Een plaat die we hier al
een tijdlang dicht tegen de borst aandrukken is “Soul power”, het debuut van
Curtis Harding. Deze voormalige achtergrondzanger is enkele jaren terug uit de
(brede) schaduw van Cee Lo Green getreden om het solo te proberen. In een kruisbestuiving
van overwegend soul met rock, blues en funk komt deze Harding misschien nog het
dichtst in de buurt van Lenny Kravitz al zijn alle grootheden uit het eerste genre
(Bill Withers, Curtis Mayfield) ook nooit ver weg. Op Pukkelpop maakte de man een
voor ons al erg gesmaakte beurt en met de Gentse Vooruit bij ons om de hoek
konden we geen zinnig excuus bedenken, zelfs geen verhoogd dreigingsniveau, om zondagavond
niet opnieuw op de afspraak te zijn.
Harding verscheen in een
klassieke four-piece bezetting (bas-gitaren-drums)
op het podium van de Balzaal. Geen toeters noch toetsen dus en, voor zover ons
geheugen ons niet in de steek liet, op enkele plaatsen zelfs in een gewijzigde
bezetting in vergelijking met onze vorige ontmoeting afgelopen zomer. Met een
goed gemikt compliment aan de voorste rijen trok “Beautiful people” het concert
langzaam op gang in een slechts voor de helft gevulde balzaal. Hardding, geboren
mét zonnebril vermoeden we, liet meteen horen dat de boodschap om in deze difficult times concerten te annuleren bij
hem alvast geen gehoor had gevonden. De man had misschien wel makkelijk spreken
want Gent bleek na wekenlang toeren meteen ook de laatste stop te zijn. Aan de
geestdrift waarmee middenin “I don’t wanna go home” ten berde werd gebracht,
durfden we bijgevolg toch even te twijfelen. Eenmaal voorbij het wat obligaat
aanvoelende openingskwartier begon de motor bij “Next time” (over het komen en
vooral gaan van liefdes) pas echt goed aan te slaan. Harding bleek uitstekend
bij stem te zijn en samen met zijn begeleiders deden ze de song ver boven de
plaatversie uitstijgen. Ook het uit de moerassen van Louisiana getrokken “Drive
my car” hield er met een diepe sixties-groove heerlijk de vaart in. Wanneer het
tempo de hoogte in ging met “Surf” en in het met een pompende bas aangedreven “The
Drive” onze heupen begonnen mee te bewegen wisten we dat het goed zat met dit
zondagavond alternatief voor onze één-televisieavond. Harding etaleerde in Gent
overigens een uur lang nog eens ten overvloede zijn (nog onvoldoende erkend) songschrijverstalent.
Niet één zwakke song hoorden we de revue passeren onder het plafond van de
Vooruit. Met het swingende “Love is all” en “Soul power” telden we er zelfs 2
die niet eens zijn debuut hebben gehaald. Aan het einde van de avond en al lang
zege zeker pakte Harding in de bissen overigens nog uit met “No pressure”, een
lekker rammelend streepje garagerock dat hij overhield aan Night Sun, de
samenwerking met Black Lips leden Alexander Cole en Joe Bradley.
Als het op soul in
2015 aankwam gaat deze Curtis, zowel op plaat als live, wat ons betreft overtuigend
als eerste over de finish voor (té plat) St. Paul And The Broken Bones en (té proper)
Leon Bridges. Doe er uw voordeel mee.
No comments:
Post a Comment