Steven Wilson AB/Brussel 23/01/16

In het peloton van de progressieve rock rijdt Steven Wilson al enkele jaren afgetekend op kop. Na bijna 2 decennia lang de spilfiguur te zijn geweest van Porcupine Tree – een groep die medio jaren 90 eigenlijk van start was gegaan als een soloproject van hem – vaart hij nu al 4 platen lang ook onder eigen vlag verder. Van een officiële breuk is bij Porcupine Tree nooit sprake geweest maar met de opmars die Wilson als soloartiest maakt lijkt de kans op een hereniging steeds kleiner te worden, zeker nu hij ook alsmaar meer ruimte geeft aan dat verleden in de concerten die hij haast onvermoeid verder blijft afwerken in het kader van het vorig jaar verschenen “Hand.Cannot.Erase.”. Om zijn publiek te blijven dienen – “Waar is de tijd dat groepen jaarlijks een plaat afleverden?” mijmerde hij zelf in de AB - loste hij in het kielzog van “Hand.Cannot.Erase.” vorige week ook nog een mini-album “4 ½”. Daarop bundelt hij een zestal “overschotjes” van sessies uit de voorbije jaren. Ten bewijze van de groeiende populariteit was op enkele vierkante meters na de AB helemaal volgelopen. Toch niet mis voor een man die in minder dan een jaar tijd tweemaal ons land op zijn toerschema had staan.

Het concert viel in twee delen uiteen. Gescheiden door een pauze werkte de groep zich in één beweging door het ganse “Hand.Cannot.Erase” gevolgd door een 2^e set waarin vooral werk van Porcupine Tree en materiaal uit dat pas verschenen mini-album was opgenomen. Met slechts 2 songs uit zijn voorgaande soloplaten over de ganse avond verdeeld lijkt bij Wilson op dit punt in zijn carrière toch enige distantie te zijn gekomen ten aanzien van dat materiaal. Net als bij voorgaande gelegenheden droeg ook dit concert weer een erg visuele stempel. De videobeelden die vooral het “Hand.Cannot.Erase.” luik vergezelden zijn van niet alleen van een uitzonderlijke kwaliteit, ze zetten de muziek ook kracht bij en versterken de thematiek van eenzaamheid en menselijke tragiek die Wilson graag in zijn songs verwerkt. Of we dat laatste graag voor de kiezen kreeg vroeg hij, voorafgaand aan het intrigerende “Routine”, in de AB? Een – uiteraard - overtuigd instemmende zaal kreeg van hem plagerig terug dat we in dat geval thuis toch best even voor de spiegel moesten gaan staan. Hoe zwaar op de hand sommige van zijn songs ook mogen zijn, tussen de nummers door bleek Wilson eens te meer een erg innemende persoonlijkheid die zijn publiek vlot toesprak en gul stoïcijnse grappen in het rond strooide. Zo vertrouwde hij het Brusselse publiek toe dat ze blij waren Duitsland achter zich te kunnen laten (voor een meezingmoment bleef het er kerkhofachtig stil) en maakte hij promotie voor het soloproject van bassist Nick Beggs (voor het geval we nog geld over zouden hebben na de aankoop van alle Wilson merchandise). Lachen op een méér dan 2-uur durend (progressief) rockconcert, het kan dus.
“Hand.Cannot.Erase.” kreeg een werkelijk succulente uitvoering mee en zorgde in de AB voor één lang hoogtepunt. Na de koffie ging dat onverminderd verder. Met “Drag ropes” van Wilson’s zijproject Storm Corrosion – zoek daarvan op het net maar eens het intrigerende clipje op - trok set 2 zich enigszins verrassend op gang om vooral in Porcupine Tree songs “Open Car”, “Sleep together” en “Don’t hate me” verder te schitteren. Ook de ingewerkte nieuwe songs, het lange maar geen seconde vervelende “My book of regrets” en instrumental “Vermillioncore” hielden  zich tussen die classics overtuigend staande. Misschien wel Wilson’s meest toegankelijke nummer (Porcupine Tree’s “Lazarus”) werd in de AB dan weer opgedragen aan de overleden Bowie die niet alleen dezelfde songtitel met Wilson deelt maar ook zijn voornaam met het personage uit de song. Met “The Raven that refused to sing” klopte de set af op 2 uur en een half.  De honger van een oorverdovend applaudisserende AB leek daarmee duidelijk nog lang niet gestild.

Als er al een titel “King of Prog” te behalen valt is dit de te verkiezen man. Met een aan genialiteit grenzende muzikaliteit liet Wilson, én voortreffelijke band uiteraard, in de AB horen (en zien!) dat hij gaandeweg in staat is nog tal van grote namen achter zich te laten. Daarom, geen man waar we met meer spanning de toekomst muzikaal tegemoet zien als met deze Steven Wilson.

Deze blogpost met fotoverslag verscheen ook op http://www.keysandchords.com/all-concert-reports/steven-wilson-o-23-januari-2016-o-ancienne-belgique-brussel