Een goede referentie helpt en dat was voor ons in het geval
van The Pineapple Thief met platenlabel Kscope niet anders. Dat ook
genregenoten als Steven Wilson en Porcupine Tree – let op de gedeelde
beginletters met Pineapple Thief – er onderdak hebben gevonden zegt in deze optiek
wellicht voldoende. Vorig jaar kwamen we op dat label hun album “Your
wilderness” op het spoor dat bij connaisseurs van progressieve rock op veel
bijval kon rekenen en het zelfs schopte tot in ons eigenste eindejaarslijstje.
Onze nieuwsgierigheid om deze Britten live te gaan degusteren kon bijgevolg
niet groter zijn. Bij gebrek aan een Belgisch concert bracht het ons tot in het
Nederlandse Uden, niet ver van Eindhoven. The Pineapple Thief trad er aan in
een reeks van 4 shows die ze bij onze Noorderburen momenteel af te werken
hebben. Gecombineerd met concerten in Duitsland, Frankrijk en Engeland vormt
dit een eerder bescheiden Europese rondgang van een groep die er, anderhalf
decennium ver in hun bestaan, tot hiertoe amper in slaagt om boven het
maaiveld uit te komen.
Met een recente uitval achter de drumkit maakte The
Pineapple Thief wellicht van de nood een deugd door Gavin Harrison van – jawel,
daar zijn ze… - Porcupine Tree in te huren. Met Harrison, een drummer par
excellence, als extra aantrekkingspool was het dan ook niet verwonderlijk dat
in de kleine Noord-Brabantse zaal toch aardig wat volk was opgedaagd voor deze
Pineapple Thief. Die zagen en hoorden de groep een aarzelende start maken met
“Tear you up” uit hun laatste en het weinig subtiele “The one you left to die” uit het evenmin onaardige "Magnolia".
Dat de groep nog maar aan het tweede concert van de toer was aanbeland riepen
we meteen in als verzachtende omstandigheid. Onze hoop dat verderop het concert
aan spankracht zou winnen verdween echter naarmate er meer songs in een wel erg
lamentabele geluidsmix bleven komen en ook uitstekend werk van die laatste
plaat dus niet de live-uitvoering kreeg die het verdiende. Tot overmaat van
ramp bleek ook frontman Bruce Soord - sympathiek, dat zeker – in Uden niet over
een sterke stem te beschikken. Op die luttele momenten na waarop hij door de
klankman van een beetje galm werd voorzien had Soord alle moeite van de wereld
om zijn zanglijnen toonvast tussen de overige bandleden in te krijgen. “No man’s land”
en “Alone at sea” bleven daardoor louter nog overeind omdat het sterke songs zijn maar
dan zonder de impact die ze op plaat overduidelijk wel hebben. Ook met
méér sfeer scheppende stukken als “That shore” wilde het voor ons maar niet
lukken, goed voor op de soundtrack van een nieuwe krimi misschien maar niet
middenin een rockconcert dat vaart mist. Wel beter verging het meer anoniem (dus
ouder) plaatwerk van de groep: zowel “Show a little love” als het uit de groep
’s begindagen afstammende “Part zero” konden weliswaar het concert in zijn geheel niet
redden maar wisten ons tenminste nog enigszins te boeien. In de
bissen viel ons nog het erg aan Porcupine Tree verwante “Snowdrops” op. Thematisch
paste dit zeker bij de tijd van het jaar maar onze gedachten zaten al helemaal
bij de lange terugrit.
Als The Pineapple Thief dit jaar hun bonus van die knappe laatste
plaat live willen verzilveren zal het op een andere manier moeten dan in het
Nederlandse Uden. Daar zagen we een groep die erg zoekende
was naar een coherent podiumgeluid. Tot onze grote spijt bleek zelfs de assistentie
van één van de meest gerespecteerde drummers van de laatste jaren daarvoor geen
afdoende hulpmiddel te zijn.
No comments:
Post a Comment