toonaangevende
muzieksites en haar meteen een uitnodiging opleverde voor het prestigieuze BBC muziekprogramma
‘Later with Jools Holland’. Toen Prass in de lente dan ook nog eens op toer
werd meegenomen door Ryan Adams, nog zo’n graadmeter, was onze belangstelling
helemaal gewekt. Pukkelpop heeft haar deze zomer te gast op de eerste
festivaldag maar afgelopen vrijdag stond ze samen met de Ierse Chanele
McGuiness als voorprogramma in de bij uitstek leukste zaal van het land: de
Rotonde van de Brusselse Botanique.
McGuiness had zich de
voorbije jaren internetgewijs in contact gebracht met Prass en stond nu,
kirrend van geluk, in diens voorprogramma te spelen, dat hebben we tussen haar broze
en (nog) wat naïeve liedjes door ettelijke
keren mogen aanhoren. Met een erg knappe bewerking van Springsteens “Dancing in
the dark” kreeg ze, het geluk kon niet op, de oprecht luisterende en gemeend applaudisserende
Botanique ook nog eens helemaal aan haar kant. Een avond die ze wellicht niet
snel zal vergeten.
Om de avond voor ons
gedenkwaardig te maken nam om negen uur Natalie Prass het podium in. Het nog
wat klank technisch een juiste balans zoekende “Your fool” deed dienst als
opener. Met slechts 3 begeleiders was van meet af aan duidelijk dat het op plaat
rijker gearrangeerde materiaal in Brussel met minder overeind zou moeten worden
gehouden. Dat lukte alvast aardig met “Never over you”, een nummer dat het in
tegenstelling met de plaatversie moest stellen zonder bedje van strijkers en
blazers. Het leek wel dat net omwille van die beperktere bezetting Prass’
zachte, ijle, soms wat nasale maar bovenal veelzijdige stem, stukken beter tot
uiting kwam dan op de plaat. Ook haar krolse – voor het mannelijke deel van het
publiek: verleidende – pose op het podium werkte goed. De laatste 2 elementen
kwamen betoverend mooi samen in het naar zwart-witte musical films refererende “It
is you”, één van de hoogtepunten van dit concert en een moment waarop het
concert je helemaal in zijn greep kreeg. Naast het werk van haar debuut pakte
Prass ook uit met 2 (veelbelovende) nieuwe songs en een verrassende coverkeuze. De erkenning
voor Ryan Adams is torenhoog. Dat Adams ooit wegens een gemiste vlucht haar
voorprogramma met haar songs helemaal overnam was een anekdote die ze voor de
Rotonde met trots graag nog eens opdiepte. Als bedanking nam ze trouwens een
song van de man (“My winding wheel”) in haar concert op. Uit haar geboortejaar
(1986) haalde ze een haast vergeten soft-soul klassieker van Anita Baker (“Caught
up in the rapture” uit het voortreffelijke “Rapture” album) naar boven. Geloof
ons: wie Baker op gelijke hoogte weet te coveren is een grote. Even goed verging
het haar in het zwoele “Anytime, any place” van Janet Jackson. De covers
stonden in de set gelukkig schouder aan schouder met sterk eigen werk: in “Reprise”
hees Prass zich moeiteloos naast Dolly Parton, het van een heerlijke groove
voorziene “Bird of prey” bewees een sterke singel te zijn en in “Why don’t you believe
in me” herkenden we de hand van oud compagnon de route én medeproducer van haar
plaat Mathew E. White. De ganse avond was Prass haar charmante zelf en deelde het
publiek in leuke anekdotes die vast – wanneer ze een volgende keer langskomt –
nog eens voor haar voeten kunnen worden gegooid. Herinner in deze vooral haar
verwondering in Brussel nog een Chi Chi’s-restaurant te hebben aangetroffen.
We zouden, mocht u een Pukkelpop-ganger zijn, haar met
stip aanduiden in uw festival-spoorboekje. Voor alle anderen: onthoud die naam. Hebben we afgelopen vrijdag een stevige Natalie Prass crush opgelopen? You bet!
No comments:
Post a Comment