Als u ons eens stevig de
loftrompet wil horen afsteken moet u in onze nabijheid maar de naam Lianne La
Havas laten vallen. Toegegeven, de Londense met Grieks-Jamaicaanse roots, mag
best gezien worden maar voor ons zijn het toch de oren die het in een weliswaar spannende sprint halen op de
hormonen. Met haar eerste plaat “Is your love big enough?” zagen we haar
inmiddels bijna drie jaar terug op Werchter waar een haast sacraal concert ons
deel was. Gelukkig nam ze voldoende de tijd om te werken aan een opvolger en
liet ze zich – hoe hard we het ook andersom zouden gewild hebben – in
afwachting van die opvolger niet al te veel boeken voor concerten. Eventjes uit
the picture, het is goed voor een
artiest(e) die het op langere termijn wil uitzingen. Afgelopen zomer werden de
eerste songs van “Blood” vervolgens gelost en deed ze een geslaagde rentrée
langs enkele Europese festivals waaronder Pukkelpop. U las daarover
ongetwijfeld elders op deze blogstek een stukje. Gisteren volgde dan, enigszins
met uitstel na de gebeurtenissen in Parijs, de langverwachte zaalshow.
Al na het eerste
nummer verwees La Havas naar Parijs en dankte ze iedereen om, 3 weken na het
geplande maar vanwege de alom bekende redenen uitgestelde concert, voor haar alsnog
naar de AB af te zakken. Als het zou gaan om de menselijke opwarming van de
aarde bezit deze dame beslist een handvol troeven. In de AB pakte La Havas uit
met haar charmante verschijning en innemende glimlach die – niet goed voor het
klimaat, we weten het – ongetwijfeld de poolkappen zou kunnen doen smelten. Na
opener “Green and cold” steeg het collectieve enthousiasme in de zaal dan ook
naar een eerste zwoele hoogtepunt met “Is your love big enough?”. De laatste
twijfelaars werden erna allicht met een sensueel “Au cinema” (waarin ook een
stukje Pharrel was gestopt) definitief over de streep getrokken. Waar op
Pukkelpop vooral het nieuwe werk onder de aandacht moest worden gebracht in een
relatief korte set kreeg de AB, met meer tijd voorhanden, gelukkig een gelijkmatigere
verdeling van haar 2 platen voorgeschoteld. Hoe graag we haar ook geruggesteund
zien door de uitmuntende band die haar begeleidt tijdens deze toer, wanneer La
Havas alleen komt te staan op een podium (“Wonderfull”, “Age”, eerste bis “Gone”)
voelde het ook in de AB aan alsof de magie in grote volumes de zaal werd binnen
gevoerd. Maar laat er geen twijfel over bestaan: dergelijke momenten maakten de
rest van het concert allerminst overbodig. Gracieus gebracht vertoonden “Tokyo”
en “Midnight” erg veel verwantschap met het soort klasse-pop dat we ook kennen
van Sade - ook een Londense met zuiderse roots trouwens - en “What you don’t do”
is dan weer van een lager soortelijk gewicht dan de meeste van haar songs maar telde
ook ruim mee in het positieve eindoordeel waar we zo meteen mee zullen
besluiten. Dat La Havas weet te ontroeren is, voor wie haar kent, een open deur
in trappen. Met “Lost & found”, “No
room for doubt” en het door een té ijverig roepende aanbieder meermaals
verstoord “Gone” kreeg de AB collectief niet één maar drie keer een stevige
krop door te slikken. Dat met het vele toeren dit najaar enkele noten de AB niet
in hun zuiverste vorm haalden namen we er voor lief bij. Het gros van de
vrouwelijke zangers gilde laat ze immers toch ver achter zich.
"So if you hear my sound advice There is no need to tell you twice" zong ze in slotnummer "Forget". Daaraan tegengesteld zal onze loftrompet dus onverminderd blijven afgaan telkens u bij ons naar deze Lianne La Havas vraagt. Topconcert.
No comments:
Post a Comment