Dat we haar Gentse
roots delen maakt ons alleen maar trotser op wat Trixie Whitley tot dusver in
haar jonge carrière muzikaal al heeft betekend. Haar debuutplaat “Fourth
corner” van 3 jaar terug was de bevestiging van een groot talent dat zich langzaamaan
had laten ontbolsteren via enkele verdienstelijke EP’tjes en het mentorschap
van Daniel Lanois, de man die er op zijn beurt voor had gezorgd dat haar te
jong gestorven vader Chris bijna een kwart eeuw terug het prima “Living with
the law” aan de wereld schonk. Inmiddels werd Trixie moeder van een dochtertje
en omzeilde ze moeiteloos de klip van het difficult
second album syndroom met “Porta bohemica”, de overtuigende opvolger van die “Fourth corner”. Na de met lovende
recensies overladen concerten eind vorig jaar in de Brusselse AB was het in
Antwerpen uitkijken of haar overwegend intimistische songs ook overeind zouden
blijven in een grote zaal als de Lotto Arena.
Met nog een resem
Belgische festivaldata in het vooruitzicht was het verrassend te zien dat
Whitley ook voor deze gelegenheid heel wat volk op de been had weten te
brengen. Op een tapijt van rook en onder gedimd
licht riep Trixie de goed gevulde zaal voor de eerste noot al meteen
enthousiast toe waarna “Faint mystery” het concert opende. Haar stem zorgde
voor instant rillingen en drukte in een ijzingwekkend “A thousand thieves” alle
zittende aanwezigen wellicht nog wat steviger tegen de rugleuning aan. Het
robuuste gitaareffect van Whitley en de invallende muzikanten hadden
aanvankelijk in “Irene” en “Gradual return” aan het beton van de zaal geen gunstig
gezinde partij maar eenmaal aangekomen aan het nieuwe “New frontiers” en de
alom bekende singel “Soft spoken words” stonden alle knopjes op hun best
afgesteld. Het wekte bewondering op dat Whitley zich niet opvallend had
aangepast aan de omstandigheden maar liever de omgekeerde beweging trachtte te
bewerkstelligen. Alleen met wat smaakvolle lichteffecten maar zonder grootse
gebaren poogde ze haar songs de oversteek te laten maken naar het attent
luisterend publiek. Met haar 3 begeleiders op nauwelijks een armlengte van haar
verwijderd oogde het podium, met achteraan een immens doek voor wat projecties,
meer leeg dan gevuld. Helemaal gestript en op haar eentje voor de immense zaal
bracht ze halfweg het concert gedurfd het oude “Oh The Joy” dat de Lotto Arena even
klein maakte als de bol van het Atomium waarin ze ruim een week geleden nog een
Studio Brussel Peep Show mocht spelen. Ook in het coveren – een discipline
waarin alleen de échte groten zich laten onderscheiden – liet Whitley zich in
Antwerpen opmerken. Het in eigen huiselijke kring als slaapliedje geplugd
“Nature boy” werd zodanig vertimmerd dat er zelfs een heuse drumbattle aan te
pas kwam tussen haar en bandlid Chris Vatalaro en ook Prince’s “Nothing
compares 2U” werd in Antwerpen verrassend sterk geheel naar eigen hand gezet. In
grote doen waren ook “Closer” en “Breath you in my dreams”, songs die haar in
selecte kringen (@Bob, you know who you are) een beetje smalend de titel van
‘Celine Dion van den Alt Rock’ zouden opleveren maar in Antwerpen met een puurheid
voor de dag kwamen die Dion wellicht alleen nog maar onder de douche
tentoonspreidt. Voor “Breath you in my dreams” waagde Trixie zich zelfs aan een
wandeling door het middenplein van de zaal ondertussen feilloos verder zingend.
Bissen volgden vanzelfsprekend waarin geen pianotoets van Daniel Mintseris en
drumaanslag van Chris Vatlaro mooier klonken als tijdens het slepende
slotnummer “Eliza’s smile” dat het concert op anderhalf uur in stijl besloot.
Tegen dan was de half New Yorkse helemaal ontdooid en had ook haar smakelijke
Gentse tongval het al enkele nummers overgenomen van het Engels waarin ze zich
tegenwoordig een stuk comfortabeler voelt om zich uit te drukken.
Trixie Whitley slaagde
met verve in haar arena test. De sprong die ze live maakte tussen de concerten
ten tijde van haar debuut – toen al sterk - en dit voorlopige hoogtepunt in
Antwerpen is ronduit indrukwekkend. Misschien zal een significant deel van het
publiek dit concert niet door merg en been hebben voelen gaan. Wie zijn ze,
waar wonen ze, wat doen ze? Toon ons hun foto’s!Dit verslag is ook te lezen op http://www.keysandchords.com/
No comments:
Post a Comment