Voor wie nu in 2016 wakker wordt: de Hasseltse Sore Losers zijn
een vaste waarde geworden. De voormalige Rock Rally finalisten (editie 2010)
gedijen zo goed op Vlaamse bodem dat geen enkele singel afgelopen maanden verstoten
bleef van de nodige radio-airplay, de groep afgelopen zomer de
festivalconcerten aan elkaar reeg en ook hun huidige najaarstoer, zo konden we met
eigen ogen vaststellen vorige vrijdag in Sint-Niklaas, niet langs lege zalen
loopt. Het recept van de Limburgers is nochtans even eenvoudig als sterk: dit
proper in leder en jeans gestoken viertal serveert zijn portie rock op een
bedje van drums, bas en gitaren én liefst rechttoe rechtaan. De klassieke riffs
vliegen u als warme croissants op een zondagochtend naar de mond en – het kan
niet op – ook de catchy refreinen rollen
er bij deze landgenoten per strekkende meter uit. Ook, hun platen worden per
release alsmaar beter. Hun derde – het dit voorjaar geloste “Skydogs” – is
meteen de beste. Een mens zo voor minder de butler bevelen: “James, naar een
concert van deze mannen en snél!”
Wat vonden we het jammer dat onze beschikbare tijd het niet
toeliet om in Sint-Niklaas ook nog het uit Nederland opgetrommelde
voorprogramma Birth Of Joy mee te pikken. Met hun nogal psychedelisch getinte seventies
rock zou dit trio, toch een mooie match met de hoofdbrok van de avond, zich ongetwijfeld ook bij ons in de gunst hebben gespeeld. Onze honger kon om half tien bijgevolg niet
groter zijn wanneer The Sore Losers met “Blood moon shining” de versterkers
voor een eerst maal op hun reikwijdte uittesten. De man aan de knoppen liet de
decibelmeter gezwind in het rood gaan maar dat deerde ons niet tijdens “Got it
bad”, “Cherry cherry” en “Can’t you see me running”, drie stuks uit die laatste
plaat die het concert van een erg sterke start verzekerden. Opvallend toch hoe
de heren, nochtans uit de “trage” provincie, 80 minuten doorstoomden in Sint-Niklaas.
Daarbij keerden ze pas in de tweede helft van het concert terug naar het debuut
dat hen 6 jaar geleden in de nasleep van de Rock Rally bij ons op de kaart
zette. Het enthousiasme spatte in die mate van het podium dat “Silver seas” en
“Juvenile heart attack” bijna overkookten van opwinding. Niet zelden hadden we
daarbij het gevoel dat gitarist Cedric Maes in de solo zelf nog eens een extra solo
had willen stoppen. Deze jongens doen dit namelijk zo graag dat het beetje te
veel jammer genoeg storend zou kunnen werken. Met een erg nerveuze lichtshow werd die dadendrang
bovendien nog meer dan nodig in de verf gezet in Sint-Niklaas. Nochtans gaat
het hier om – stuk voor stuk – erg getalenteerde losers (eigenlijk een contradictio in terminis). Jan Straetmans is één
van de betere zangers die we hebben in dit tochtgat aan de Noordzee, Cedric
Maes is het soort gitarist dat lijkt geboren te zijn met een Gibson rond de nek
en ook de ritmesectie is van een solide vastheid waar geen betonboor
doorgeraakt. Bovendien kan de groep inmiddels terugplooien op zo veel uitstekende
singels dat ze makkelijk nu al een best
of zouden kunnen distilleren uit hun amper drie platen tellende discografie.
Die erg benijdenswaardige bonus speelden ze ten volle uit door “Don’t know nothing”, “Tripper”,
“Girls gonna break it”, “Emily”, “Working Overtime” en “Beyond repair” dankbaar als
ruggengraat van het concert te laten fungeren. Op een festival ergens ten lande moet de groep al eens
uitpakken met een welgemikte cover om de boel wat los te weken maar voor een publiek
met dezelfde geloofsovertuiging bleek dat in het Waasland geheel overbodig.
The Sore Losers toonden in Sint-Niklaas geen genade voor De
Casino. Als slotsalvo van ons concertjaar konden hun 15 rauwe en compromisloze rockers zeker tellen. Only rock’n’roll,
but we liked it.
No comments:
Post a Comment