Recent eigen werk van Dylan dateert al van 2012 (het
uitstekende “Tempest”), sindsdien houd hij zich bezig met het coveren van oude standaarden.
Dat resulteerde tot dusver in 3 albums waarvan laatst nog het 3 CD’s tellende “Triplicate” werd
uitgebracht. Ook diens voorgangers “Shadows in the night” en het ook in onze
rekken vertegenwoordigde “Fallen angels” staan nagenoeg boordevol vertolkingen
van werk dat o.a. ook Sinatra bekendmaakte. Als u op ons advies durft voortgaan:
platen die wat later op de avond en met een goed glas wijn in de hand
uitstekend tot hun recht komen. Wat deze erg productieve periode voor de
75-jarige Nobelprijswinnaar voor literatuur live betekent, zijn we in Antwerpen
gaan zien.
De Belgische Dylan fanclub mag alvast niet klagen. De
voorbije 2 decennia hield His Bobness tijdens zijn “Never ending tour” gemiddeld om de 2 jaar halt bij ons. Goed
anderhalf jaar terug nog in het Brusselse Vorst, nu deed Dylan het kleine
Sportpaleis, de Lotto Arena, in Antwerpen nagenoeg helemaal vollopen. Met een
aanbod dat groter was dan de vraag floreerde er de weken voor het concert een
interessante tweedehandsmarkt. Dure kaartjes - 99€ voor de best seats in the house is toch niet mis - gingen makkelijk voor een
kwart van de prijs minder van de hand. Tegenover dat entréegeld mag, legende of
niet, wel wat staan vinden we. De wat routineus afgehaspelde openers “Things
have changed” en “Don’t think twice, it’s alright” gaven daar alvast weinig blijk
van. Dylan nam plaats achter de piano en loodste zijn begeleidingsband – zonder
uitzondering een kransje uitstekende muzikanten – erg grillig door de nummers
heen. We zagen 5 bandleden die dan ook maar alleen in zijn richting keken. Het
tempo ging omhoog voor “Highway 61 revisited” dat het concert al vroeg een stroomstootje toediende waar we even voor rechtop gingen zitten. Toen Dylan
voor het eerst van achter de piano nogal strompelend het midden van het podium
opzocht voor een intiem “Why try to change me now” nam het concert een geheel
andere gedaante aan. De band nam het voortouw en Dylan, die met zijn microfoonstatief
wat stuntelig een pose trachtte aan te nemen, zette zijn stem ten dienste van
het nummer. Dat het hem menens is met die vertolkingen van oude standaarden leed
meteen geen enkele twijfel meer. Ook verderop lieten we ons in dezelfde
slagorde een even warm en doorleefd “Stormy weather” aansmeren als dat we ons door
Dylan in een “Melancholy mood” lieten loodsen. De Lotto Arena was tot voor deze
Dylan avond niet bepaald een zaal waar we de termen 'warm' en 'sfeervol' snel voor
uit de kast zouden halen maar kijk, het kan verkeren. Tot zo
een hoogtepunt kwam het ook in een mooi heraangekleed “Tangled up in blue”.
Dylan is er nochtans niet altijd de man voor om zo’n eigen (grote) klassiekers
de nodige eer aan te doen zo merkten we ook later toen in de bissen een haast
onherkenbaar – gelukkig is er nog de tekst – “Blowin’ in the wind” voorbijkwam.
Gelukkig had tegen dat moment deze man ons al lang weten te overtuigen met
o.m. een indrukwekkend vertolkt “Love sick” en een verrassend heropgevist “Desolation
row” (wat de teller uit classic “Highway 61 revisited” op 3 bracht voor deze
avond). Ook “Soon after midnight” en “That old black magic” dompelden ons nadien nog een
laatste maal onder in die late night
sfeer die deze 'Dylan op leeftijd' toch een nieuw elan geeft. Genoeg
momenten eigenlijk om te vergeven dat hij met piano ook een paar keer irritant de pas van gitarist Charlie Sexton had afgesneden (in “Spirit on the water” en “Early
roman kings”). Maar soit, gelukkig viel alles
nog één maal goed in de plooi voor slotsong, en onze Dylan-favoriet, “Ballad
of a thin man” die on-Dylaniaans een erg getrouwe versie meekreeg in Antwerpen.
Mocht er al een Nobelprijs voor podiumkunsten bestaan, dit
Dylan concert bevind zich vast nog op ettelijke lengtes van een eventuele shortlist.
Niettemin speelde dit keer de doorgaans als eigenzinnig en nukkig te boek staande Dylan zich nog meer in onze gunst dan bij voorgaande gelegenheden al het geval was (fan zijnde). Af en toe grillig, in zijn totaliteit sterk. Dylan op zijn best dus.
No comments:
Post a Comment