Een groep die op zowat iedere classic rock verzamelaar staat
heeft zijn stempel weten te drukken op de muziekgeschiedenis, ongeacht of de
goede smaakpolitie daar nu zijn neus voor ophaalt of niet. Het studiomuzikanten-collectief
genaamd Toto, in wisselende bezetting actief sinds midden jaren zeventig en
goed voor minstens een 5-tal nummers die in het collectieve muziekgeheugen
gebeiteld zitten, was afgelopen woensdag te gast in Brussel. Naast een blik
hits dat werd opengetrokken presenteerde de groep er ook een nieuwe langspeler
“XIV” die – hoe spitsvondig! – slechts één Romeins cijfer verschilt van hun
grootste succes ooit, het album “IV”(1982).
De huidige bezetting telt nog 2 leden die er van bij de
start in ’76 al die tijd zijn bij geweest, gitarist Steve Lukather en
toetsenist David Paich, niet toevallig ook de stemmen van 2 van de grootste
Toto hits, “Rosanna” en “Africa”. Voor het overige lijkt Toto een
interimkantoor voor bevriende studiomuzikanten (bassist Leland Sklar en
percussionist Lenny Castro), een reclasseringsbureau voor oud-leden (zanger
Joseph Williams) en een familiebedrijf van de Porcaro’s (in navolging van de
overleden broers Jeff en Mike heeft nu Steve opnieuw de rangen vervoegd). Ook
in het achtergrondkoortje staat steeds, letterlijk en figuurlijk, schoon volk
(ditmaal opnieuw Jenny Douglas). Alleen de échte fans kunnen dit komen en gaan
nog volgen, de doorsnee muziekliefhebber merkt nauwelijks het verschil.
De groep trapte in Vorst een nieuwe toer af en zette slim
geflankeerd door hits en enkele verrassingen nadrukkelijk hun laatste worp in
het uitstalraam. Dat had afgaande op het nogal wisselvallige karakter van die
plaat wat ons betreft minder gemogen maar telde in de staart van het concert in
de vorm van “Holy war” en vooral “Orphan” toch 2 momenten die er boven
uitstaken, niet toevallig ook qua publieksbijval. Als er uit 14 platen een
setlist moet worden gepuurd levert dat uiteraard altijd voer voor discussie op
en dat was met dit Toto concert niet anders. Wat is het gezelschap van zanger
Joseph Williams waard als uit diens gloriejaren slechts 2 songs worden weerhouden
vroegen we ons tussendoor af? Wellicht is dat proces ook onderhevig aan de (grootte
van de) respectievelijke ego’s. Hoe anders verklaar je dat een zaal haast
indommelt bij een 40 jaar oude Robin Trower cover (“Bridge of sighs”) en enkel
de voorste rijen kunnen smullen van dit Lukather-gitaar moment van de avond. Zijn
daarvoor soloconcerten geen betere (maar wellicht minder lucratieve) optie? Nochtans
had de groep goed ingezet op herkenning door al vroeg publiekslievelingen “I’ll
supply the love”, “I won’t hold you back” en zelfs “Hold the line” te lossen.
Verderop gingen “Stranger in town” (strak), “Georgy Porgy” (funky), “Without
your love” (soulvol) en “Afraid of love” (AOR uit het vuistje) dan weer ons
notitieboekje in als aangename verrassingen. Uiteraard werd ook dit keer
toegewerkt naar de voorspelbare hoogtepunten. Voor “Rosanna” – mét obligate
solo spots - oogstte de groep in Vorst een applaus dat bissen legitimeert en
“Africa” won deze keer aan extra glans door de aanwezigheid van s’ werelds
bekendste en wellicht ook beste percussionist Lenny Castro.
De optelsom van al dat muzikale vakmanschap op een podium
levert wellicht een duizelingwekkend cijfer op maar was in Brussel niet altijd
een vanzelfsprekendheid voor magie. Met Lukather in command legde de groep wél
een perfecte groove voor “Georgy Porgy” maar ontbeerde “I won’t hold you back”
de warmte van het origineel. Ook met “Pamela” en “The road goes on” voelden we
teveel het sprekende gemak waarmee deze heren van stand de klus – vingers in de
neus – geklaard kregen. Misschien mogen we deze avond niet afmeten aan
glorierijkere episodes uit de geschiedenis van de groep. Feit is dat de rek er
nu toch wel wat uit is en de heren, zichtbaar wel nog met genoegen maar lang
niet meer met de hoge toppen van weleer, het toeren nog niet willen voor gezien
houden. Veelzeggend was de aangekondigde split van Lukather enkele jaren terug
die, amper bekendgemaakt, al weer werd ingetrokken. Eerlijkheidshalve moeten
ook wij bekennen dat ons madam dat vervroegd pensioen liever uitgesteld zou zien.
In afwachting van die finaliteit scheren ook wij wellicht niet altijd meer over
hoge toppen. Good enough dus, zou ik
zeggen.Deze blogpost met fotoverslag is ook verschenen op http://www.keysandchords.com/all-concert-reports/toto-o-27-januari-2016-o-vorst-nationaal-brussel
No comments:
Post a Comment