Als je door Black Sabbath, de founding fathers van de metal, op hun afscheidstournee de wereld
rond meegenomen wordt beteken je iets in de scene, zullen we het daar meteen
over eens zijn? Want als er één groep in de coulissen klaar staat om het van de
stilaan afhakende oudere generatie op de kop van de klassieke (hard) rock over
te nemen zijn het in onze overtuiging wel degelijk Rival Sons. Sinds 2009
timmeren de heren uit Long Beach, California onvermoeibaar aan de weg, staan er
inmiddels 5 uitstekende platen achter hun naam en deden ze tours waarvan, qua
lengte, de gemiddelde wereldreiziger bij het idee alleen al blaren krijgt. Vorig
jaar stond in het teken van die prestigieuze End-tour van Sabbath waardoor het
eind 2015 opgenomen laatste album “Hollow Bones” sinds het verschijnen ervan helaas
wat onder de radar bleef. Dat probeert de groep, deels gelijk met het laatste
stukje van die Sabbath toer, nu snel nog in te halen via een langverwachte toer
als hoofdact langs Europese zalen. De openingsavond in het Franse Lille was vorige
woensdag helemaal uitverkocht. In de lange rij wachtenden voor de
ticketcontrole aan de voordeur zagen we een leeftijdspanne van 7 tot 77 jaar.
Zegt genoeg denken we.
Met het ontbreken van opwarmers in het winterkoude Rijsel
werd voor een volle zaal dan maar wat ongewoon vroeg op de rock-’n-roll
avondklok – half negen – meteen de hoofdbrok opgediend. Het duo trefzekere
nieuwelingen “Hollow bones pt.1” en “Tied up” maakten een eventueel
voorprogramma eigenlijk al snel overbodig want ze knetterden van ongebreideld
spelplezier. Deze zonen hebben na 8 jaar haast onafgebroken uithuizigheid het
live spelen bovendien zo goed onder de knie dat ze van bij de start een zaal in
lichterlaaie kunnen zetten, iets wat we al wisten van voor we in Rijsel
arriveerden. In de wat aftandse maar heerlijk compacte Rijselse zaal werden de
riffs van Scott Holiday en de drums van Mike Miley van bij de start “saignant”
geserveerd. Met een geboren frontman als Jay Buchanan die zich vocaal
moeiteloos tussen Robert Plant en Jim Morrison in plaatst, zagen we de impact
op Noord-Franse bodem instant verdubbelen. Het geraamte van het concert
verschilde in weinig – een viertal nieuwe songs uit die laatste plaat – van
eerdere ontmoetingen die we hadden met deze zonen maar des te opvallender was
het hoe de groep nog scherper voor de dag kwam. De lange jams waar de groep zo graag
zijn handelsmerk van maakt – Buchanan grapte dat op tijd finishen hun beste
eigenschap niet is… – leken in Rijsel doordachter
dan ooit (al zijn ze dat zeker niet!), gingen ergens heen, waren elke seconde boeiend maar vooral ook compacter
dan vroeger. Hierdoor slaagden ze erin het concert naar een hoger niveau te
tillen waar dat vroeger al eens het tegenovergestelde durfde te zijn. De groep
verklaarde zich bij monde van Buchanan, ondanks torenhoog respect voor Osbourne
en Iommi uiteraard (…) eindelijk bevrijd om opnieuw zelf avondvullend te kunnen
zijn nadat ze maandenlang hun ding hadden moeten doen in korte support-slots. Dit gezegd zijnde tekende
vooral Buchanan zelf voor enkele hoogtepunten van de avond. “Where I’ve been” –
een “trage” over verdraagzaam zijn voor elkaaar – en het aan zijn zoontje
opgedragen magistrale “Face of light” haalden eindelijk terug de setlist en
duwden gebracht met een bewonderenswaardige passie de applausmeter in Rijsel
flink de hoogte in. Net daarvoor bewezen de Noord-Fransen trouwens ook over
uitstekende stembanden te beschikken toen het oude “Torture” zonder
noemenswaardig aangeven van Buchanan qua achtergrondkoor van de groep helemaal werd
overgenomen. U zoekt één nummer van Rival Sons die live iedereen moeiteloos op
de knieën krijgt: dat is hem! Voorzien van een oerschreeuw die ook nu weer door
merg en been ging maakte “Open my eyes” aan het slot van de avond de weg vrij
voor het intussen als traditionele afsluiter geldende “Keep on swinging”.
Als onze werkweek tot woensdag al wat slopend was verlopen,
met deze royale portie rock-’n-roll vitaminen maakten we de week gevleugeld af. Rivals Sons waren voor ons al
jaren een topband in de dop, nu zijn ze het ook helemaal. Op 25 februari staan
ze - U bent er aan voor de moeite - in een uitverkocht TRIX te Antwerpen.
No comments:
Post a Comment