Black Mountain Botanique/Brussel 13/04/16

In indie-kringen is het uit Canada afkomstige vijftal Black Mountain al lang geen onbekende meer. De méér bedrijvige goudzoekers onder u kennen de band dus ongetwijfeld  al van hun in 2005 uitgebracht titelloos debuut. De groep is met hun wat lome seventiesrock op een bedje van psychedelica inmiddels al aan hun vierde plaat toe (eenvoudigweg “IV” gedoopt) en bevond zich ter promotie daarvan afgelopen woensdg in een aardig volgelopen Botanique waar jonge twintigers en grijze(nde) vijftigers in éénzelfde concertzaal nog eens schouder aan schouder stonden. Een groepje dat meerdere generaties overspand dus, heerlijk vinden we dat.

De avond werd ingeleid door Guy Blakeslee die met zijn wat nerveuze gitaarspel en zagerig timbre niet meteen onze aandacht kon grijpen. Black Mountain daarentegen had daar welgeteld één nummer in 8 volle minuten voor nodig: “Mothers of the sun”, tevens ook de binnenkomer op die nieuwe plaat. Om de sfeerschepping te garanderen was tussen Blakeslee en de hoofdbrok van de avond de rookmachine al meteen op volle kracht aangezet. Die “Mothers” waren van uitstekende Sabbath huize want Stephen McBean, spilfiguur van de band op gitaar, pakte - stevig gebetonneerd in dreigende drums - uit met een onvervalste Iomi riff. Met daarnaast ook het erg aan Deep Purple verwante “Stormy high” en het als een Led Zeppelin outtake te catalogeren “Druganauts” werden zonder twijfel de geesten van respectievelijk Jon Lord en John Bonham naar de Botanique geroepen. Om maar te zeggen: geen mens die op een welgemikte cover moest zitten wachten dus om in opperbeste stemming te kunnen komen.

Op wat schuchtere “Thank you’s” na van zangeres Amber Webber was er weinig interactie met het publiek. Een waas van rook en licht leek het voornaamste bindmiddel tussen de songs waarvan vooral die steunend op een lekkere groove (“Defector”) de set beter op tempo hielden dan het in dikke lagen synths badende “You can dream”. Jammer dat diezelfde Webber het qua versterkt volume ook een avond lang met minder diende te stellen dan McBean. Daardoor kwam haar Patti Smith-partij in “Florian Saucer Attack” er minder uit dan we zouden hebben gewild en schitterden enkele van de meerstemmige harmonieën (bis “Crucify me” en het schitterende “Cemetery breeding”) minder dan op de respectievelijke plaatversies.  

Helemaal à point werd het echter wél op een kwartier van de bissen met - Hey, horen we daar Pink Floyd in hun betere dagen? - het oppermachtige “Wucan” en “Space to Bakersfield”. Eenmaal bovenop deze Black Mountain en genietend van een adembenemend (nostalgisch) zicht kon het klagen over de onverwachte hindernissen onderweg dus snel achterwege gelaten worden.

Deze blogpost met fotoverslag is ook verschenen op http://www.keysandchords.com/black-mountain-bull-13-april-2016-bull-orangerie-botanique-brussel.html