NoCrows N9/Eeklo 19/05/16

Wat brengt de Sligo folk scene naar het hart van het Meetjesland? In hoofdzaak omdat er een haast persoonlijke connectie is gegroeid tussen de (jongste van de) in Eeklo based De Decker familie en muzikanten die voornamelijk actief zijn in en rond het West Ierse Sligo. Bijkomend voordeel: voor Ieren bekt Eeklo lang zo slecht niet als je ze ‘Wicklow’, een plek ten Zuiden van Dublin, laat uitspreken zonder de ‘W’. De naam NoCrows zal wellicht het meest resoneren omdat ene Steve Wickham, wél afkomstig van het aan de Oostkant gelegen Dublin, deel uitmaakt van de groep. Wickham kent U, misschien zelfs onwetend tot op dit punt, van tal van klassieke songs die hij met zijn fiddle spel inkleurde (U2’s “Sunday bloody Sunday”, iemand?) en zijn lidmaatschap bij de Waterboys. Over de jaren heen is hij trouwens zowat het enige constante lid naast opper-Waterboy Mike Scott. NoCrows hebben tot dusver 4 albums gemaakt en starten dit najaar de werkzaamheden aan een vijfde plaat. De N9 in Eeklo, een qua omvang bescheiden maar uiterst gezellige club, zat afgeladen vol.

Het concert was voor een zittend publiek met de stoelen van elkaar geplaatst op een afstand die kon wedijveren met de low cost vliegmaatschappijen van deze tijd. Gezellig dicht bij elkaar dus, zo kan je het ook omschrijven. Toen de groep even gezellig dicht bij elkaar plaats nam op het krappe podium, zes op een rij, en openingsnummer “Smelka” werd ingezet vergaten we instant onze tijdelijke verblijfplaats in Eeklo en waanden we ons meteen in een Ierse pub waar dit soort optredens gemeengoed zijn. De respectievelijke groepsleden namen elk om beurt ook het woord om de songs van hun vergezellende verhalen te voorzien. Hun sympathie voor de Eeklose gastvrijheid werd doorheen de avond meermaals in de verf gezet. Met daarbovenop gezalfd te worden door nummers als “(Blame it on the) Good times” en “Save the cornrake” viel de afstand tussen groep en publiek helemaal weg. Met ook Catalaans, Zwitsers en Russisch bloed in de rangen voelt de folk van NoCrows wereldser aan dan hun uitvalsbasis doet vermoeden. Met “L’appel de la lune” – over een Parijse zwerver - bracht Wickham terwijl hij een onvervalst Arno’tje deed de lichtstad even tot in Eeklo en afsluiter van het eerste deel “Troy” zou evengoed een gemiddeld Balkan dorpsfeest perfecte luister hebben kunnen bijzetten. Na de pauze – Ieren en dorst weet u wel… – klom het peil van de set nog omhoog met “Sleeping giant” en “Why us?”, 2 voor zover we konden nagaan nieuwe songs die – mogen we hopen – toekomstig plaatwerk zullen halen. De 5 heren en één dame op het podium hadden het zo naar hun zin dat een stevige bisronde niet kon uitblijven; er was immers tussen het publiek dat tot de staande ovatie was overgegaan toch geen doorkomen aan naar de kleedkamer. Daarin hun leuke adaptatie van “Hey Joe” (meer Willy De Ville, minder Hendrix) en het aan een overleden lid van de uitnodigende familie opgedragen en erg mooie “Packie Bell”.

Met muzikanten die zo recht uit het hart spelen en hun publiek zo weten te verwarmen was de doortocht van NoCrows in Eeklo het soort avond waarop iedereen na afloop elkaar van blijdschap in de armen valt. Concerten die in deze soms onverdraagzame tijden op doktersvoorschrift zouden moeten worden voorgeschreven.

(thx @Liessadd voor setlist)